Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΩΪΚΙΣΜΟΥ

(Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Διιπετές", τεύχος 64, φθινόπωρο 2007)

Εδώ και δεκαετίες ο Στωϊκισμός ασκεί για μία ακόμα φορά στους διανοούμενους του Δυτικού Κόσμου μία έντονη γοητεία, για τον ίδιο λόγο που αυτός απέκτησε τεράστια ισχύ κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους, δηλαδή για την εμφανή ευρυχωρία της αντίληψής του, η οποία «λιγότερο άκαμπτη και πιο ευπροσάρμοστη σε σχέση με τον Επικουρισμό» μπορεί να αναδεικνύει ανθρώπους «με προσωπικότητα και πρωτοτυπία» (1).

Βασική αρχή του Στωϊκισμού είναι το να ζει ο άνθρωπος σύμφωνα με την Φύση (το «ομολογουμένως τήι Φύσει ζην»), στην οποία Φύση έδωσε μία διαφορετική και νέα ερμηνεία, που απείχε πολύ από τις έως τότε διατυπωμένες αντιδιαμετρικές αντιλήψεις των Κυνικών (αντινομιακές και «φιλοζωώδεις») και του Αριστοτέλους (στενά «πολιτικές»). Οι Στωϊκοί μεταμόρφωσαν την Φύση από έναν «αμφίβολο οδηγό» σε απτό και σαφέστατο κανόνα της συμπεριφοράς, ταυτίζοντας την «συμφωνία με την Φύση» με την ενάρετη ζωή. Γι’ αυτούς, η ανθρώπινη φύση δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα οργανικό τμήμα της παγκόσμιας φύσης, η οποία κυβερνάται και καθοδηγείται από τον συμπαντικό νόμο που ονομάζεται Λόγος και στα ανθρώπινα μέτρα εκδηλώνεται μέσω της λογικότητας.

Η βασική φιλοσοφική πρόταση που καταθέτουν οι Στωϊκοί είναι ότι αποτελεί «καθήκον» του ανθρώπου, δηλαδή «αρμόζουσα πράξη» (2), το να θέσει τον πρόσκαιρο εαυτό του σε αρμονία με το Σύμπαν. Για να το επιτύχει αυτό, ο άνθρωπος οφείλει να «μιμηθεί» το Σύμπαν και να αποκτήσει τις προσιτές (3) ιδιότητές του, με πρώτες και κύριες την αγαθότητα και την λογικότητα. Σε αυτό το σημείο, οι Στωϊκοί διαφοροποιούνται απόλυτα από τους σχεδόν σύγχρονούς τους Επικούρειους, οι οποίοι δεν έκαναν διάκριση ανάμεσα στον άνθρωπο και στα άλλα ζώα, αναφερόμενοι στο «κάθε ζωντανό ον» όταν επιχειρηματολογούσαν για την αναζήτηση της ηδονής και την αποφυγή του πόνου. Οι Στωϊκοί διακρίνουν τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα ζώα, ορίζοντάς τον ως οντότητα η οποία πέραν του ζωώδους τμήματός της (που αφορά τα ένστικτα) διαθέτει και ένα ανώτερο, το οποίο περιέχει την ηθική αίσθηση και την έλλογη χρήση των εντυπώσεων και σκέψεών του. Κατέχοντας την λογικότητα, ο άνθρωπος συγγενεύει λοιπόν περισσότερο με τους Θεούς παρά με τα ζώα και αυτό το μήνυμα των Στωϊκών, που φυσικά δεν δέχονται ύπαρξη αθάνατης ψυχικής ατομικότητας, είναι το πιο απελευθερωτικό και «λυτρωτικό» που έχει εκφράσει η φιλοσοφική, αλλά και η ευρύτερα θεολογική, σκέψη.

Οι Στωϊκοί τιμούν στο έπακρο την ανθρώπινη φύση, με το να την αντιλαμβάνονται ως έναν «προθάλαμο» σχεδόν της φύσης του Σύμπαντος και των Θεών. Η ολοκλήρωση του ανθρώπου έρχεται με το να «συζεί» σε κάθε στιγμή της εφήμερης ζωής του με τους Θεούς, πράγμα που επιτυγχάνεται με το να ακολουθεί το υψηλότερο τμήμα του εαυτού του, δηλαδή εκείνο που ηγεμονεύεται από την Λογική και την εξ αυτής ηθική αίσθηση. Το μόνο πράγμα που έχει σημασία για τους Στωϊκούς είναι η Αρετή. Από αυτήν και μόνο εξαρτιέται η ευδαιμονία, η ευημερία, η ολοκλήρωση.

Η Αρετή είναι το μόνο που έχει αξία. Όλα τα άλλα, τα οποία οι άσοφοι θεωρούν «αγαθά», όπως λ.χ. η ομορφιά, ο πλούτος, η ισχύς, η υγεία, η διασημότητα κ.ά., δεν είναι παρά πράγματα «αδιάφορα», στον ίδιο βαθμό που είναι «αδιάφορα» (με την έννοια των μη ικανών να βλάψουν πραγματικά τον σοφό) τα υποτιθέμενα «κακά», όπως λ.χ. η ασχήμια, η φτώχεια, η αδυναμία, η αρρώστια, η ανωνυμία κ.ά. Για την κατάκτηση της Αρετής, ο Στωϊκός οφείλει να αναπτύξει την ηθική αίσθηση και να ισχυροποιήσει την λογική πλευρά του εαυτού του, αφήνοντας την ίδια στιγμή την συναισθηματική, δηλαδή ζωώδη, πλευρά του να «υποσιτίζεται» (4).

Κατά κανόνα αποτελεί έκπληξη για τους αμύητους και τους μη γνωρίζοντες η είδηση ότι οι Στωϊκοί δεν κηρύσσουν απόσυρση από τα κοσμικά πράγματα, πόσο μάλλον άρνησή τους. Οι Στωϊκοί καλούν τον άνθρωπο να ζήσει ενεργά μέσα στον κόσμο, συμφιλιωμένος με τις ατέλειες και τις αθλιότητες ακόμη του βίου των θνητών αν και στο μέτρο του λογικώς εφικτού είναι υποχρεωμένος να αγωνιστεί για να τις εξαλείψει. Ο Στωϊκός καλείται να παίξει ενεργό ρόλο στην οικογενειακή και δημόσια ζωή, να παντρεύεται και να τιμά τον θεσμό του γάμου και να συμμετέχει στην πολιτική, δίχως να δεσμεύεται σε δόγματα (5), και να τιμά τους θεσμούς.

Η πολιτική δράση στην οποία καλείται να συμμετάσχει ο Στωϊκός, είναι εκείνη που ανέδειξε από τις τάξεις των οπαδών της συγκεκριμένης σχολής εξαιρετικές προσωπικότητες δραστήριων ανδρών, όπως ο Σφαίρος Βορυσθαινίτης, θεωρητικός της σπαρτιατικής κοινωνικός επαναστάτης του Κλεομένους του Γ, ο κοινωνικός επαναστάτης Βλόσσιος ο Κυμαίος, ο τυραννομάχος Κάτων ο Υτικαίος και ο τυραννοκτόνος Βρούτος, οι αντιστασιακοί Ελβίδιος Πρίσκος, Θρασέας Παετός και Μουσώνιος Ρούφος, αλλά και ο εστεμμένος φιλόσοφος Μάρκος Αυρήλιος, διαχρονικό υπόδειγμα πολιτικής και προσωπικής Αρετής.

Αυτή η ίδια πολιτική δράση είναι που τους έκανε πρότυπο στα μάτια των επαναστατών – δημοκρατών του 18ου αιώνα και κυρίαρχη τάση στην μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, η οποία όχι άδικα εόρταζε τον Στωϊκισμό σε ξεχωριστή αργία του Επαναστατικού Ημερολογίου που εκείνη είχε καθιερώσει (6). Αυτή η ίδια πολιτική δράση είναι και που τους κάνει να ασκούν ισχυρή γοητεία στα πιο «προχωρημένα» πνεύματα του σύγχρονου στοχασμού. Αντίθετα, τα «μη προχωρημένα» πνεύματα εξακολουθούν να εκφράζουν απέχθεια προς τον Στωϊκισμό, μιμούμενοι τους υπόλοιπους αντιδραστικούς που αισθάνονται ότι απειλούνται από αυτόν, κυρίως από την εμμονή του στην επικράτηση της Αρετής. Στο «μη προχωρημένο» πνεύμα θα πρέπει να καταταχθεί και η στρεβλή «μαρξιστική» ανάγνωση του Στωϊκισμού, δείγμα της οποίας αποτελεί η ρηχότητα του Γιάννη Κορδάτου, ο οποίος καταλαβαίνει ως και αποκαλεί «απολογία του απολυταρχισμού και κατήχηση ραγιαδισμού» (…) τις «Περί Καθήκοντος» θέσεις του Παναίτιου του Ρόδιου («Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας», εκδόσεις «Μπουκουμάνη», Αθήνα, 1972, σελ. 461).

Ο Παναίτιος (185 – 110), εισηγητής του άγνωστου ελληνικού όρου τον οποίο ο Κικέρων απέδωσε ως «humanitas» (ανθρωπιστική καλλιέργεια και φιλανθρωπία) και ο πρώτος που κατέγραψε ως απόδειξη των δυνάμεων του ανθρώπου τις τέχνες του πολιτισμένου βίου, είχε επίσης εισάγει στον αρχικό Στωϊκισμό (μέσα από την διατριβή του «Περί Καθήκοντος», την οποία μετέφερε αργότερα ο Κικέρων στο «De Officiis») την έννοια του «αρμόζοντος» ή «πρέποντος» («decorum» στον Κικέρωνα), ως καθοριστικού παράγοντα στην συμπεριφορά του σωστού ανθρώπου. Υπάρχουν για όλους τους ανθρώπους κάποια «πρέποντα» που ορίζονται ως «καθολικά» και για τον κάθε έναν άνθρωπο ξεχωριστά κάποια «ειδικά» «πρέποντα», και αυτό επειδή ο κάθε άνθρωπος αποτελεί έναν ξεχωριστό μικρό «κόσμο». Αντίθετα από τους Κυνικούς, οι οποίοι λόγω της εμμονής τους να απορρίπτουν τις κοινωνικές συμβάσεις κατέληξαν πολύ γρήγορα στο περιθώριο, οι Στωϊκοί από τον 2ο αιώνα π.α.χ.χ. (πριν την απαρχή της χριστιανικής χρονολόγησης) και μετά απεδείχθησαν πέρα για πέρα ικανοί να παρακολουθήσουν τα μέτρα της καθημερινής ζωής, γι’ αυτό και θα επικρατήσουν απόλυτα μέχρι και την εποχή των Αντωνίνων, για ένα χρονικό διάστημα δηλαδή που φθάνει τους τέσσερις αιώνες και που επίσης δίνει προτεραιότητα στην έμπρακτη εφαρμογή των θεωριών αντί στον απλό σχηματισμό τους (7).

Συγκρίνοντας σε κάποιο σημείο του έργου του τους Στωϊκούς με τους Επικούρειους, ο Clarke έχει παραδεχθεί πως «ανεξάρτητα από το εάν μεν ή οι δεν είχαν τα καλύτερα επιχειρήματα, δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποια από τις δύο σχολές έδωσε την πιο ενθαρρυντική εικόνα για την ζωή. Ο Λουκρήτιος παρατηρεί το γυμνό και αβοήθητο βρέφος σαν έναν ναυαγό που γεμίζει τον τόπο με το κλάμα του, και αναρωτιέται πόσα δεινά πρέπει ακόμα να περάσει στην ζωή του. Η στωϊκή άποψη από την άλλη, η οποία κατέστησε τον άνθρωπο κέντρο του Σύμπαντος και κύριο της δημιουργίας, είναι γεμάτη αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση… ήταν μία φιλοσοφία που κολάκευε την αυτοεικόνα του ανθρώπου, χωρίς να προσβάλλει την λογική του, μία φιλοσοφία στην οποία έβρισκαν αναγνώριση οι διάφορες κλίσεις του ανθρώπου, κοινωνικές, καλλιτεχνικές, πνευματικές και θρησκευτικές…» (8).

Η πιο σημαντική εποχή του Στωϊκισμού ήταν εκείνη κατά την οποία κυβέρνησε την αχανή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του 2ου αιώνα μ.α.χ.χ. (μετά την απαρχή της χριστιανικής χρονολόγησης) ο παιδιόθεν Στωϊκός Μάρκος Αυρήλιος, ο οποίος κατέθεσε στην παγκόσμια Ιστορία το ανεπανάληπτο πρότυπο του κατ’ αρετήν κυβερνήτη. Έναν αιώνα πριν, οι Στωϊκοί είχαν εγείρει ανάστημα κατά του δεσποτισμού, πληρώνοντάς το με φυλακές, θανατώσεις και εξορίες των επιφανέστερων στελεχών τους. Το δεύτερο μισό του 2ου αιώνα όμως, έρχεται ένας Στωϊκός να λειτουργήσει ως ο πολιτικός και ηθικός ρυθμιστής του τότε γνωστού κόσμου, με καθημερινή επίδειξη της αυτοπειθαρχίας, της απλότητας, της λογικότητας και της ειλικρίνειας, τις οποίες δίδασκαν οι προηγούμενοι φιλόσοφοι. Κυρίως της ειλικρίνειας, ιδίως της ειλικρίνειας προς τον ίδιο μας τον εαυτό, δηλαδή με το Ηγεμονικό της ψυχής, το Θείο που ενυπάρχει σε όλους μας.

Ο Στωϊκισμός δεν γαργαλούσε τον συναισθηματικό κόσμο, όπως θα κάνουν σε λίγο, αρκετά ύπουλα, οι χριστιανοί. Το μόνο που αρκέστηκε να υποστηρίξει, με την πεποίθηση ότι δεν απευθύνεται σε νήπια ή σε ανόητους, αλλά σε ενήλικους και συγκροτημένους ανθρώπους, είναι ότι το έλλογο ον που λέγεται άνθρωπος, στην ουσία κακομεταχειρίζεται την ίδια την ψυχή του και προσβάλλει την εσωτερική του θεότητα κάθε φορά που απομακρύνεται από την λογική ανθρώπινη φύση ή στρέφεται ενάντια στους συνανθρώπους του.

Βλάσης Ρασσιάς

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

(1) M. L. Clarke, «Το Ρωμαϊκό Πνεύμα», εκδόσεις «University Studio Press», Θεσσαλονίκη, 2004, σελ. 71

(2) «Θύραθεν Φιλοσοφικό Λεξικό» του γράφοντος, εκδόσεις «Ανοιχτή Πόλη», Αθήνα, 2006

(3) Διότι υπάρχουν και απρόσιτες συμπαντικές ιδιότητες για έναν θνητό, όπως λ.χ. η αιωνιότητα.

(4) M. L. Clarke, σελ. 75

(5) Φυσικά οι Στωϊκοί δεν δεσμεύονται σε συγκεκριμένα πολιτικά δόγματα, καθώς θεωρούν ότι σημαντικό στα πάντα είναι το περιεχόμενο και όχι η εξωτερική μορφή.

(6) Από το βιβλίο «Λαιμητόμος Αρετή» του γράφοντος: «Στο άρθρο 1 του νόμου για την καθιέρωση της Λατρείας του Υπερτάτου Όντος δηλώνεται η πίστη του Γαλλικού έθνους σε αυτό (‘Ο Γαλλικός λαός αναγνωρίζει την ύπαρξη του Υπερτάτου Όντος και την αθανασία της ψυχής’), ενώ στο άρθρο 7 ορίζονται λεπτομερώς οι ‘δέκατες ημέρες’ (‘decadis’) του επαναστατικού ημερολογίου, κατά τις οποίες θα λατρεύονται από το Γαλλικό έθνος υψηλές πολιτικές αξίες και αρετές, καθώς και η φιλοσοφία του ελληνικού και ρωμαϊκού Στωϊκισμού, η οποία κυριαρχούσε στους πιο αδιάλλακτους Ορεινούς: ‘Η Δημοκρατία θα εορτάζει σε διαδοχικές δέκατες ημέρες τις ακόλουθες εορτές: προς τιμή του Υπερτάτου Όντος και της Φύσης, προς τιμήν της ανθρωπότητας, προς τιμήν του Γαλλικού λαού, προς τιμήν των ευεργετών των ανθρώπων, προς τιμήν των μαρτύρων της Ελευθερίας, προς τιμήν της Ελευθερίας και της Ισότητας, προς τιμήν της Δημοκρατίας, προς τιμήν της παγκόσμιας απελευθέρωσης, προς τιμήν του πατριωτισμού, προς τιμήν της απέχθειας προς τους τυράννους και τους προδότες, προς τιμήν της Αλήθειας, προς τιμήν της Δικαιοσύνης, προς τιμήν της Σεμνότητας, προς τιμήν της Δόξας και της Αθανασίας, προς τιμήν της Φιλίας, προς τιμήν της Ανεκτικότητας, προς τιμήν του Θάρρους, προς τιμήν της Καλής Πίστης, προς τιμήν του Ηρωϊσμού, προς τιμήν της συλλογικότητας, προς τιμήν του Στωϊκισμού, προς τιμήν του Έρωτα, προς τιμήν της συζυγικής πίστης, προς τιμήν της πατρικής στοργής, προς τιμήν της μητρικής αγάπης, προς τιμήν της αδελφικής σχέσης, προς τιμήν των παιδιών, προς τιμήν της νεολαίας, προς τιμήν της ώριμης ηλικίας, προς τιμήν των ηλικιωμένων, προς τιμήν των αναξιοπαθούντων, προς τιμήν της γεωργίας, προς τιμήν της βιοτεχνίας, προς τιμήν των προγόνων, προς τιμήν των μελλουσών γενεών και προς τιμήν της Ευτυχίας’...»

(7) «Quantum enim Graeci praeceptis valent, tantum Romani, quod est maius, exemplis» τονίζει ο Κοϊντιλιανός.

(8) M. L. Clarke, σελ. 81 - 83

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ «ΧΩΡΟΣ» ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΝΙΚΟΙ ΔΗΘΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕ ΥΠΟΣΥΝΟΛΟ!

(Από συνέντευξη του Γραμματέα του Υ.Σ.Ε.Ε. Βλάση Ρασσιά στον δημοσιογράφο Κώστα Κούρο για λογαριασμό του περιοδικού «Τρίτο Μάτι» που δόθηκε αρχές άνοιξης του «2008» και δημοσιεύτηκε στο τεύχος 163).

Μιλώντας για λογαριασμό του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών (ΥΣΕΕ), του θρησκευτικού / πολιτιστικού φορέα των κάποιων χιλιάδων σύγχρονων Ελλήνων που οι ίδιοι επιλέγουν να ονομάζονται «Εθνικοί», δηλαδή έμπρακτοι συνεχιστές της Εθνικής μας Παράδοσης και Θρησκείας, το πρώτο και κύριο που θέλω να τονίζω είναι ότι εναντιωνόμαστε στην οποιαδήποτε προσπάθεια τσουβαλιάσματός μας μαζί με εντελώς άσχετα προς εμάς άτομα ή ομάδες ατόμων, κάτω από αυθαίρετες ευρεσιτεχνίες τύπου «χώρος», «κίνημα» κλπ.

Τους όρους αυτούς χρησιμοποίησαν πονηρά κατά το παρελθόν και φυσικά χρησιμοποιούν μόνον όσοι ήθελαν και θέλουν να τσουβαλιάσουν ετερόκλητα πράγματα για να κτυπήσουν κάποια από αυτά, με όπλο τα ελαττώματα κάποιων άλλων, θυμόμαστε λ.χ. όλοι οι παλαιότεροι, το με ποιον τρόπο κατά την δεκαετία του 1980 ο διάτρητος όρος «χώρος» χρησιμοποιήθηκε στο πολιτικό επίπεδο από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής για να διώκονται θεωρητικοί, διανοούμενοι και συγκροτημένοι ακροαριστεροί με αφορμή τις πράξεις διαφόρων άγνωστων εξτρεμιστών, πολλοί των οποίων ήσαν ακόμα και πράκτορες των ίδιων των δυνάμεων καταστολής. Το να δέχεται κανείς σήμερα με αφέλεια ότι υπάρχει όντως «χώρος» «αρχαιολατρών», σημαίνει ότι εμείς του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών καταδικαζόμαστε να έχουμε αυτομάτως ευθεία σχέση με τον οποιονδήποτε που απλώς και ανά πάσα στιγμή εμφανίζεται από το πουθενά ή εξέρχεται από τον α ή β σκοτεινό μηχανισμό για να παραστήσει τον δήθεν «αρχαιολάτρη».

Είδαμε πρόσφατα ένα προσωποπαγές αθεϊστικό περιοδικό του υποτιθέμενου «αρχαιολατρικού» «χώρου», που ειδικεύεται στο να κτυπάει συστηματικά κάθε προσπάθεια στοιχειώδους οργάνωσης μα και θρησκευτικής έκφρασης των Ελλήνων πολυθεϊστών ή ακόμα και των απλών ελληνιζόντων, να λοιδορεί απροκάλυπτα τις 5 διαφορετικές εκδηλώσεις τιμής προς τους Θερμοπυλομάχους που έγιναν την περασμένη χρονιά και αναρωτιόμαστε τι θα 'πρεπε δηλαδή να κάνουμε εμείς οι Έλληνες Εθνικοί (που ούτως ή άλλως συμμετείχαμε σε 2 από αυτές), για να μην μας λοιδορεί; Να συνεορτάσουμε με φαιδρές ή ύποπτες μικρο-ομάδες, ή μήπως με την ναζιστική... «Χρυσή Αυγή»; Όχι βέβαια!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΝΕΝΑΣ «ΧΩΡΟΣ» του οποίου εμείς (τουλάχιστον) δήθεν αποτελούμε... υποσύνολο. Αυτό που υπάρχει είναι το Ύπατο Συμβούλιο των κάποιων χιλιάδων σύγχρονων Ελλήνων που οι ίδιοι επιλέγουν να ονομάζονται «Εθνικοί», με παραρτήματα μάλιστα στις Η.Π.Α., τον Καναδά και την Αυστραλία και πολλούς πυρήνες ανά την Ευρώπη και εκεί σταματάει το δικό μας ενδιαφέρον για αυτο-οργάνωση και δράση προς υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας και προς παλινόρθωση της αυθεντικής Ελληνικής Παραδόσεως και Θρησκείας. Την όποια συνεργασία μας (ή την μη συνεργασία μας) με έξωθεν ομάδες, συλλόγους ή άτομα, που ίσως έχουν παραπλήσιους σκοπούς με τους δικούς μας, την κρίνουμε ανά περίπτωση, την αποφασίζουμε και την καθορίζουμε εμείς.

Αυτονόητο είναι ότι συνεργαζόμαστε μόνον με πολιτιστικές, θρησκευτικές ή ακόμα και πολιτικές ομάδες, συλλόγους ή άτομα, που έχουν να επιδείξουν ένα κάποιο μέγεθος έργου και οπωσδήποτε μία εμφανέστατη ποιότητα ήθους. Έχουμε λ.χ. συνεορτάσει κάποιες φορές με την Ελληνική Εταιρεία Αρχαιοφίλων, παρά τις αρκετές μεταξύ μας αντιθέσεις σε επίπεδο πολιτικής, θεολογίας και ορολογίας, επιλέγοντας με βάση το πολυετές έργο που έχει επιτελέσει η συγκεκριμένη Εταιρεία υπέρ την νομικής κατοχύρωσης των δικαιωμάτων όσων σύγχρονων Ελλήνων τιμούν τους Εθνικούς μας Θεούς.

Αυτά τα ολίγα για το ζήτημα του περιβόητου «χώρου», ο οποίος απλώς δεν υπάρχει και συνεπώς είναι αδύνατον να μας χρεώσει έξωθεν ανεπιθύμητα πράγματα. Για να μας πιστώσει δεν το συζητάμε, ό,τι μπορούμε να πιστωθούμε είμαστε ικανοί να το παράξουμε μόνοι μας. Το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών μεγαλώνει και ισχυροποιείται ολοένα και περισσότερο, χρόνο με τον χρόνο, ανεβάζει ολοένα και περισσότερο την ποιότητα των ανθρώπων του και, όπως ο κάθε σοφός οργανισμός, ξέρει να στοχοθετεί, να οργανώνει και να περιμένει.

Για την δεκαετία 2008 - 2017, την τρίτη δεκαετία δημόσιας δράσης των σύγχρονων Εθνικών και την δεύτερη του οργανωμένου αγώνα μας υπό την σημαία του Υ.Σ.Ε.Ε., οι κυριότεροι στόχοι μας είναι δύο πολύ συγκεκριμένοι: η επιτέλους απόσπαση από την Πολιτεία του κατάλληλου νομικού προσώπου για την επίσημη έκφρασή μας ως κανονική Θρησκεία, δηλαδή της «Θρησκευτικής Ένωσης» (όπως ζητήσαμε τον Μάϊο του 2006 στο γνωστό υπόμνημά μας προς το Ελληνικό Κράτος) και η ανέγερση του πρώτου σύγχρονου Ναού της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας σε ελληνικό έδαφος μετά από πολλούς αιώνες χριστιανικής βίας και τρομοκρατίας.

ΥΣΕΕ

Είμαστε οι Άλλοι Άνθρωποι

Στεκόμαστε εδώ...

Στα πρόθυρα ενός κόσμου μετα-καταστροφικού, δηλαδή Νέου, έστω κι αν η καταστροφή του νυν υπάρχοντος δεν θα αφορά κατ’ ανάγκη τις τετριμμένες της Επιστημονικής Φαντασίας ή της παραφιλολογίας των πεσιμιστών περιβαλλοντιστών ή των θρησκόπληκτων οπαδών πάντων των «μετανοείτε !» δογμάτων και αποχρώσεων.

Κάποιες δεκαετίες πριν την τελική Πράξη, αυτο-ερωτιζόμαστε επάνω σε μία σειρά από θεωρίες και πρακτικές, όπως ακριβώς ο κάθε έφηβος άνθρωπος ούτω ή άλλως αυτό-ερωτίζεται για κάποιους μήνες ή χρόνια πριν την ολοκληρωμένη Πράξη του δικού του προσωπικού ερωτισμού. Την «βρίσκουμε» με κάτι που ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ θα έρθει. Θέλουμε απλώς να αποδειχθούμε καλά προετοιμασμένοι.

Μας ενδιαφέρει μέχρι θανάτου μία σειρά ανθρώπινων αξιών που ετούτος ο κόσμος που ΤΩΡΑ πεθαίνει τις έχει προ πολλού αφανίσει εντελώς, έιτε με την απροκάλυπτη βία των όπλων του, είτε με αηδιαστικά προσχήματα περί θρησκευτικών και πολιτισμικών επιλογών: Αρετή, Συλλογικότητα, Ελευθεροπρέπεια, Χαριστικότητα, Αντι-αυταρχία, Σεβασμός προς Εαυτόν και Αλλήλους, Μέτρο, Έρωτας.

Είμαστε οι Άλλοι Άνθρωποι. Είμαστε το μάτι του Αύριο. Ασχολούμαστε με τις παραπάνω αξίες γιατί ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ θα είναι θεμελιωμένος ο νεαρός κόσμος που σύντομα θα διαδεχθεί αυτόν εδώ που ήδη ξεψυχάει.

Θεωρούμε εαυτούς ΠΡΟΫΠΑΡΞΑΝΤΕΣ αυτού του κόσμου που ψυχορραγεί και επίσης κάτοχους του προνόμιου ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ και μετά από αυτόν. Είμαστε ο Ένας, ο Αρχικός και ο Έσχατος.

Είμαστε ΝΕΟΙ. Νυν και αεί Νέοι και Άφθαρτοι, αφού τα θλιβερά και αυθαίρετα όρια του βιολογικού χρόνου, εκφρασμένα μέσα από τα ρολόγια των ποικιλώνυμων ιδιοκτητών της καθημερινής ζωής αδυνατούν να περιορίσουν την Δύναμη της Ψυχής που κουβαλάμε μέσα μας και την μανιώδη πορεία μας προς τον Homo Ludens.

Κινούμαστε δίχως να μοιράζουμε επισκεπτήρια και σημεία αναγνώρισης, αφού άλλωστε δεν έχουμε ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ να πουλήσουμε, πέραν της τρομακτικής συνείδησης του ότι είμαστε Ένας που ποτέ δεν πεθαίνει. Ένας που εκ γενετής γνωρίζει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, άσχετα αν ένας ολόκληρος «πολιτισμός» δουλοκτησίας και προστυχιάς παλεύει με όλα τα περιεχόμενα των οπλοστασίων του για να μας «πείσει» για το αντίθετο. Κατέχουμε όλες τις βασικές αρχές της μαγείας της Φύσης και του Σύμπαντος, νοιώθουμε να ΡΕΟΥΜΕ ήδη μέσα στο ανέκαθεν ΡΕΥΣΤΟ Σύμπαν.

Εξερευνούμε τον Εαυτό, δίχως τον κίνδυνο να καταλήξουμε συγχυσμένοι μυστικιστές. Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ μυημένος των ΑΛΗΘΙΝΩΝ Μυστηρίων είναι εκείνος που γνωρίζει ότι το ισχυρότερο μυστικό είναι ένα μυστικό δίχως περιεχόμενο. Κανένας εχθρός δεν θα καταφέρει ποτέ να τον κάνει να το ομολογήσει. Κανένας οπαδός δεν θα καταφέρει ποτέ να του το αποσπάσει.

Είμαστε Ταξιδευτές και Πειραματιζόμενοι.

Στεκόμαστε εδώ, δίχως να ξοδευόμαστε άσκοπα, επιζητώντας απλώς την Συσπείρωση όλων των υπόλοιπων που αποτελούνε τον Ένα. Πάντοτε με την πεποίθηση πως αυτό ούτως ή άλλως θα συμβεί, καθώς ΟΛΑ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟ ΣΥΓΚΛΙΝΟΥΝ. Μία συν-Ουσία Ψυχών.

Δεν θα ξανακτυπήσουμε πόρτες, δεν θα ξανακατεβούμε στα αχανή υπνωτήρια για να διασώσουμε του Υπνωμένους. Αυτή η ματαιοπονία ήταν άλλωστε που μας κράτησε πίσω όλον αυτόν τον καιρό. Αιώνες επί αιώνων. Μόνο μέσα από σκληρές δοκιμασίες έρχεται η Εξύψωση: οι άθλοι του Ηρακλέους, έστω κι αν από πολύ νέος είχε διαλέξει το μονοπάτι που έπρεπε. Και οι «άλλοι» ; τα βολεμένα ανδράποδα, τα ανθρωπόμορφα έντερα, οι σαλιάρηδες κυνηγοί της α ή β φέτας «εξουσίας» ; Ne margaritas obijce porcis, seu asinus sabsterne rosas ! (μην ρίχνεις τα μαργαριτάρια στα γουρούνια, μην εκπορνεύεις βλακωδώς τα τριαντάφυλλα).

Θεωρούμε επίσης πως αποτελεί ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ του κάθε πλάσματος να παραμένει ηλίθιο, μόνο στο μέτρο όμως που η ηλιθιότητά του δεν απειλεί να το φέρει σε σύγκρουση με τα σεβάσματά μας. Δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα ηλιθίων «πλειοψηφιών» να επιβάλλουν τις (φυσικά) ηλίθιες αποφάσεις «τους» επάνω στις οποιεσδήποτε (αφυπνισμένες ή μη) «μειοψηφίες». Δεν αναγνωρίζουμε την λεγόμενη «Κοινή Γνώμη», δεν αναγνωρίζουμε εγκυρότητα σε κανένα ψευτο-αισθητήριο του Όχλου γιατί απλώς αυτός στερείται κάθε αισθητηρίου. Ο Όχλος διαμορφώνεται και λειτουργεί με εμφυτεύσεις. Δεν αναγνωρίζουμε ευφυϊα σε μηχανές.

Έχουμε και διαδίδουμε μία πολυθεϊστική ή πανθεϊστική κοσμοθέαση, διαχωρίζοντας την ύπαρξή μας από την σύγχρονη ειδωλολατρία και δεισιδαιμονία περί ενός υποτιθέμενου «μοναδικού και αφέντη» Θεού, σε όλες τις μορφές τους, διαχωρίζοντας την ύπαρξή μας από ιουδαίους, χριστιανούς και μουσουλμάνους, δηλωμένους ΕΧΘΡΟΥΣ της Απόλαυσης, της Χαράς, της αγάπης προς το ανθρώπινο κορμί και κατ’ επέκταση αυτής της ίδιας της ζωής.

Τιμούμε τους πραγματικούς Θεούς, αλλά αφού πρώτα μάθουμε να τιμούμε τους Εαυτούς μας. Μας ενδιαφέρει το Ξύπνημα του 90% του Νου μας που σήμερα ο δουλοκτητικός «πολιτισμός» των κρατούντων κρατάει παγωμένο, και ξέρουμε καλά ότι το μισό του μισού αυτής της αχρησιμοποίητης διάνοιας υπερεπαρκεί για να τσακίσουμε μία για πάντα όλες τις τυραννίες τούτου του Σύμπαντος. Αναζητάμε τα δυνάμει ΙΣΟΘΕΑ αδέλφια μας. Για την επανένωση της Φυλής. Για την επανένωση του Ενός. Αυτή θα είναι η μονομανία μας, αυτή θα είναι η αποστολή μας για τις δεκαετίες που έρχονται. Από εκείνο που θα ακολουθήσει, ίσως εκπλαγούμε ακόμα και Εμείς.

Ας θυμηθούμε τον φιλόσοφο αυτοκράτορα Ιουλιανό. Στην έρευνα, την μελέτη, την κατανόηση και την ΟΡΙΣΤΙΚΗ διαφοροποίηση. Αρκετά πια με τους οδομάχους που αγνοούν ακόμα και ποιοι στην πραγματικότητα είναι, που η αυριανή τους και σίγουρη «ενηλικίωση» θα τους φανερώσει και αυτούς «νορμάλ» και συνηθισμένους. Ίσως ΚΑΙ αυτή η δεκαετία να μην μας ανήκει. Έχουμε όμως εξασφαλίσει την βεβαιότητα ότι δεν θα πεθάνουμε μαζί της.

Όλα τα πιο πάνω δεν αποτελούνε μανιφέστο, δεν αποτελούν «ευαγγέλιο» κάποιου καινούργιου «-ισμού». Επεξεργαστείτε τα, βελτιώστε τα, μεταφράστε τα στις προσωπικές σας γλώσσες του δικού σας Εαυτού. Μετά από αυτό, ο υπογράφων θα χαρεί πολύ να δει το κείμενο αυτό στο σύνολό του να ΚΑΙΓΕΤΑΙ μαζί με όλες τις άλλες έντυπες δυϊστικές «σοφίες» του έμφρονα ανθρώπου.

Βλάσης Ρασσιάς

www.rassias.gr

(Από το εκδοτικό σημείωμα του 22ου τεύχους του περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη», καλοκαίρι 1990)

YSEE - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 243 / 10. 8. «2011»

Με ιδιαίτερο και ειλικρινές... ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε την εκπομπή της κας Μάγιας Τσόκλη στην ΝΕΤ, την Κυριακή 31 Ιουλίου 2011. Η κα Τσόκλη ταξίδεψε (με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων) μέχρι την Ουγκάντα για να μας δείξει στιγμιότυπα από το Ελληνορθόδοξο σχολείο της πρωτεύουσας της Ουγκάντα, Καμπάλα, στο οποίο φοιτούν αποκλειστικά ντόπιοι. Μπορεί κανείς να δει το σχετικό τμήμα της εκπομπής στη διεύθυνση: http://www.youtube.com/watch?v=-ogjKO27MiM

Kαι λέμε «με ενδιαφέρον» διότι η εκπομπή ήταν άκρως εκπαιδευτική. Από αυτήν μάθαινες πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένας ορθόδοξος χριστιανός, πόσο άθλια μπορεί να γίνει η συμπεριφορά του. Με τι απανθρωπιά (και παλιανθρωπιά) μπορεί να αντιμετωπίσει παιδιά που η μοίρα τα έφερε στη δύσκολη θέση να πεινάνε και να κάνουν τα πάντα για να εξασφαλίσουν ένα πιάτο χορτόσουπα και ένα ξεροκόμματο.

Επίσης επιβεβαιώσαμε ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης πράγματι μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη εξαθλίωση, να κάνεις τον καραγκιόζη για να επιβιώσεις με καθάρματα που κρατούν στο ένα χέρι το ψωμί και στο άλλο τον ανισοσκελή σταυρό. Να πληρώσεις με την αξιοπρέπειά σου για λίγα ψίχουλα.

Eίδαμε παιδιά με κνήμες 3 - 4 εκατοστών από την ασιτία, να τα έχουν ντυμένα «τσολιαδάκια» (!), να φορούν τσαρούχια (!) και να τραγουδούν (πολλά μάλιστα γελώντας, αφού δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται) τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο !!! Και την κα Τσόκλη, σε ρόλο επιτηρητή / τοποτηρητή (ίσως και... βουλευτή επικρατείας) να επιθεωρεί τον άθλιο και βίαιο προσηλυτισμό τους.

Χρόνια τώρα το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών διατυμπανίζει την τρομακτική απέχθεια της Ορθοδοξίας, και κατ' επέκταση όλων των μονοθεϊστών, για την διαφορετικότητα. Την τρομακτική απέχθεια για την υπερηφάνεια του όποιου «άλλου» πολιτισμού. Και ήλθε η κα Τσόκλη να μας επιβεβαιώσει.

Ο πτωχευμένος Ελληνικός λαός πρέπει να γνωρίζει ότι εκείνος είναι που πληρώνει αυτές τις αθλιότητες που παρακολουθήσαμε. Ακόμα και τα πολυδιαφημισμένα συσσίτια εδώ στον τόπο μας, τα πληρώνει ο Έλληνας πολίτης και όχι βεβαίως η Εκκλησία, και όσοι πραγματικά ή προσποιητά το «αγνοούν» ας ψάξουν να το μάθουν. Συνεπώς δεν είναι ούτε ο πτωχευμένος Ελληνικός λαός άμοιρος ευθυνών όταν διαπράττονται τέτοια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Διότι τι άλλο από έγκλημα είναι ο με τόσο βίαιο και κυνικό τρόπο αφανισμός ενός πολιτισμού, εν τέλει ενός λαού;

Καλούμε τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου που δεν έχουν ακόμα εξαγοραστεί ή εκμαυλιστεί, να κάνουν επιτέλους το καθήκον τους και να καταδικάσουν τη δράση των αδίστακτων «κυνηγών ψυχών» με τα μαύρα.

Καλούμε τους ανθρώπους που προέρχονται από την Ουγκάντα και ζουν στον «δυτικό κόσμο», να βοηθήσουν τους αδερφούς τους να γλιτώσουν όχι μόνο από την έλλειψη τροφής αλλά και από τις επικίνδυνες προσηλυτιστικές θρησκείες που καθημερινά αποδεικνύουν πόσο αδίστακτες είναι.

Τέλος καλούμε τον Ελληνικό λαό να πιέσει την ηγεσία του να διακόψει άμεσα τη χρηματοδότηση αυτών των άθλιων παρασίτων και των αθλιοτήτων τους, αν βεβαίως θέλει να φέρει δικαίως τον προσδιορισμό «Ελληνικός».

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ