27/5/10

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΑΣ ΣΕ ΑΠΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ

Ανακοίνωση 225 / 26.5.«2010»

Όπως δυστυχώς συνηθίζεται εδώ και 5 χρόνια κάθε Μάϊο και Ιούνιο, το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών έγινε και εφέτος αποδέκτης αρκετών απαράδεκτων γραπτών και ηλεκτρονικών επιστολών από κυρίως ανώνυμα άτομα που ανήκουν (ή παριστάνουν ότι ανήκουν!) στον λεγόμενο «αρχαιολατρικό» ή «ελληνοπρεπή» χύδην «χώρο», ο οποίος ως γνωστόν αυτή την χρονική περίοδο αναλώνεται στο να διοργανώνει κάποιες δήθεν «ενωτικές», συμφυρματικές και φεστιβαλικού χαρακτήρα εκδηλώσεις. Η αφορμή γι’ αυτή την εντελώς απρόκλητη «εκστρατεία» που κάποιοι προφανώς έχουν συντονίσει εναντίον μας, γνωρίζουμε βεβαίως ότι δεν είναι άλλη από την γνωστή επιλογή ημών, του κύριου φορέα της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, να μην ξανασυμμετάσχουμε σε τέτοιου είδους συμφυρματικές εκδηλώσεις. Επειδή όμως οι αντιδράσεις κάποιων ανθρώπων από γελοίες έχουν γίνει τώρα πλέον και αηδιαστικές, είμαστε υποχρεωμένοι να αποσαφηνίσουμε για πολλοστή, πλην όμως τελευταία φορά, κάποια πράγματα, αλλά και ταυτόχρονα να ανακοινώσουμε μερικά νεότερα.

Πριν από δύο περίπου δεκαετίες εξουσιοδοτηθήκαμε να φέρουμε ανοικτά στο νεο-ελληνικό κοινωνικό προσκήνιο το ζήτημα της παλινόρθωσης της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, το οποίο έθεσαν τελευταίοι οι, κυρίως «στρατιότι», πολυάριθμοι οπαδοί του Πλήθωνος στον Μωρέα και την Ήπειρο και επί πεντέμισι αιώνες μαύρου κατατρεγμού διατηρήθηκε επίκαιρο και θερμό μέσα από οργανωμένες μυστικές οδούς που κατόρθωσαν να το φέρουν με επιτυχία μέχρι τις ημέρες μας. Ελάχιστα χρόνια μετά από εκείνη την εξουσιοδότηση, ιδρύσαμε και τυπικά πλέον το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών και έκτοτε δώσαμε έναν ανεπανάληπτο, απέραντα μεγάλο και πολύ δύσκολο αγώνα, με σκοπό την υγιή επανελλήνιση μέσα από την παλινόρθωση της πραγματικής εθνικής μας Παράδοσης και Θρησκείας και την θεσμική αναγνώριση της τελευταίας από την νεοελληνική πολιτεία.

Απέναντι μας βρήκαμε από την πρώτη κιόλας στιγμή την στυγνή ορθόδοξη θεοκρατία, που εξαρχής, όπως και σήμερα ακόμη, αντιμάχεται μια τέτοια προοπτική με κάθε πρόσφορο γι’ αυτήν μέσο που μπορεί να της παράσχει η τεράστια οικονομική και πολιτική της δύναμη. Όμως αυτό ήταν αναμενόμενο. Σε κάθε αγώνα ενός καταστημένου του οποίου τα θεμέλια τρίζουν και θρυμματίζονται, είναι απολύτως αναμενόμενη η χρήση της απειλής, του εκβιασμού, της εξαγοράς, της οικονομικής ή επαγγελματικής βλάβης, της συκοφαντίας, της πληρωμένης στράτευσης, του αντιπερισπασμού και όλου του σχετικού οπλοστάσιου που ήδη και κατ’ επανάληψη δοκιμάστηκε εναντίον μας, με εξαίρεση μόνον την προσπάθεια φυσικής εξόντωσής μας, προφανώς από τον φόβο των βαριών ποινικών ευθυνών σε περίπτωση ανακάλυψης των ηθικών και φυσικών δραστών.

Δεν ήσαν όμως μόνο οι θεοκράτες και οι πολύμορφοι βαλέδες τους που βρέθηκαν απέναντί μας. Μετά από αιώνες αποκοπής της συντριπτικής πλειοψηφίας του έθνους των Ελλήνων από την αρετή, την ευσέβεια και την αιδώ των παλαιών ελεύθερων προγόνων μας, στάθηκε εξαιρετικά δύσκολο να περάσει στους πολλούς το τι ακριβώς είναι και τι ακριβώς απαιτεί η Ελληνική Εθνική Θρησκεία. Οι περισσότεροι την εξέλαβαν και εξακολουθούν να την εκλαμβάνουν λανθασμένα (ή επειδή έτσι τους βολεύει) είτε ως εφαλτήριο για αντιχριστιανισμό ή αντιεβραϊσμό, είτε ως προθάλαμο στον εθνικισμό, είτε ως πεδίο βιοπορισμού ή ικανοποίησης καταξιωτικών συνδρόμων, είτε ως πλαίσιο φυγής από την πραγματικότητα και ονειροπόλησης, είτε ως δικαιολογία για οργάνωση μαζικών φεστιβαλικών εκδηλώσεων, μοναδικός σκοπός των οποίων είναι «να περνάει καλά» το κατά κανόνα άσχετο με την εθνική μας θρησκευτικότητα πλήθος.

Οι πρώτες από αυτές τις εκτροπές είναι βεβαίως αντιμετωπίσιμες, αν και όχι δίχως σημαντική από πλευράς μας σπατάλη πολύτιμων δυνάμεων. Εκείνο όμως που δεν μπορούμε να καταπολεμήσουμε, και δεν είναι του ενδιαφέροντός μας άλλωστε κάτι τέτοιο, είναι η τάση των ανθρώπων της εποχής μας προς την ελάσσονα προσπάθεια, το επιφανειακό, το θεαματικό, το διασκεδαστικό και, κυρίως, προς αυτό που δεν απαιτεί αλλαγή έθους και συνείδησης. Μετά από μία περίπου δεκαετία τέτοιων εκτροπών, γινόμαστε σήμερα μάρτυρες μιας μανίας ελληνοφανούς φεστιβαλισμού, που θεωρεί ότι υπηρετεί την επανελλήνιση με το να συγκεντρώνει από καιρού εις καιρόν μικροπλήθη παντελώς άσχετων με την Εθνική μας Θρησκεία ανθρώπων, όχι μόνο γύρω από πολιτιστικού χαρακτήρα δρώμενα, αλλά ακόμα και γύρω από τελετές που προσφάτως (γιατί δεν ίσχυε παλαιότερα) οι διοργανωτές τους δεν έχουν ενδοιασμό να τις παρουσιάζουν ως λατρευτικού χαρακτήρα. Από αφέλεια λοιπόν ή από άλλες λιγότερο αθώες αιτίες, γίνονται επικλήσεις προς τους Θεούς μας και επιδεικνύονται τα άγια των αγίων μας μπροστά σε άσχετους θεατές που δεν επιδεικνύουν τον ελάχιστο σεβασμό προς τα εθνικά σεβάσματα και αυτό μάλιστα θεωρείται ως... το απαύγασμα (ή η... «κορυφαία εκδήλωση») της «ελληνοπρέπειας», σε σημείο μάλιστα που να εισπράττει το μένος των φεστιβαλιστών όποιος, είτε φορέας είτε επώνυμος άνθρωπος, αρνείται να συμμετάσχει σε αυτή την κραυγαλέα ασχήμια: ακόμα και ψευτο - «Παναθήναια» ετοιμάζονται για το άμεσο μέλλον και μάλιστα μοιράζονται και από τώρα οι υποσχέσεις για χρηματικές αμοιβές!

Το ζωντανό από τον 15ο αιώνα αίτημα της παλινόρθωσης της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας κινδυνεύει φανερά λοιπόν σήμερα, σήμερα που υποτίθεται ότι η σχετική πολιτική ελευθερία επιτρέπει την μετά από συνεχή και στρατηγικό αγώνα θεσμική ικανοποίησή του, να ξεπέσει σε διεκδίκηση του αρτιότερου ή θεαματικότερου φολκλορισμού με όσο το δυνατόν πιο «πολυπληθές» και πιο «χαρούμενο» και «αφελές» μικροπλήθος. Κάτι δηλαδή που, εάν επικρατήσει, θα ακυρώσει για πολλές δεκαετίες την υπόθεση της πραγματικής παλινόρθωσης και θεσμικής αναγνώρισης, για την οποία εμείς αγωνιζόμαστε, αφού η Ελληνική Εθνική Θρησκεία θα έχει αναντίρρητα απομακρυνθεί από τον εαυτό της και υποβιβαστεί στην αναπαράστασή της.

Σε αυτή την πονηρή ροή εικόνων που παρασύρει τα πάντα «και κάποιος άλλος κατευθύνει όπως του αρέσει τούτη την απλοποιημένη επιτομή του αισθητού κόσμου» για να δανειστούμε από τον Ντεμπόρ, εμείς ωστόσο δεν έχουμε καμία απολύτως πρόθεση να αντιπαρατάξουμε δικούς μας, υποτίθεται «υγιείς», φεστιβαλισμούς στους φεστιβαλιστές και αδίκως ανησυχούν αυτοί για κάτι τέτοιο, γιατί δεν θα το επιχειρήσουμε ποτέ. Αυτό από το οποίο κινδυνεύει η Ελληνική Εθνική Θρησκεία δεν είναι η αναπαράστασή της, ή ακόμη χειρότερα η παραποίησή της, αλλά το πιθανό σφάλμα να τις υιοθετήσει και η ίδια, εξαφανιζόμενη για πάντα μέσα τους.

Δεν θα εμποδίσουμε επίσης κάποια εύπιστα μέλη μας, τα οποία γνωρίζουμε ότι πολιορκούνται στενά για να αποστατήσουν προς τον φεστιβαλισμό, να το πράξουν και μάλιστα μια ώρα αρχύτερα, εάν τέτοιο είναι το ζητούμενο ή το κριτήριό τους. Ο καθένας αξίζει άλλωστε τις επιλογές του και αυτοί που αναζητούν την φιγούρα ή το αργύριον είναι κρίμα να τα στερηθούν. Για εμάς πάντως δεν κάνουν, αφού γνωρίζουμε καλά ότι η αγωνιστική ισχύς δεν κρύβεται στους αριθμούς για τον απλό λόγο ότι το όποιο χαμηλό, απλοϊκό και χυδαίο στοιχείο υπερτερεί πάντοτε αριθμητικά του όποιου υψηλού, σοβαρού και ποιοτικού. Συνεπώς η ποιότητα, η αρετή, η αγωνιστικότητα και η ευσέβεια είναι τα μοναδικά στοιχεία που όντως ενδιαφέρουν το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών.

Κατ’ επέκταση, το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών ενδιαφέρεται και για ν’ αυξήσει κάποιες αποστάσεις που ήδη έχει λάβει. Από την μία την απόσταση από τα μικροπλήθη του λεγόμενου «χώρου», που βεβαίως έχουν κάθε δικαίωμα να πορευθούν όπου θέλουν και να καταλήξουν όπου τους αρμόζει αλλ’ επ’ ουδενί και να το σύρουν μαζί τους, όπως δεν έχουν και δικαίωμα να το βρίζουν επειδή δεν συναγελάζεται και δεν εξομοιώνεται. Τι νοοτροπία και τούτη! Από την άλλη, ενδιαφέρεται να διατηρήσει και εν συνεχεία να αυξήσει την επίσης ήδη απόστασή του από κάθε διαδικασία ή ακόμη και νοοτροπία που βεβηλώνει και ευτελίζει τα σεβάσματα της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας.

Γι’ αυτόν τον λόγο, το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών αποφάσισε σε εδική συνεδρίασή του όλες οι ιεροπραξίες του ετήσιου εορταστικού του κύκλου, με εξαίρεση μόνον

την τελετή για την καλοχρονιά (Χειμερινό Ηλιοστάσιο – Γέννηση Θεού Τριεσπέρου Ηρακλέους),

την τελετή υποδοχής της άνοιξης (Εαρινή Ισημερία), και

την απόδοση τιμής στους Μαραθωνομάχους (γύρω στην Φθινοπωρινή Ισημερία)

να γίνονται εφεξής «εν κλειστώ» από τους αρμόδιους για τον κάθε Θεό ιερείς / ιέρειες και παρουσία μόνον των ορκισμένων μελών μας (των λεγόμενων «Ομοίων»).

Με αυτόν τον τρόπο θα τελεί εφεξής τις ιεροπραξίες της η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, μέχρι αυτή να παλινορθωθεί πλήρως, δηλαδή με ΘΕΣΜΙΚΗ αναγνώρισή της, στην καταπατημένη και λεηλατημένη πατρίδα μας που τώρα βρίσκεται υπό την τυραννία της ορθόδοξης θεοκρατίας και των βαρβαρικών μαζών που αυτή παράγει ώστε να τις έχει στήριγμα. Οι ιεροπραξίες μας θα ξαναγίνουν δημόσιες, μόνο όταν θα υπάρχει ήδη το θεσμικό πλαίσιο να απονέμεται στην Ελληνική Εθνική Θρησκεία ο πρέπων σεβασμός.

Αυτονόητο είναι ότι εφεξής από τις δικές μας τελετές δεν θα δημοσιεύεται και κανενός είδους οπτικό ή ηχητικό υλικό. Ποτέ πια οι λατρευτικές μας πράξεις δεν θα αποτελούν θέαμα για βέβηλα μάτια, πόσο μάλλον «διαφημιστικό υλικό» προς ανθρώπους που δεν αξίζει ούτε καν να μας πλησιάσουν. Όποιος από τούδε έχει την περιέργεια να μας γνωρίσει, θα πρέπει να αρκεστεί στα όσα θα δημοσιεύουμε είτε από τις διαλέξεις και τις άλλες εκδηλώσεις που διοργανώνουμε για την μόρφωση της κοινότητάς μας, είτε από τις πιο πάνω τρεις μόνον ανοικτές τελετές μας, είτε από τους θεσμικο-κοινωνικούς αγώνες που δίνουμε για μια πιο ελληνική και πιο ανθρώπινη Ελλάδα. Όποιος επίσης από τούδε θελήσει να γίνει ένας από εμάς θα πρέπει προηγουμένως να έχει ξεκαθαρίσει με τον εαυτό του εάν είναι ή όχι ικανός να αφοσιώνεται, να κατανοεί και να υιοθετεί στόχους και, πάνω από όλα, ΝΑ ΜΑΧΕΤΑΙ.

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ

16/5/10

Εκείνος Που Είδε

Κάποια στιγμή ύψωσε το κεφάλι του και είδε
του Θεούς που περιδιαβαίναν τον αέρα
που κάθονταν κάτω από τα αιωνόβια δένδρα
που στέκονταν δίπλα στις κρήνες τις δροσερές.

Κάποια στιγμή βίωσε το κατ’εξοχήν ευκταίο
κι ένιωσε μακάριος, ιερός και μόνος
και πλήρης και απέραντος και ολόλαμπρος
και ποτέ δεν είπε λέξη για όλα τούτα
στους στερημένους ομοίους του που έκρωζαν
κυλιόντουσαν στις λάσπες και σκέπτονταν χρήματα.
Εκείνος πόνεσε απλώς για λογαρισμό τους.

Πόνεσε τόσο πολύ που δεν ξαναπόνεσε πλέον
μήτε την απαίσια στιγμή που σαν τον Ζαγρέα
τα όντα της λάσπης τον κατεσπάραξαν
τον έκοψαν κομμάτια, τον αφάνισαν
επειδή πριν από λίγο είχε πάρει την απόφαση
να τους χαρίσει τελικά επιτέλους με λέξεις
εκείνο που κάποτε του χάρισαν οι Αθάνατοι Θεοί.

Βλάσης Γ. Ρασσιάς

Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΩΪΚΙΣΜΟΥ

Εδώ και δεκαετίες ο Στωϊκισμός ασκεί για μία ακόμα φορά στους διανοούμενους του Δυτικού Κόσμου μία έντονη γοητεία, για τον ίδιο λόγο που αυτός απέκτησε τεράστια ισχύ κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους, δηλαδή για την εμφανή ευρυχωρία της αντίληψής του, η οποία «λιγότερο άκαμπτη και πιο ευπροσάρμοστη σε σχέση με τον Επικουρισμό» μπορεί να αναδεικνύει ανθρώπους «με προσωπικότητα και πρωτοτυπία» (1).

Βασική αρχή του Στωϊκισμού είναι το να ζει ο άνθρωπος σύμφωνα με την Φύση (το «ομολογουμένως τήι Φύσει ζην»), στην οποία Φύση έδωσε μία διαφορετική και νέα ερμηνεία, που απείχε πολύ από τις έως τότε διατυπωμένες αντιδιαμετρικές αντιλήψεις των Κυνικών (αντινομιακές και «φιλοζωώδεις») και του Αριστοτέλους (στενά «πολιτικές»). Οι Στωϊκοί μεταμόρφωσαν την Φύση από έναν «αμφίβολο οδηγό» σε απτό και σαφέστατο κανόνα της συμπεριφοράς, ταυτίζοντας την «συμφωνία με την Φύση» με την ενάρετη ζωή. Γι’ αυτούς, η ανθρώπινη φύση δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα οργανικό τμήμα της παγκόσμιας φύσης, η οποία κυβερνάται και καθοδηγείται από τον συμπαντικό νόμο που ονομάζεται Λόγος και στα ανθρώπινα μέτρα εκδηλώνεται μέσω της λογικότητας.

Η βασική φιλοσοφική πρόταση που καταθέτουν οι Στωϊκοί είναι ότι αποτελεί «καθήκον» του ανθρώπου, δηλαδή «αρμόζουσα πράξη» (2), το να θέσει τον πρόσκαιρο εαυτό του σε αρμονία με το Σύμπαν. Για να το επιτύχει αυτό, ο άνθρωπος οφείλει να «μιμηθεί» το Σύμπαν και να αποκτήσει τις προσιτές (3) ιδιότητές του, με πρώτες και κύριες την αγαθότητα και την λογικότητα. Σε αυτό το σημείο, οι Στωϊκοί διαφοροποιούνται απόλυτα από τους σχεδόν σύγχρονούς τους Επικούρειους, οι οποίοι δεν έκαναν διάκριση ανάμεσα στον άνθρωπο και στα άλλα ζώα, αναφερόμενοι στο «κάθε ζωντανό ον» όταν επιχειρηματολογούσαν για την αναζήτηση της ηδονής και την αποφυγή του πόνου. Οι Στωϊκοί διακρίνουν τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα ζώα, ορίζοντάς τον ως οντότητα η οποία πέραν του ζωώδους τμήματός της (που αφορά τα ένστικτα) διαθέτει και ένα ανώτερο, το οποίο περιέχει την ηθική αίσθηση και την έλλογη χρήση των εντυπώσεων και σκέψεών του. Κατέχοντας την λογικότητα, ο άνθρωπος συγγενεύει λοιπόν περισσότερο με τους Θεούς παρά με τα ζώα και αυτό το μήνυμα των Στωϊκών, που φυσικά δεν δέχονται ύπαρξη αθάνατης ψυχικής ατομικότητας, είναι το πιο απελευθερωτικό και «λυτρωτικό» που έχει εκφράσει η φιλοσοφική, αλλά και η ευρύτερα θεολογική, σκέψη.

Οι Στωϊκοί τιμούν στο έπακρο την ανθρώπινη φύση, με το να την αντιλαμβάνονται ως έναν «προθάλαμο» σχεδόν της φύσης του Σύμπαντος και των Θεών. Η ολοκλήρωση του ανθρώπου έρχεται με το να «συζεί» σε κάθε στιγμή της εφήμερης ζωής του με τους Θεούς, πράγμα που επιτυγχάνεται με το να ακολουθεί το υψηλότερο τμήμα του εαυτού του, δηλαδή εκείνο που ηγεμονεύεται από την Λογική και την εξ αυτής ηθική αίσθηση. Το μόνο πράγμα που έχει σημασία για τους Στωϊκούς είναι η Αρετή. Από αυτήν και μόνο εξαρτιέται η ευδαιμονία, η ευημερία, η ολοκλήρωση.

Η Αρετή είναι το μόνο που έχει αξία. Όλα τα άλλα, τα οποία οι άσοφοι θεωρούν «αγαθά», όπως λ.χ. η ομορφιά, ο πλούτος, η ισχύς, η υγεία, η διασημότητα κ.ά., δεν είναι παρά πράγματα «αδιάφορα», στον ίδιο βαθμό που είναι «αδιάφορα» (με την έννοια των μη ικανών να βλάψουν πραγματικά τον σοφό) τα υποτιθέμενα «κακά», όπως λ.χ. η ασχήμια, η φτώχεια, η αδυναμία, η αρρώστια, η ανωνυμία κ.ά. Για την κατάκτηση της Αρετής, ο Στωϊκός οφείλει να αναπτύξει την ηθική αίσθηση και να ισχυροποιήσει την λογική πλευρά του εαυτού του, αφήνοντας την ίδια στιγμή την συναισθηματική, δηλαδή ζωώδη, πλευρά του να «υποσιτίζεται» (4).

Κατά κανόνα αποτελεί έκπληξη για τους αμύητους και τους μη γνωρίζοντες η είδηση ότι οι Στωϊκοί δεν κηρύσσουν απόσυρση από τα κοσμικά πράγματα, πόσο μάλλον άρνησή τους. Οι Στωϊκοί καλούν τον άνθρωπο να ζήσει ενεργά μέσα στον κόσμο, συμφιλιωμένος με τις ατέλειες και τις αθλιότητες ακόμη του βίου των θνητών αν και στο μέτρο του λογικώς εφικτού είναι υποχρεωμένος να αγωνιστεί για να τις εξαλείψει. Ο Στωϊκός καλείται να παίξει ενεργό ρόλο στην οικογενειακή και δημόσια ζωή, να παντρεύεται και να τιμά τον θεσμό του γάμου και να συμμετέχει στην πολιτική, δίχως να δεσμεύεται σε δόγματα (5), και να τιμά τους θεσμούς.

Η πολιτική δράση στην οποία καλείται να συμμετάσχει ο Στωϊκός, είναι εκείνη που ανέδειξε από τις τάξεις των οπαδών της συγκεκριμένης σχολής εξαιρετικές προσωπικότητες δραστήριων ανδρών, όπως ο Σφαίρος Βορυσθαινίτης, θεωρητικός της σπαρτιατικής κοινωνικός επαναστάτης του Κλεομένους του Γ, ο κοινωνικός επαναστάτης Βλόσσιος ο Κυμαίος, ο τυραννομάχος Κάτων ο Υτικαίος και ο τυραννοκτόνος Βρούτος, οι αντιστασιακοί Ελβίδιος Πρίσκος, Θρασέας Παετός και Μουσώνιος Ρούφος, αλλά και ο εστεμμένος φιλόσοφος Μάρκος Αυρήλιος, διαχρονικό υπόδειγμα πολιτικής και προσωπικής Αρετής.

Αυτή η ίδια πολιτική δράση είναι που τους έκανε πρότυπο στα μάτια των επαναστατών – δημοκρατών του 18ου αιώνα και κυρίαρχη τάση στην μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, η οποία όχι άδικα εόρταζε τον Στωϊκισμό σε ξεχωριστή αργία του Επαναστατικού Ημερολογίου που εκείνη είχε καθιερώσει (6). Αυτή η ίδια πολιτική δράση είναι και που τους κάνει να ασκούν ισχυρή γοητεία στα πιο «προχωρημένα» πνεύματα του σύγχρονου στοχασμού. Αντίθετα, τα «μη προχωρημένα» πνεύματα εξακολουθούν να εκφράζουν απέχθεια προς τον Στωϊκισμό, μιμούμενοι τους υπόλοιπους αντιδραστικούς που αισθάνονται ότι απειλούνται από αυτόν, κυρίως από την εμμονή του στην επικράτηση της Αρετής. Στο «μη προχωρημένο» πνεύμα θα πρέπει να καταταχθεί και η στρεβλή «μαρξιστική» ανάγνωση του Στωϊκισμού, δείγμα της οποίας αποτελεί η ρηχότητα του Γιάννη Κορδάτου, ο οποίος καταλαβαίνει ως και αποκαλεί «απολογία του απολυταρχισμού και κατήχηση ραγιαδισμού» (…) τις «Περί Καθήκοντος» θέσεις του Παναίτιου του Ρόδιου («Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας», εκδόσεις «Μπουκουμάνη», Αθήνα, 1972, σελ. 461).

Ο Παναίτιος (185 – 110), εισηγητής του άγνωστου ελληνικού όρου τον οποίο ο Κικέρων απέδωσε ως «humanitas» (ανθρωπιστική καλλιέργεια και φιλανθρωπία) και ο πρώτος που κατέγραψε ως απόδειξη των δυνάμεων του ανθρώπου τις τέχνες του πολιτισμένου βίου, είχε επίσης εισάγει στον αρχικό Στωϊκισμό (μέσα από την διατριβή του «Περί Καθήκοντος», την οποία μετέφερε αργότερα ο Κικέρων στο «De Officiis») την έννοια του «αρμόζοντος» ή «πρέποντος» («decorum» στον Κικέρωνα), ως καθοριστικού παράγοντα στην συμπεριφορά του σωστού ανθρώπου. Υπάρχουν για όλους τους ανθρώπους κάποια «πρέποντα» που ορίζονται ως «καθολικά» και για τον κάθε έναν άνθρωπο ξεχωριστά κάποια «ειδικά» «πρέποντα», και αυτό επειδή ο κάθε άνθρωπος αποτελεί έναν ξεχωριστό μικρό «κόσμο». Αντίθετα από τους Κυνικούς, οι οποίοι λόγω της εμμονής τους να απορρίπτουν τις κοινωνικές συμβάσεις κατέληξαν πολύ γρήγορα στο περιθώριο, οι Στωϊκοί από τον 2ο αιώνα π.α.χ.χ. (πριν την απαρχή της χριστιανικής χρονολόγησης) και μετά απεδείχθησαν πέρα για πέρα ικανοί να παρακολουθήσουν τα μέτρα της καθημερινής ζωής, γι’ αυτό και θα επικρατήσουν απόλυτα μέχρι και την εποχή των Αντωνίνων, για ένα χρονικό διάστημα δηλαδή που φθάνει τους τέσσερις αιώνες και που επίσης δίνει προτεραιότητα στην έμπρακτη εφαρμογή των θεωριών αντί στον απλό σχηματισμό τους (7).

Συγκρίνοντας σε κάποιο σημείο του έργου του τους Στωϊκούς με τους Επικούρειους, ο Clarke έχει παραδεχθεί πως «ανεξάρτητα από το εάν μεν ή οι δεν είχαν τα καλύτερα επιχειρήματα, δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποια από τις δύο σχολές έδωσε την πιο ενθαρρυντική εικόνα για την ζωή. Ο Λουκρήτιος παρατηρεί το γυμνό και αβοήθητο βρέφος σαν έναν ναυαγό που γεμίζει τον τόπο με το κλάμα του, και αναρωτιέται πόσα δεινά πρέπει ακόμα να περάσει στην ζωή του. Η στωϊκή άποψη από την άλλη, η οποία κατέστησε τον άνθρωπο κέντρο του Σύμπαντος και κύριο της δημιουργίας, είναι γεμάτη αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση… ήταν μία φιλοσοφία που κολάκευε την αυτοεικόνα του ανθρώπου, χωρίς να προσβάλλει την λογική του, μία φιλοσοφία στην οποία έβρισκαν αναγνώριση οι διάφορες κλίσεις του ανθρώπου, κοινωνικές, καλλιτεχνικές, πνευματικές και θρησκευτικές…» (8).

Η πιο σημαντική εποχή του Στωϊκισμού ήταν εκείνη κατά την οποία κυβέρνησε την αχανή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του 2ου αιώνα μ.α.χ.χ. (μετά την απαρχή της χριστιανικής χρονολόγησης) ο παιδιόθεν Στωϊκός Μάρκος Αυρήλιος, ο οποίος κατέθεσε στην παγκόσμια Ιστορία το ανεπανάληπτο πρότυπο του κατ’ αρετήν κυβερνήτη. Έναν αιώνα πριν, οι Στωϊκοί είχαν εγείρει ανάστημα κατά του δεσποτισμού, πληρώνοντάς το με φυλακές, θανατώσεις και εξορίες των επιφανέστερων στελεχών τους. Το δεύτερο μισό του 2ου αιώνα όμως, έρχεται ένας Στωϊκός να λειτουργήσει ως ο πολιτικός και ηθικός ρυθμιστής του τότε γνωστού κόσμου, με καθημερινή επίδειξη της αυτοπειθαρχίας, της απλότητας, της λογικότητας και της ειλικρίνειας, τις οποίες δίδασκαν οι προηγούμενοι φιλόσοφοι. Κυρίως της ειλικρίνειας, ιδίως της ειλικρίνειας προς τον ίδιο μας τον εαυτό, δηλαδή με το Ηγεμονικό της ψυχής, το Θείο που ενυπάρχει σε όλους μας.

Ο Στωϊκισμός δεν γαργαλούσε τον συναισθηματικό κόσμο, όπως θα κάνουν σε λίγο, αρκετά ύπουλα, οι χριστιανοί. Το μόνο που αρκέστηκε να υποστηρίξει, με την πεποίθηση ότι δεν απευθύνεται σε νήπια ή σε ανόητους, αλλά σε ενήλικους και συγκροτημένους ανθρώπους, είναι ότι το έλλογο ον που λέγεται άνθρωπος, στην ουσία κακομεταχειρίζεται την ίδια την ψυχή του και προσβάλλει την εσωτερική του θεότητα κάθε φορά που απομακρύνεται από την λογική ανθρώπινη φύση ή στρέφεται ενάντια στους συνανθρώπους του.

Πηγή:

Βλάσης Γ. Ρασσιάς

31/3/10

ΕΙΤΕ ΠΟΛΥ ΒΛΑΚΑΣ, ΕΙΤΕ ΠΟΛΥ ΦΑΣΙΣΤΑΣ... ΤΟ «ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ» ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ



Κάποιος πρέπει να είναι είτε πολύ βλάκας, είτε πολύ φασίστας, όταν είτε νομίζει, είτε απαιτεί την ταύτιση όλων μα όλων των ανθρώπων γύρω του, με εκείνα που αυτός έχει στο κεφάλι του, ως θρησκευτικές ή άλλες αντιλήψεις.


Κάποιος πρέπει να είναι είτε πολύ βλάκας, είτε πολύ φασίστας, όταν θεωρεί ότι όλοι πρέπει να σέβονται τα δικά του θρησκευτικά σεβάσματα, την ώρα που αυτός όχι μόνο δεν σέβεται, αλλά προσβάλλει χυδαία και ακατάπαυστα τα θρησκευτικά σεβάσματα των άλλων.

Κάποιος πρέπει να είναι είτε πολύ βλάκας, είτε πολύ φασίστας, όταν φέρεται λες και εξ ορισμού όλοι οι συνάνθρωποί του έχουν όρεξη να εκτίθενται στα δικά του ιδιαίτερα έθιμα ή βίτσια, δίχως να ρωτάει ποτέ εάν οι ίδιοι του επιτρέπουν να τους εκθέσει σε αυτά, όπως λ.χ στην εξωφρενική φετινή πρωτοπορία των θεοκρατών της Θεσσαλονίκης να περάσουν τους ασθενείς και το προσωπικό ενός ολόκληρου νοσοκομείου κάτω από τον «επιτάφιό» τους, υποχρεώνοντας σε έκθεση όλους όσους δεν επιθυμούσαν κάτι τέτοιο (λες και δεν έφθανε η ωμή ψυχολογική βία από τους πανταχού παρόντες σε δωμάτια ασθενών, αλλά και σε διαδρόμους ακόμα, «αγίων γραφών» και ποικίλων αγίων «φατσών» του δικτατορεύοντος θρησκευτικού δόγματος).

Κάποιος πρέπει να είναι είτε πολύ βλάκας, είτε πολύ φασίστας, όταν θεωρεί φυσιολογικό το να βομβαρδίζουν τον λαό επί μία ολόκληρη εβδομάδα (και βάλε...) όλες μα όλες οι τηλεοράσεις εντός της επικράτειας του Ελληνικού Κράτους με ωμή θρησκευτική παράκρουση και ανιστόρητα έργα χριστιανικής προπαγάνδας (με πρώτο και κύριο το πληρωμένο από τα χρήματά μας «Κανάλι της Βουλής», του οποίου ο ζήλος αποδείχθηκε υποδεέστερος από ένα πιθανό «Κανάλι των Μακκαβαίων»).

Κάποιος πρέπει να είναι είτε πολύ βλάκας, είτε πολύ φασίστας, όταν την ομολογία της πίστης του («Χριστός Ανέστη!») την εξάγει από τους λατρευτικούς του χώρους σε ολόκληρη την κοινωνία και την χρησιμοποιεί αντί της ευχής «Χρόνια Πολλά!» απέναντι στους πάντες, ακόμα και σε ανθρώπους που, είτε επειδή είναι άθεοι, είτε επειδή είναι θρησκευτικά αδιάφοροι, είτε επειδή πιστεύουν άλλα πράγματα, τους είναι παντελώς αδιάφορο εάν «ανέστη» ή όχι το κεντρικό πρόσωπο την Χ ή Ψ ξένης προς αυτούς Θρησκείας.

Κάποιος πρέπει να είναι είτε πολύ βλάκας, είτε πολύ φασίστας, όταν θεωρεί δεδομένο ότι όλοι κάνουν εκείνα που αυτός κάνει και ως εκ τούτου αγριοκοιτάζει ή καταριέται ακόμα κάποιον συνάνθρωπό του επειδή και μόνον εκείνος δεν πιστεύει ότι η Χ ή Ψ ημέρα είναι «νηστευτική».

Κάποιος πρέπει να είναι είτε πολύ βλάκας, είτε πολύ φασίστας, όταν θεωρεί φυσιολογικό όλα μα όλα τα, υποτίθεται θρησκευτικά ουδέτερα, πολιτικά κόμματα ενός ολόκληρου λαού να στέλνουν αντιπροσωπείες τους, ή ακόμα και τους ίδιους τους αρχηγούς τους, να κάτσουν με σκυμμένο κεφάλι και προσποιητή κατάνυξη δίπλα στους ασύδοτους θεοκράτες και να κουβαλάνε «επιταφίους» ή να υποδέχονται με τιμές αρχηγού κράτους «άγια φώτα» και άγιες δεισιδαιμονίες ακριβοπληρωμένες από τα λεφτά του φορολογούμενου λαού. Και αυτό την ίδια στιγμή που το ποσό που λείπει από τον δημόσιο κορβανά, και γι' αυτό σχεδιάζονται αλλεπάλληλες επιθέσεις στον ήδη φτωχό ελληνικό λαό με πρόσχημα την πέρα για πέρα στημένη «κρίση», ισούται με την ετήσια φοροδιαφυγή των θεοκρατών σε ό,τι αφορά μόνον την ακίνητη περιουσία τους (και κανείς πολιτικός χώρος δεν έχει το ανάστημα να απαιτήσει ισονομία κοινωνίας και θεοκρατών και, επιτέλους, διαχωρισμό Κράτους - Εκκλησίας).

Κάποιος πρέπει να είναι είτε πολύ βλάκας, είτε πολύ φασίστας, όταν θεωρεί φυσιολογικό να βρίζουν οι αρχιθεοκράτες τις ιδεολογίες και τις κοινωνικοπολιτικές αγωνίες της ανθρωπότητας, για να «ανεβάσει» το δήθεν «χαρμόσυνο μήνυμα» της δικής τους πίστης, ή το να διαφημίζεται οργανωμένα και μαζικά από τα ελεγχόμενα από τους θεοκράτες Μ.Μ.Ε. το υποτιθέμενο «Πάσχα των Ελλήνων», την ώρα που αφενός το Πάσχα είναι των Ιουδαίων και αφετέρου η όποια «ανάσταση», μέσα μες και ολόγυρά μας, μάς έχει ήδη χαριστεί, όπως γίνεται εδώ και εκατομμύρια χρόνια, από την ανθεία Θεά (αρκεί κάποιος να έχει μάτια να δει και μύτη να μυρίσει).

«Μα, μιλάμε για το 98% του λαού», θα κραυγάσουν οργίλοι οι βλάκες και οι φασίστες, μία γνωστή κραυγή που εξακολουθούν να κρώζουν ακόμα και μετά τον προ ολίγων ετών κόλαφο του προηγούμενου αρχιθεοκράτη, ο οποίος μετά βίας απέδειξε την πίστη τού μόλις 30% του λαού με το φαιδρό ζήτημα για τις... «ταυτότητες». Γι' αυτό και οι Έλληνες Εθνικοί θα πραγματοποιήσουμε εντός των επομένων μηνών πανελλαδική δημοσκόπηση για την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ θρησκευτική ταυτότητα των νεοελλήνων.

Μέχρι τότε, καλή απόλαυση της πραγματικής Ανάστασης που έχει ήδη από την εαρινή ισημερία συμβεί. Δίχως κανενός είδους λυσσαλέα διαφήμιση, δίχως κανενός είδους συντονισμένη προπαγάνδα, δίχως κανενός είδους κατασπάραξη των χρημάτων των φορολογουμένων, δίχως κανενός είδους μίσος για αυτούς που δεν μπορούν να την αντιληφθούν, πόσο μάλλον να την τιμήσουν.

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ

7/3/10

Θέσις πρώτη.

Ο Άνθρωπος, ως «έμβιο όν που έχει την ικανότητα να κάνει έλλογη χρήση των παραστάσεών του» («ΖΩΟΝ ΧΡΗΣΤΙΚΟΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΛΟΓΙΚΩΣ», Επίκτητος), οφείλει να διάγει τον βίο του σε συμφωνία τόσο προς την συμπαντική, όσο και την ανθρώπινη φύση. Για τον Άνθρωπο, το «κατά Φύσιν ζήν» εξασφαλίζεται από την αξιοποίηση του «Λόγου», δηλαδή του πυροειδούς πνεύματος το
Χρύσιππος


οποίο εντός των ανθρωπίνων όντων γίνεται η αφορμή της συνειδήσεως της σχέσεως προς εαυτόν, αλλήλους και Κόσμο (η οποία, με τη σειρά της, εκδηλώνεται αυτομάτως ως ικανότης σκέψεως, σχεδιασμού, αναλύσεως και ομιλίας), αξιοσημείωτον είναι δε το γεγονός ότι μέγα τμήμα της φιλοσοφικής προσπαθείας των στωϊκών, αφιερούται τελικώς στην κατάδειξη του ορθού και καταληπτού της εννοίας «Λόγος», πάνω στο οποίο στηρίζεται ολόκληρο το φιλοσοφικό οικοδόμημα της Σχολής, με όλα τα μέσα που είχαν οι διδάσκαλοι της Στοάς στη διάθεσή τους, Ο μέσος Άνθρωπος συνδέεται με την Φύση ή τον Θεό, μόνον ως λογικός, δηλαδή ενεργητικός παράγων. Ο φιλόσοφος Άνθρωπος όμως, αυτός που πορεύεται προς εκείνον που οι στωϊκοί αποκαλούν «Σοφό», μέσω της Φυσικής Φιλοσοφίας, της Ηθικής και της Λογικής, κάνει ένα βήμα πέρα από την απλή «Λογικότητα». Για να ζήσει «κατά Φύσιν», οφείλει προηγουμένως να γνωρίζει ποια γεγονότα είναι αληθινά και σε τι συνίσταται η «Αλήθεια» (ως λέξη, σύνθετος, εκ του στερητικού α- και του ρήματος λανθάνω, δηλ. κρύβομαι).



Θέσις δευτέρα
.


Ως «Φύσις» (εκ του ρήματος «φύειν», δηλαδή εκ του γεννάν) ορίζεται η εντός του Κόσμου Δύναμις και Αρχή, η οποία «..διαμορφώνει και δημιουργεί όλα τα πράγματα» (SVF 2, 937), «..δίδει στον Κόσμο ενότητα και συνοχή» (SVF 2, 549, 1211), «..κινείται μόνη της και δημιουργεί ως πύρινο πνεύμα ή τεχνικόν πύρ» (SVF 2, 1132 κ. ε.), «..εκδηλώνεται ως Ανάγκη και Ειμαρμένη» (SVF 2, 913), «..εκδηλώνεται ως Ψυχή του Κόσμου, Θεός, Πρόνοια, Δημιουργός, Ορθός Λόγος» (SVF 1, 158, 176, SVF 3, 323). Ο Κικέρων (De Natura Deorum, II, 22) διασώζει ότι, από τη Στοά, η Φύση ορίζεται ως «τεχνικόν πύρ, πνεύμα πυρώδες και έμφρον, έμφυτον και αυτουργόν», ο δε Διογένης Λαέρτιος σημειώνει (7, 148) ότι οι στωϊκοί «ονομάζουν Φύση άλλοτε εκείνο που συγκρατεί τον Κόσμο και άλλοτε εκείνο που παράγει τα επίγεια πράγματα. Η Φύση είναι ένας τρόπος του υπάρχειν ο οποίος αλλάζει αφ’εαυτού, σύμφωνα με σπερματικές εσωτερικές του αιτίες, και παράγει και συγκρατεί τα πράγματα που γεννώνται από την ίδια σε καθορισμένους χρόνους και τα διαμορφώνει όμοια με εκείνα από τα οποία προέρχονται..». Ο Κόσμος, άφθαρτος, αγέννητος και μόνος αρχιτέκτων της εσωτερικής του τάξεως, επιδέχεται λογική εξήγηση και είναι καθεαυτός ένα λογικώς οργανωμένο οικοδόμημα. Όλα, ορατά και αόρατα, είναι οργανικά τμήματα μίας Θείας Ενότητος. Όλα, μηδενός εξαιρουμένου, οι Θεοί, η ύλη, οι αρετές και, φυσικά, οι άνθρωποι, αποτελούν μέλη μίας συμπαντικής Πολιτείας με σαφείς, δίκαιους αλλά και απαρά βατους νόμους, την οποία θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «Κοσμόπολι». Όλα τα μέλη της «Κοσμοπόλεως» είναι τέκνα της ιδίας Αρχής και προς άλληλα οφείλουν φιλότητα και διαρκή σεβασμό.

Θέσις τρίτη.

Το «εκδηλωμένο» τμήμα της «Κοσμοπόλεως» του Κόσμου, εξουσιάζεται από μία αιώνια και θαυμαστή αρμονία αντιθέτων (λ.χ. «ποιούν» και «πάσχον»). Η γένεσις του εκάστοτε Κόσμου συντελείται από δύο πρωταρχικές Αρχές, αντιδιαμετρικώς αντίθετες, η μία εκ των οποίων είναι παθητική («Ύλη») και η άλλη ενεργητική («Θείος Λόγος»), που επιδρά πάνω στην πρώτη. Το δημιουργικό αίτιο (που ονομάζεται και «Ποιούσα Αρχή», «Ψυχή του Κόσμου», «Ζεύς», «Θεός»), το οποίο άλλοτε μεν συστέλλεται σε ένα μόνον σωματικό Όν, άλλοτε δε διαστέλλεται σε απείρους «σπερματικούς Λόγους», είναι εγκόσμιο, όπως σε όλες τις Εθνικές και «πολυθεϊστικές» Κοσμοαντιλήψεις, και ορίζεται, συμφώνως προς τα ανωτέρω, ως το πυροειδές πνεύμα που διαχέεται ακόμη και στα απειροελάχιστα τμήματα του Κόσμου και τα συνέχει. Περιγράφεται δε αυτός ο «Λόγος - Ζεύς» και ως «Ειμαρμένη» (επειδή θέτει τα πάντα σε απόλυτη σύνδεση κάτω από μία αυστηρή νομοτέλεια), «Πρόνοια» (επειδή διέπεται από Αγαθότητα και Φιλότητα και επιτρέπει σε κάθε λογικό όν την απόλυτη εμπιστοσύνη προς τις επιλογές της) και «Φυσικός Νόμος» (επειδή θέτει και συγκρατεί σε αιώνιο τάξη τα άπειρα τμήματα του Κόσμου).

Θέσις τετάρτη.

Ο καθένας και το κάθε τι, συνδέεται με το Αιώνιο Όλον και τον Θεό, μέσω μίας εσωτερικής προσωπικής θεότητος, του λεγομένου «Δαίμονος Εαυτού». Ο «Δαίμων Εαυτού» είναι ο σύνδεσμος της ψυχής μας με την Ψυχή του Παντός, με τον Αιώνα του Όλου Κόσμου (ο «Αιών» εδώ ας νοηθεί με την ομηρική έννοια, ως έδρα και πηγή της υπάρξεως). Δεν θεωρούνται σοβαρές οι θεωρίες περί προσωπικής αθανασίας, ως «ψυχή» δε ορίζεται «η εσωτερική, έμφυτη και αδιάσπαστη πνοή η οποία διατρέχει όλα τα τμήματα του σώματος, όσο η ομαλή αναπνοή του ζώντος όντος είναι παρούσα στο σώμα». Σε αντίθεση με τον Πλάτωνα, ο οποίος τριχοτομεί την ανθρώπνη ψυχή και ορίζει την Δικαιοσύνη ως την αρετή η οποία προσδιορίζει τον ρόλο του κάθε τμήματος της ψυχής, διακοσμώντας μάλιστα την περιγραφή του σχήματος αυτού με μύθους μεταφυσικούς που κάνουν λόγο για μία υποτιθέμενη «πτώση» της ψυχής, που με τη σειρά της υποβιβάζεται σε κεντρικό χαρακτήρα μίας ηθικοθρησκευτικής εσχατολογίας, η Στοά θεωρεί ΕΝΙΑΙΑ την ψυχή (εκτός από «ένθερμο» και σωματική) και αντιστέκεται σθεναρώς στον πειρασμό της Ελληνιστικής Εποχής να την εγκλωβίσει σε εσχατολογίες. Οι στωϊκοί ομιλούν για 8 διαφορετικά τμήματα της ψυχής, μόνον με βάση τη θεωρία της «Συμπαθείας» και τη θεωρία της «Τάσεως», δίχως ποτέ να θίξουν την αρχική ενότητα συγκροτήσεως της ψυχής ως οντογενετική Αρχή. Η ΕΝΙΑΙΑ ψυχή έχει απλώς 8 διαφορετικά «διαμερίσματα»:

το «Ηγεμονικόν»,
τις 5 Αισθήσεις ή «Αισθητικά»,
το «Σπερματικόν»
και το «Φωνητικόν»,

με κέντρο όλων των κινήσεών της το πρώτο, το οποίο παρομοιάζεται με μία αράχνη που στέκει στο κέντρο ενός ιστού, δεχομένη όλα τα μηνύματα για ο,τιδήποτε την πλησιάζει. Εξοπλισμένη με αυτά τα «διαμερίσματά» της, η ψυχή φθάνει στην πλήρη ανάπτυξή της όταν κατορθώνει να προσλαμβάνει τις λεγόμενες «κοινές έννοιες» (αυτό υπολογίζεται από τους στωϊκούς στο 7ο έτος της ανθρωπίνης ηλικίας) και γίνεται η ίδια μία πλήρης λογική αλλά και γενετική Αρχή όταν φθάνει στην «ωριμότητά» της (από 14 ετών, καθώς το άτομο έχει πλέον διαμορφωμένες μέσα του όλες τις «κοινές έννοιες» ή «εμφύτους προλήψεις», δηλαδή τις φυσικές γνώμες που συνιστούν μία κοινή για όλους τους ανθρώπους έννοια).

Θέσις πέμπτη.

Η Ελευθερία ορίζεται ως η σπάνια πνευματική κατάσταση του «Σοφού», η οποία επιτρέπει, μέσω της Γνώσεως, την γαλήνια αποδοχή των αναποτρέπτων πραγμάτων ακόμη και στις αρκετές περιπτώσεις που αυτά είναι «δυσάρεστα» για τον πεπερασμένο εαυτό. Ακόμη και αυτοί οι ίδιοι οι Θεοί, οι κατ’εξοχήν ελεύθεροι, από τη στιγμή που ώρισαν και διέταξαν την πορεία των πραγμάτων, όπως ορθώς παρατηρεί ο Σενέκας υποτάσσονται απολύτως σε αυτήν, μη δυνάμενοι ή μη ενδιαφερόμενοι να την αλλάξουν ή ακυρώσουν. Η Μοίρα στέκει πάνω ακόμη και από τους Θεούς και, με εντελώς ανελαστικό τρόπο, «οδηγεί τον θέλοντα και παρασύρει τον μη θέλοντα». Η κάθε ανθρώπινη ψυχή διαθέτει συνεπώς ελευθερία βουλήσεως και όχι ελευθερία πράξεως, αλλά μόνον δυνατότητα πράξεως. Επιπροσθέτως, μόνον η λεγόμενη «Πεποίθησις» αποτελεί πραγματική πράξη της ψυχής. Ο μόνος ελεύθερος θνητός είναι ο «Σοφός», διότι μιμείται τους κατεξοχήν ελευθέρους (τους Θεούς) σε αυτή την απολύτο συμφιλίωση με τη ροή των πραγμάτων (ο Επίκτητος γράφει χαρακτηριστικά ότι «η Ελευθερία συνίσταται στο να επιθυμούμε να έλθουν τα πράγματα όχι όπως θέλουμε, αλλά όπως συμβαίνουν»). Ο «Σοφός», κατέχων την Αρετή, παραμένει ελεύθερος ακόμη και μέσα σε δεσμά, γιατί αντέχει το να πράττει μόνον όσα εξαρτώνται από αυτόν, παραμένοντας ψύχραιμος και ήρεμος απέναντι σε όσα δεν εξαρτώνται από αυτόν. Αντιθέτως, οι αμέτρητοι υποτιθέμενοι «ελεύθεροι» που ταπεινώνονται και εξευτελίζονται για μία ανώτερη κοινωνική θέση ή για διάφορα υλικά αγαθά, είναι άθλιοι και δούλοι (διακρινόμενοι απλώς σε «μικροδούλους» ή «μεγαλοδούλους», αναλόγως του μεγέθους των επιδιώξεών τους)

Θέσις έκτη.

Κύριο βιοτικό προτεινόμενο είναι η απλότης του βίου μέσα από την οδό της μετριοπαθείας, της ανοχής και της λιτότητος, με σεβασμό προς τους Πατρώους Τρόπους (ρωμαϊστί, Mos Maiorum). Οι ανώτατες δυνάμεις είναι οι εσωτερικές του εαυτού, αλλά ο βίος οφείλει να είναι πάντοτε προσανατολισμένος προς την δημόσια δράση. Η απόσυρση επιτρέπεται μόνον ως προπαρασκευή για επόμενη δημόσια δράση.

Θέσις έβδομη.

Η πνευματική εξέλιξις στο ανθρώπινο στάδιο, το οποίο «στοιχειώνεται» από τον παράγοντα «Λογικότης», αποκτάται μόνον με την επίμονη και επίπονη φιλοσοφική αναζήτηση του «Αγαθού». Η Φιλοσοφία είναι η ασφαλής οδός για την «Αρετή», η οποία θεμελιώνεται μόνον επάνω στην επαφή με την Γνώση (η οποία ορίζεται ως ασφαλής, δηλαδή αντικειμενική και αληθής). Η Γνώσις διαφέρει από την Δοξασία, η οποία είναι ασθενής ή ψευδής γνώσις. Κατά τον Ζήνωνα (όπως διασώζεται στον Κικέρωνα, Academica, 1, 41-42) η κάθε ασθενής ή ψευδής γνώσις μπορεί και πρέπει να ταυτίζεται, δικαίως, με την Άγνοια. Ο Αρκεσίλαος επεσήμανε ότι δεν υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στην Γνώση και την Άγνοια.

Θέσις ογδόη.

Η «Αρετή» πρέπει να είναι το απόλυτο «προς απόκτησιν», η «Κακία» το απόλυτο «προς αποφυγήν». Σε προέκταση της επισημάνσεως του Αρκεσιλάου αναφορικώς με την Γνώση και την Άγνοια, όλα τα υπόλοιπα ανάμεσα στην «Αρετή» και την «Κακία» κατατάσσονται στα λεγόμενα «Αδιάφορα». Ο Στοβαίος μας παραδίδει ότι κατά του στωϊκούς η «Αρετή» χωρίζεται σε «πρώτες» και «υποτεταγμένες» (δευτερεύουσες) επιμέρους Αρετές. Το Κακόν υπάρχει μόνον «κατά παρακολούθησιν της Αρετής ή του Αγαθού» και δεν είναι δυνατόν να λείψει από τον Κόσμο, καθώς η Αρμονία και η Τελειότης έχουν πάντοτε ως προϋπόθεσή τους την ύπαρξη των αντιθέτων (της «εναντιότητος»). Όπως παρατηρεί ο Επίκτητος, οι Θεοί διέταξαν να υπάρχουν, αναμεσα σε άλλα αντίθετα, η Αρετή και η Κακία «για την αρμονία του συνόλου». Το ηθικό Κακόν δεν αποτελεί συνεπώς πραγματικό Κακόν διότι χρησιμεύει στην αρμονία του συνόλου και εκπληροί έναν σαφή σκοπό. Το λεγόμενο «Κακόν» δεν είναι παρά η χυδαιοτέρα και κατωτάτη μορφή του «Αγαθού» και, αντιστοίχως, ο φαύλος άνθρωπος στέκει απλώς, αυτοτιμωρούμενος κατ’ουσίαν, στην κατώτατη βαθμίδα του ανθρωπίνου είδους, προδότης της φύσεώς του και αυτοϋποβιβασθείς σε άλογο ζώον. Ο ενάρετος άνθρωπος δεν απειλείται από την ύπαρξη του φαύλου, όπως και δεν απειλείται από την πέριξ αυτού ύπαρξη των φυτών και των αλόγων ζώων. Δεν υπάρχει δε ΠΟΤΕ «ευδαιμονία» των φαύλων, αφού η όποια νομιζομένη σαν τέτοια, δεν είναι παρά φάντασμα βασιζόμενο σε εξωτερικά αγαθά και άλλα πράγματα που για τον ενάρετο είναι απλώς «αδιάφορα προηγμένα».

Θέσις ενάτη.

Είναι παράλογη κάθε επιθυμία που αντιτίθεται στην θέληση των Θεών. Η συνταγή για έναν ευτυχή ανθρώπινο βίο είναι η «Απάθεια», η εκμηδένιση δηλαδή κάθε προσωπικής επιθυμίας για απόκτηση πραγμάτων ή για αλλαγή καταστάσεων, μόνον όμως όταν η «Λογικότης» τις καταδεικνύει να είναι πέρα από τις εκάστοτε ανθρώπινες δυνατότητες. Η «Απάθεια» οδηγεί σε μία άμεση ζωή, δίχως την εξαπάτηση από την υπερελπίδα ή τον τρόμο της αγωνίας για ένα μέλλον που, αντικειμενικώς, κείται έξω από τον έλεγχο της «Πεποιθήσεως».

Θέσις δεκάτη.

Ο Κόσμος, είναι αιωνία, λογική, έμψυχος και ζώσα ύλη, η οποία, απλώς, αυτοαναπλάθεται περιοδικώς δι’ Εκπυρώσεων. Τα πάντα είναι ενσώματα, τίποτε από όσα υπάρχουν δεν είναι ασώματον, στο δε εσωτερικό του Κόσμου δεν υπάρχει θέση για κανένα κενό, παρά το ότι ο ίδιος βρίσκεται μέσα σε ένα ατελείωτο κενό (στην στωϊκή ακριβολογία, ο όρος «Σύμπαν» ή «Πάν» υποδηλώνει το σύνολο του Κόσμου και του περιβάλλοντος κενού, ενώ ο όρος «Όλον» υποδηλώνει μόνον τον Κόσμο δίχως το κενό). Πραγματικά είναι μόνον τα σώματα, ό, τι δηλαδεί μπορεί να ενεργεί ή πάσχει. Ενσώματος είναι και ο Λόγος – Θεός («το αμέσως Θείον»), όπως ενσώματες και έμψυχες είναι και οι «Αρετές», τα «Πάθη», η «Σοφία», οι ενέργειες, οι δονήσεις, οι λέξεις, ακόμη και οι κινήσεις του φαντασιακού (καθώς υφίσταται άμεση σύνδεση του τελευταίου με τον ενδιάθετο λόγο). Η γλώσσα, αυτομάτως «εικονοποιεί» και δίνει ύπαρξη σε ό,τι εκφράζει, ακόμη κι αν αυτό δεν είναι άμεσα προσιτό στις αισθήσεις. Το σύνολο των εμπεριεχομένων στον Κόσμο νοούνται ως «το εμμέσως Θείον».

(Από το βιβλίο του Βλάση Γ. Ρασσιά «Θεοίς Συζήν. Εισαγωγή στον Στωϊκισμό», Αθήναι 2001, εκδόσεις «Ανοιχτή Πόλη»)

Πηγή: Ρασσιάς Knol

23/2/10

ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΔΙΑΒΗΜΑ ΣΤΟΝ ΠΡΕΣΒΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Αριθμός πρωτοκόλλου 223 / 23. 2. 2010


Προς τον εν Αθήναις πρέσβη

της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας

Δρ Wolfgang Schultheiss

Καραολή & Δημητρίου 3

106 75 Κολωνάκι – Αθήνα


Αξιότιμε κύριε πρέσβη

Με το παρόν διάβημά μας, εκφράζουμε την λύπη μας για την συλλήβδην κατά του Ελληνικού Έθνους αρρωστημένη εχθρότητα, την οποία τον τελευταίο καιρό έχει καλλιεργήσει η κυβέρνησή σας και τα μαζικά μέσα ενημέρωσης της χώρας σας, με φανερή τουλάχιστον αφορμή τα ομολογουμένως άσχημα οικονομικά της χώρας μας, αλλά και κάποιους σχετικούς με αυτά χειρισμούς των προηγουμένων ελληνικών κυβερνήσεων.

Κάνουμε λόγο για λύπη και όχι αγανάκτηση ή οργή, γιατί γνωρίζουμε ότι, καλώς ή κακώς, οι άνθρωποι λειτουργούν τελικά σύμφωνα με τα δεδομένα που έχουν ή που κάποιοι άλλοι τους έχουν βάλει μέσα στα μυαλά τους. Ομοεθνής σας άλλωστε ήταν ο εξαίρετος συγγραφέας Ernst Alexander Rauter (1929 – 2006) που ερμήνευσε το με ποιον τρόπο κατασκευάζονται οι γνώμες μέσα στα κεφάλια («Uber das Herstellen von Untertanen. Wie eine Meinung in einem Kopf entstecht », 1968).

Κάθε γενίκευση αποτελεί δομικό υλικό για φασισμό και ρατσισμό. Και δυστυχώς ο λαός σας, που έχει παρασυρθεί από την κυβέρνησή σας και τα μαζικά μέσα ενημέρωσης της χώρας σας, έχει ήδη εκφραστεί πολύτροπα με φασιστικό και ρατσιστικό τρόπο εναντίον όλων αδιακρίτως των Ελλήνων, από χυδαίες συμπεριφορές προς Έλληνες τουρίστες έως το τελευταίο απερίγραπτο εξώφυλλο του περιοδικού «Focus». Σε αυτό το τελευταίο, όχι μόνο εκφράζεται απροκάλυπτα η πιο πάνω φασιστική / ρατσιστική γενίκευση με το να αποκαλούνται «απατεώνες» συλλήβδην όλοι οι Έλληνες, αλλά και προσβάλλεται βάναυσα το θρησκευτικό συναίσθημα 100.000 περίπου ομοεθνών μας που τιμούν εμπράκτως την Ελληνική Εθνική Θρησκεία και τώρα βλέπουν την μεγάλη Θεά της Φιλότητας να χρησιμοποιείται σε ένα βέβηλο φωτομοντάζ που μια αρρωστημένη «έμπνευση» θέλησε να κάνει εξώφυλλο ευρείας κυκλοφορίας. Και επειδή ίσως, αξιότιμε κύριε πρέσβη, η χριστιανική ανατροφή σας δεν θα σας επιτρέψει να καταλάβετε τι εννοούμε, νοιώθουμε όπως ακριβώς θα ένοιωθε ένας δικός σας χριστιανός ομοεθνής εάν σε κάποιο άλλο εξώφυλλο παρουσιαζόταν ο Λούθηρος ή ο Άγιος Βονιφάτιος με περιβραχιόνιο των ναζί δίπλα στον τίτλο «Φασίστες και ρατσιστές στην ευρωπαϊκή οικογένεια».

Δεν υπάρχει λόγος να καλλιεργούνται μίση ανάμεσα στα έθνη που υποτίθεται ότι θέλουν να δημιουργήσουν το όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ, εκτός εάν κάποιος ενδιαφέρεται πολύ να μην προκύψει αυτή ποτέ. Συνεπώς δεν καταλαβαίνουμε αυτό το ανθελληνικό αίσθημα που καλλιεργούν στην χώρα σας εκείνοι που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Όσο εύκολο είναι να πυροδοτηθεί η «οργή του γερμανού φορολογούμενου» για τον υποτίθεται αναξιόπιστο κοινοτικό εταίρο, τόσο εύκολο είναι και να πυροδοτηθεί η «οργή του έλληνα φορολογούμενου» για τους εκμεταλλευτές εταίρους που όχι μόνο δεν πράττουν το παραμικρό για να μην αιμορραγεί οικονομικά η πατρίδα μας από τον αηδιαστικό πια «τουρκικό κίνδυνο», αλλά επιπρόσθετα πλουτίζουν οι πολεμικές βιομηχανίες των εν λόγω εταίρων εις βάρος της ελληνικής οικονομίας.

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, αξιότιμε κύριε πρέσβη, η πυροδότηση της «οργής» μαζών ανθρώπων που είναι απληροφόρητοι και συμφεροντολόγοι μακροπρόθεσμα δεν συμφέρει καμία πλευρά που ενδιαφέρεται για την ευρωπαϊκή ενότητα. Πόσω μάλλον όταν αυτή η «οργή» σίγουρα θα στραφεί στο άμεσο μέλλον και προς άλλους στοχοποιημένους (σε οικονομικό επίπεδο τουλάχιστον) ως «κακούς», δηλαδή προς τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς, τους Ιταλούς και πάει λέγοντας, ίσως ακόμα και προς τους Γάλλους.

Εάν η κυβέρνησή σας επιθυμεί με τόση σφοδρότητα να παριστάνει την «καρδιά της Ευρώπης», τότε αντί να πυροδοτεί τα χαμηλά λαϊκά ένστικτα εναντίον άλλων λαών, ας διοχετεύσει αυτή την φιλοδοξία της σε πιο δημιουργικές οδούς, όπως λ.χ. στο να διεκδικήσει επιτέλους μια συνταγματική οντότητα που να μην παρεμποδίζει, όπως κάνει τώρα, την ίδρυση ομοσπονδιακού ευρωπαϊκού Κράτους. Σε τελευταία ανάλυση ο ευρωπαίος Άνθρωπος, του οποίου οι τρεις πολιτισμικές κορυφώσεις ήσαν ο προχριστιανικός Ελληνικός πολιτισμός, η εποχή των Αντωνίνων και ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, δημιούργησε πολύ σοβαρότερα πράγματα από στείρο οικονομισμό, αριθμούς, «αγορές», στατιστικές, συμφέροντα και κυριαρχίες, τα οποία είναι κατασκευάσματα ΑΛΛΩΝ και γι’ αυτό ο φυσιολογικός άνθρωπος αισθάνεται άβολα όταν του ζητούν να προσαρμόσει αποκλειστικά σε αυτά το είναι του και την ζωή του. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι το μέσο μορφωτικό επίπεδο του λαού σας τον καθιστά ικανό να γνωρίζει αυτά ακριβώς τα πολύ σοβαρότερα πράγματα.


Μετά τιμής

Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών

(ακολουθεί υπογραφή)

www.ysee.gr

18/2/10

ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΑΚΥΡΩΝΕΙ!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 222 / 13. 2. 2010


«... δεν τους μαθαίνουν Ιστορία γιατί δεν συμφέρει να ξέρουν και να κρίνουν... άλλοτε χρησιμοποιούσαν την Ιστορία στα σκολειά για να παράγουν εθνικιστικές συνειδήσεις, μετά για να κάνουν κακή κι αδέξια προπαγάνδα ψευτοαριστερίστικη. Όλοι απλώναν αναχρονιστικά τις ιδεούλες τους και τις πίστεις τους στο παρελθόν, κόβαν και ράβαν την Iστορία στα μικρά μέτρα τους... Σιχάθηκα μια ζωή να παλεύω να διαλύσω ψευτοϊστορικές ερμηνείες του παρελθόντος, εθνικιστών και τάχα μαρξιστών, τάχα συντηρητικών και τάχα προοδευτικών, να μην θαρρούν τα παιδιά πως η αρχαιοελληνική πόλις είναι ό,τι τάχα η εθνικιστική πατρίδα»
(Ρένος Αποστολίδης, Ιούνιος 1993)

Mε αφορμή την αναγγελθείσα «ελληνοποίηση» μεταναστών από την ελληνική Πολιτεία, με την ισχυρότατα συμβολική παρουσία μάλιστα του αρχιεπισκόπου Αθηνών στο υπουργικό συμβούλιο της 22ας Δεκεμβρίου 2009 το οποίο προετοίμασε τις διαδικασίες, καθώς και τις μετέπειτα από κοινού εμφανίσεις του ιδίου και του πατριάρχη Νέας Ρώμης σε στέκια μεταναστών, τον τελευταίο καιρό γινόμαστε θεατές αλλεπάλληλων λεκτικών αλλά και φυσικών συγκρούσεων ανάμεσα σε δύο πλήρως εκφασισμένα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που δήθεν κόπτονται από αντιδιαμετρικές θέσεις επί του σοβαρού αυτού ζητήματος. Ένας βαρύτατα εκφασισμένος λόγος (δηλαδή γεμάτος από υπεργενικεύσεις, υπεραπλουστεύσεις, παράλογες επαγωγές και ωμές στοχοποιήσεις) απειλεί να διαχυθεί παντού στην ήδη προβληματική, λόγω χαμηλού επίπεδου παιδείας και ισχυρής θρησκοληψίας, ελληνική κοινωνία, απειλώντας μάλιστα να τιμωρήσει κι από πάνω τους υπόλοιπους πολλούς και φυσιολογικούς ανθρώπους που αρνούνται να συμμετάσχουν σε αυτό το τσίρκο πολιτικού και κοινωνικού πρωτογονισμού.

Ως θρησκευτικός φορέας (δηλαδή ως ο φορέας της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας), το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών δεν θέλησε έως τώρα να πάρει θέση επάνω σε αυτό το σύνθετο, πολυεπίπεδο και πολυπαραμετρικό ζήτημα, κρίνοντας ότι για τα του Κράτους (και επί του προκειμένου για υπηκοοποίηση ανθρώπων) αρμόδιο είναι το Κράτος και μόνο αυτό, υπό την εκάστοτε αιρετή κυβέρνησή του. Είναι γνωστή άλλωστε και χιλιοειπωμένη η ιστορικά τεκμηριωμένη θέση μας ότι το Έθνος (και επί του προκειμένου το Ελληνικό, για την παλινόρθωση του εθνισμού του οποίου εμείς αγωνιζόμαστε) δεν ταυτίζεται με το όποιο Κράτος, ακόμα και στις περιπτώσεις που αυτές οι δύο εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους οντότητες τυγχάνει να μοιράζονται το ίδιο όνομα.

Από τη μία πλευρά όμως γινόμαστε μάρτυρες μιας αδικαιολόγητης σπουδής της Πολιτείας να επιχειρεί εν μέσω κρίσης την «ελληνοποίηση» μεταναστών, την οποία σκοπίμως δεν αποκαλεί «απονομή υπηκοότητας» αλλά «απονομή της ελληνικής ιθαγένειας». Και αυτό προκαλεί σε κάθε εγγράμματο άνθρωπο εύλογους συνειρμούς, καθώς είναι αδύνατον να φαντασθούμε ότι οι κυβερνητικοί παράγοντες δεν γνωρίζουν ότι ο όρος «ιθαγένεια» στην γλώσσα των Ελλήνων αποτελεί σύνθεση των λέξεων «ιθύς», δηλαδή ευθύς / αληθής και «γένος», συνεπώς παραπέμπει ευθέως στην καταγωγή και σημαίνει τον αυτόχθονα, τον γηγενή, τον επιχώριο. Από την άλλη πλευρά γινόμαστε επίσης μάρτυρες της χονδροειδούς (όπως το συνηθίζουν άλλωστε) παρέμβασης επί του ζητήματος ουκ ολίγων στελεχών της δικτατορεύουσας Ορθόδοξης Εκκλησίας, γνωστών για τις φασιστικές και μισαλλόδοξες θέσεις τους, καθώς και της εκ μέρους τους κινητοποίησης των πολλών παρεκκλησιαστικών μηχανισμών τους που παριστάνουν τις πολιτικές οργανώσεις ή τους πολιτιστικούς φορείς. Λογικό είναι λοιπόν ότι τα παραπάνω οδηγούν σε άρση του όποιου δικού μας αυτοπεριορισμού και συνεπώς η Ελληνική Εθνική Θρησκεία δικαιωματικά εκφράζει δια του παρόντος την θέση της, καταδικάζοντας προηγουμένως ισόποσα:

1. Τους προγραμματισμένους από μια πονηρή προπαγάνδα 120 ετών αυτοαποκαλούμενους «διεθνιστές», οι οποίοι, αγνοώντας ότι η επαναφορά των όρων «ελευθερία», «δημοκρατία», «πατρίδα» και «έθνος» μετά από αιώνες αφανισμού τους από τον κυρίαρχο Χριστιανισμό, έγινε και εδραιώθηκε από την ευρωπαϊκή δημοκρατική Αριστερά της περιόδου 1790 - 1890, λειτουργούν ως σκύλοι του Παβλώφ κάθε φορά που ακούνε να γίνεται λόγος για «έθνος» και «πατρίδα» και βγάζουν προς αυτά το πιο απροκάλυπτο μίσος, προσπαθώντας να πείσουν τον εαυτό τους και τους άλλους ότι για να είναι κάποιος σωστός άνθρωπος πρέπει πρωτίστως να είναι άρριζος και άπατρις. Προσωποποιήσεις της απόλυτης αντίφασης, από την μία υπερασπίζονται (όσοι υπερασπίζονται.) με υποκρισία τα αυτόχθονα Έθνη της αμερικανικής ηπείρου, τις ιθαγενείς «παραδόσεις» ή ζητούν «πατρίδα για τους Παλαιστινίους» και από την άλλη θεωρούν ύποπτη «φασιστικότητας» την επίκληση του έθνους, της παράδοσης και της πατρίδας στην Ελλάδα από Έλληνες Εθνικούς! Η πιο ανατριχιαστική έκφραση αυτών των «διεθνιστών» φασιστών (χειριστών δηλαδή υπεργενικεύσεων, υπεραπλουστεύσεων, παράλογων επαγωγών και ωμών στοχοποιήσεων) υπάρχει μάλιστα γραμμένη σε κάποιους τοίχους της Αθήνας: «Καρκίνο στο συκώτι του κάθε πατριώτη!»

2. Τους προγραμματισμένους από την περίπου ίσης ηλικίας με την προηγούμενη εθνοκάπηλη «ελληνο»χριστιανική προπαγάνδα αυτοαποκαλούμενους «εθνικιστές», τους μεγαλύτερους εχθρούς του Ελληνικού Έθνους, την φύση του οποίου διαστρεβλώνουν πολύτροπα και κακοποιούν, ταυτίζοντάς το με την τυπική υπηκοότητα σε ένα σχετικά νεοσύστατο (19ος αιώνας) Κράτος που απλώς ονομάζεται «Ελληνικό», αλλά και, ακόμα χειρότερα, με την ιδιότητα του πιστού της βαθύτατα ανθελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτούς που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το να αγαπάμε το Έθνος μας ταυτίζεται με την υποχρέωση να υποτασσόμαστε σε αυτούς που κατεξοχήν το πολεμάνε (δηλαδή τους ορθόδοξους θεοκράτες) ή να αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα το να φέρει ο εχθρός μας το όνομά μας με γελοίες εξισώσεις τύπου Έλληνας ίσον Χριστιανός Ορθόδοξος! Προσωποποιήσεις της απόλυτης αντίφασης, από την μία παριστάνουν ότι σέβονται τον πραγματικό, δηλαδή προχριστιανικό Ελληνισμό και από την άλλη θεωρούν ύποπτη «αντεθνικότητας» την ιστορική άρνηση του ανθελληνικού Βυζαντίου ή το κάλεσμα για παλινόρθωση αυτού ακριβώς του πραγματικού, δηλαδή προχριστιανικού Ελληνισμού! Αγκαλιάζουν ανενδοίαστα τις πιο χυδαίες μορφές ρατσισμού, ξενοφοβίας, μισαλλοδοξίας και κοινωνικού φασισμού, ο δε πιο ανατριχιαστικός παραλογισμός τους είναι η αρκετά βίαιη απαίτησή τους για μία δήθεν «εθνική ενότητα», την οποία φυσικά εννοούν μόνο κάτω από τις ισχύουσες συνθήκες της ορθοδοξοκρατίας και όχι μέσα από την ανατροπή τους: για να σώσουμε έναν απροσδιόριστο και θολό «Ελληνισμό» ή μία ενδοσυνοριακή «πατρίδα» (άγνωστη λέξη ούτως ή άλλως στα «ιερά» βιβλία της θρησκείας τους!) πρέπει όχι μόνο να μισούμε όλους τους αλλοεθνείς αλλά και από πολέμιοι της ορθόδοξης θεοκρατίας να γίνουμε υπηρέτες και τραμπούκοι της!

Το ζήτημα της ελληνικότητας ή μη ελληνικότητας, αντίθετα από το ζήτημα της «ελληνοποίησης» μεταναστών είναι εξαιρετικά απλό. Έλληνας είναι μόνον όποιος με ελεύθερη βούληση αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος, όποιος τιμά ΟΛΗ την ιστορική διαδρομή του Ελληνικού Έθνους, είτε την εποχή που αυτό ήταν ελεύθερο και αυτεξούσιο, είτε τις εποχές που ήταν υπόδουλο σε ξένους κυρίαρχους, όποιος (τουλάχιστον) σέβεται την Ελληνική Εθνική Παράδοση και Θρησκεία και τέλος, όποιος εκδηλώνει εμπράκτως στην ζωή του και επίσης μεταδίδει στους συνανθρώπους του τα κύρια χαρακτηριστικά της Ελληνικότητας που είναι η Ελευθεροπρέπεια, η Αρετή και ο Ανθρωπισμός.

Η δική μας ένσταση στην «ελληνοποίηση» μεταναστών που ετοιμάζει το ελληνικό Κράτος είναι ότι αυτή θα γίνει με κριτήρια που δεν έχουν σχέση με την πιο πάνω απλή, ιστορικά έγκυρη και ορθή διατύπωση της ελληνικότητας, με αποτέλεσμα ο πραγματικός Ελληνισμός να βρεθεί σε ακόμα δυσχερέστερη θέση, περαιτέρω μειούμενος σε ποσοστό επί του «γενικού πληθυσμού» των υπηκόων του Κράτους που απλώς λέγεται «Ελληνικό». Ενώ αριθμητικά όσο και ποιοτικά είχαμε έως τώρα απέναντί μας τους ανθέλληνες ρασοφόρους, το κατ' απονομήν «ελληνικό» (μέσω υπηκοότητας) «ποίμνιό» τους, τους πωρωμένους και ανιστόρητους βυζαντινόπληκτους ρωμιούς («ελληναράδες») και τα παγκοσμιοποιημένα αντιπατριωτικά «fashion victims» της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ, τώρα η ποικιλία θα αυξηθεί και ο ζωολογικός κήπος θα φιλοξενεί και άλλα πολιτισμικά είδη που, όπως και τα προηγούμενα, θα απέχουν έτη φωτός από τον μοναδικό, έλλογο και δοξαστικό για τον Άνθρωπο πολιτισμό που ενέπνευσαν στους προγόνους μας, σε αυτά εδώ τα χώματα, οι Ολύμπιοι Θεοί.

Γνωρίζουμε πόσο δύσκολη είναι η θέση μας και πόσο δυσκολότερη θα γίνει σίγουρα στο μέλλον, όμως εμείς οι Έλληνες Εθνικοί από πλευράς μας δεν θα σταματήσουμε τον αγώνα. Τον τίμιο αγώνα για την παλινόρθωση της Ελληνικής Παράδοσης, Θρησκείας και καθημερινού Τρόπου στην πατρίδα ΜΑΣ, στην χώρα των Ελλήνων, αφετηρία του οποίου αγώνα υπήρξε το κίνημα των πληθωνιστών ομοεθνών μας τον 15ο αιώνα και τα αιτήματα του οποίου εμείς σήμερα επαναπροβάλλουμε και προσυπογράφουμε. Έναν αγώνα που έχει προ πολλού προσδιορίσει με σαφήνεια τον πραγματικό εχθρό, δηλαδή την ορθόδοξη θεοκρατία που έως σήμερα έπνιγε συστηματικά στην γέννησή της κάθε απόπειρα του Έθνους των Ελλήνων να σηκώσει κεφάλι. Όλοι οι άλλοι είναι απλώς σύμμαχοι ή μισθοφόροι αυτού του ενός πραγματικού εχθρού, παρόλο που παρατάσσονται απέναντί μας με διαφορετικές αμφιέσεις και προσωπεία.

Δεν θα πέσουμε ποτέ στην παγίδα να επιλέξουμε ηλιθιωδώς ποιος θα ακυρώνει αύριο τον πραγματικό Ελληνισμό και να συναινέσουμε έτσι στην ακύρωσή μας. Το εάν θα είναι η ελλαδική ή η κωνσταντινουπολίτικη, η βαλκανική ή η ευρωπαϊκή, η ιουδαϊκή ή χριστιανική ή μωαμεθανική, η διεθνιστική ή η ψευτοπατριωτική, η παλαιομοδίτικη ή η μοντέρνα εκδοχή της Παγκόσμιας Ιερουσαλήμ, αυτό αφορά μόνο την ίδια σε επίπεδο εσωτερικής κατανομής αρμοδιοτήτων στα διάφορα κομμάτια της. Είτε απέναντί της συνολικά, είτε απέναντι στα διάφορα μεμονωμένα κομμάτια της που κάθε φορά θα βρίσκουμε απέναντί μας, εμείς οι Έλληνες Εθνικοί, όπως αυτονόητα και οι άλλοι Εθνικοί του πλανήτη, θα αγωνιζόμαστε ακατάπαυστα για το μη διαπραγματεύσιμο δικαίωμα όχι μόνο να υπάρχουμε, αλλά και να μεταδίδουμε την δική μας Παράδοση στις γενιές που ακολουθούνε.

Τολμάμε να αγωνιζόμαστε. Τολμάμε και να νικάμε.

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ



«Μακράν σταθήτε βέβηλοι, να ο Θεός εφάνη!
να οι ναοί εσείσθηκαν εις ταις κρυφαίς σπηληαίς μας,
και το βουνό του Παρνασσού συθέμελον βρυχάται.
Πάλιν εκαταδέχθηκε ο Απόλλων να γυρίση
εις τα παληά λιμέρια του, να ζωντανεύση πάλιν
το σπήλαιον που τώβοσκεν αιώνια σαπίλλα,
πάλιν εμπνέει τας ψυχάς των σοβαρών ανθρώπων
και φωλιαστός 'ς τα σωθικά στρέφει, γεννά τον οίστρον,
οπού ποτίζει την καρδιάν με βακχικήν μανίαν
και την ψυχήν μας συγκινεί, πιέζει και συντρίβει...

Ελάτε ν' αγκαλιάσωμεν τους πατρικούς Θεούς μας,
και πρώτον τον μονογενή που μ' άσβεστον λαμπάδα
τον κόσμον όλον κυβερνά, τον Ήλιον πατέρα...

που το πάθος του εδήλωσε κρυμμένος 'ς την μαυρίλλαν
του σκοταδιού, λοξά θορών τα έργα των κακούργων.
Ούτε η δυστυχία μας, τα θαυμαστά μνημεία,
αι τέχναι μας, αι αρεταί κ' αι θείαι συγγραφαί μας
αυτούς τους συνεκίνησαν! κ' έπεσαν τόσα κάστρα
από φωτιάν και σίδηρον σύρριζα φαγωμένα,
και τόσοι χρυσομάρμαροι ναοί των ουρανίων,
κι άνθρωποι που 'χαν εξ αρχής το κράτος γης, θαλάσσης
εδιώχθησαν, κι από ταις σπηληαίς εδιώξαν τα θηρία,
κι ακόμη, δυστυχής εγώ, Ιερόν ζητώ 'ς τον κόσμον!

Ημείς, οπού το ύστερον ξεθύμασμα της Μοίρας
από πατρίδα εχώρησε και τάφους των γονέων
μένομεν εις παράδειγμα της ανθρωπίνης τύχης.
Αλλ' αν του Βασιλέως μου και του υιού συνάμα
δεν δράμη η βοήθεια, ώ τότε επί τέλους
αι χάριτες ας σβέσωσι της θείας μας της γλώσσης
κι αυταί αι τέχναι ας χαθούν, τα ονόματα τα τόσα,
οπού τα καθιέρωσαν οι κόποι κ' οι αιώνες,
'ς τον βούρκο της λησμονησιάς δια πάντα ας ποντισθώσι,
κι αυτοί εδώ των Πελασγών τα λείψανα ας λάβουν,
και τ' άγια μυστήρια, κι ας φιλοτιμηθώσι
να διασώσουν την τιμήν τοσούτων ονομάτων,
και τα βιβλία που δηλούν τόσους και τόσους κόπους
ψυχών οπού ενίκησαν τον χρόνον και τον Άδην.

Αυτή, ώ πάτερ Ήλιε, θα γίνη η οπλοθήκη
οπού μια 'μέρα την πτωχήν φυλήν θ' αναγεννήση»

(αποσπάσματα από τον «Ύμνο στον Ήλιο» του Μιχαήλ Μάρουλλου, πληθωνιστή «στρατιότο» του 15ου αιώνα, μετάφραση του εθνικού μας ιστορικού Κωνσταντίνου Σάθα - «Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη», τόμος Ζ)

31/1/10

"AGORA" H TAINIA

Η Καταστροφή των έργων τέχνης από τους χριστιανούς και το μίσος προς την γνώση και τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.

6/1/10

Χρόνια Πολλά σεξισμού και ρατσισμού…

Το σκηνικό μεταφέρεται λίγο έξω από το Αγρίνιο, στο χωρίο Καινούργιο του Δήμου Θεστιέων της Αιτ/νιας. Εκεί, σε κεντρικό σημείο του χωριού υπάρχει ο ναός λατρείας του αγίου Δημητρίου με κεντρική αναπαράσταση τον εν λόγω άγιο έφιππο, που αντί να σκοτώνει ένα φίδι όπως συνήθως αναπαρίσταται, σκοτώνει μια γυναίκα, η οποία ανήμπορη και σωριασμένη στο δρόμο, δέχεται πισώπλατα στο γυμνό της σώμα, την αιχμή του δόρατος του αγίου.



































Προφανώς, για τους γενειοφόρους εμπνευστές αυτής τής αναπαράστασης, το κριτήριο δεν ήταν μόνο αισθητικό, αλλά πολιτικό, απροκάλυπτα ταυτισμένο με τα μεσαιωνικά ιδεολογήματα: η γυναικά συμβολίζει τους «άπιστους», τους «βάρβαρους», τους «μιαρούς αλλόθρησκους», τους «ανώμαλους» αυτού του κόσμου που χρειάζεται «κάθαρση».

Eκκλησία: βασικός θεσμός της εξουσίας, που με την πάροδο των αιώνων κατάφερε να δημιουργήσει την μεγαλύτερη ψυχολογική τρομοκρατία. Προορισμός της να σκλαβώνει μέσω της άγνοιας και του φόβου, προστάζοντας και επιβάλλοντας αξιωματικές αλήθειες και κώδικες ηθικής, τους οποίους παρουσιάζει ως θεόσταλτη εντολή. O πιο λυσσαλέος πολέμιος της, σύμφωνα με τους ταγούς του χριστιανισμού, η γυναικεία φύση. Μέσα από εικόνες, μύθους και σύμβολα προσπαθεί να καλλιεργήσει την υποταγή της γυναίκας στην εξουσία του άνδρα. Προσπαθεί να πείσει τη γυναίκα ότι η υποβαθμισμένη αυτή θέση της, αποτελεί τιμωρία για την ροπή της προς την αμαρτία.

Είναι οι γυναίκες που ευθύνονται για το προπατορικό αμάρτημα και αντιμετωπίζονται σαν ο ενοχλητικός πειρασμός, σαν σαλώμες, που με τους προκλητικούς τους χορούς σαγηνεύουν και αναγκάζουν τον κάθε Ηρώδη να σκοτώσει. Είναι η γυναίκα αυτή που αναμένει γονιμοποίηση, που το σώμα της δεν της ανήκει, που η ηδονή της είναι αμαρτία, που ανήκει στον άνδρα και που υποχρεούται να τον φοβάται. Παράγωγό αυτού του κώδικα χριστιανικής ηθικής, είναι γυναίκες επηρεασμένες από το δηλητήριο της, ποδοπατημένες, μιασμένες, ζωντανά πτώματα. Γυναίκες, που τελικά βρίσκονται στο πάτο της ηθικής διαστρωμάτωσης του κόσμου της πατριαρχίας.

Ας δούμε όμως τι λένε και οι ίδιοι πατέρες της εκκλησίας και τα επίσημα γραπτά τους: «Γενικά όμως είναι ένα σκουλήκι (η γυναίκα) που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, ο εχθρός της ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος. Είναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άντρας με τα σωστά του δεν θα ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελεί. Γι’ αυτό το λόγο ο Θεός, γνωρίζοντας την ελεεινή της φύση, την προίκισε με το όπλο της σεξουαλικότητας» ( Ιωάννης ο Χρυσόστομος) «Η γυναίκα δεν έχει την άδειαν να αφήνει τον άνδρα της, αλλά καν δέρνει αυτήν εκείνος, πρέπει να υπομένει κι όχι να χωρίζεται, καν την προίκα της ξοδεύει, καν εις άλλας γυναίκας πορνεύει, αυτή πρέπει να καρτερεί. (Κανόνας Θ’ του Μεγάλου Βασίλειου )

Και ο κατάλογος των ομολογιών τους, δεν έχει τέλος…


Είναι, λοιπόν, αυτή η ελληνορθόδοξη εκκλησία που διαποτίζεται από ρατσισμό, σεξισμό, εθνικισμό, φασισμό και που προς τιμήν της πραγματοποιήθηκαν αναρίθμητές εκδηλώσεις βίας, μίσους, απειλής, φόβου, απαξίας, σωματικής και ψυχολογικής εξόντωσης, που δεν απέχουν καθόλου από την μπούργκα, την κλειτοριδεκτομή, τον λιθοβολισμό γυναικών σε άλλες θρησκείες. Είναι όλες αυτές οι θρησκείες, που ακόμα και σήμερα, απομονώνουν το γυναικείο σώμα και ολόκληρη την γυναικεία ύπαρξη σε εκείνο το ίδιο σκοτάδι, που το έχουν εξορίσει αιώνες ολόκληρους σεξομανιακής αισχύνης και πόθου λες και ήταν «αμάρτημα».

Όσο δεν εξαφανίζονται και τα τελευταία θρησκευτικά κατακάθια, θα πρέπει να το επαναλάβουμε: οι προαιώνιοι θρησκευτικοί μύθοι είναι οι εγγυητές που δικαιώνουν την επικυριαρχία ανθρώπου από άνθρωπο. Οι θεοί των εκάστοτε θρησκειών αποτελούν το δόγμα κάθε υποταγής, την νύχτα που νομιμοποιεί κάθε έγκλημα. Και αν ψυχικά ο άνθρωπος ανήκει στην εκάστοτε θρησκεία, σωματικά συνεχίζει ανήκει στον εκάστοτε ηγέτη.

Πηγή: http://paroksismos.squat.gr/?p=114

1/1/10

Αστρολόγοι, ταρώ και ... καφετζούδες!

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΤΣΙΚΑ

«Πέφτει το σκοτάδι. Oι δαίμονες ξεσηκώνονται”.

(Carl Sagan)

Πέντε αιώνες μετά το 1525, αφότου ο Παράκελσος, ένας από τους προδρόμους της σύγχρονης χημείας, μάζεψε όλους τους γιατρούς, φαρμακοποιούς και χημικούς της Βασιλείας και έβαλε φωτιά στα συγγράμματα του Γκάλεν, του Αβικένα και των άλλων πρωτοπόρων της αλχημείας -θέλοντας με τη δραματική αυτή χειρονομία να διακηρύξει την ανάγκη χειραφέτησης της νεαρής επιστήμης από τα δεσμά του μυστικισμού- η εποχή μας, περιμένει τον δικό της Παράκελσο για να απελευθερώσει την επιστήμη και τα μυαλά των ανθρώπων από τα δεσμά ενός καινούργιου Μεσαίωνα.

Πιο συγκεκριμένα στις μέρες μας εξακολουθούμε και ζούμε ένα φαινόμενο που μπορεί να αποκρυσταλλωθεί στη γνωστή ρήση του Hegel «Η λογική γίνεται παραλογισμός». Οι αστρολόγοι, οι μάγισσες, οι χαρτορίχτρες, τα μέντιουμ, οι καφετζούδες, οι προφήτες, τα «ταρώ» και τα «ευχέλαια», τα μάγια και τα ξόρκια, τα θαύματα και τα τάματα, ένα πολυποίκιλο μυστικο-εσωτεριστικό νεφέλωμα ανθεί κυριολεκτικά δίπλα στους υπολογιστές, το διαδίκτυο, και τη λεγόμενη «έκρηξη των γνώσεων».

Έχουν ραγδαία εισβολή σε εφημερίδες και περιοδικά. Παρελαύνουν καθημερινά σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, σε εκπομπές υψηλής τηλεθέασης, ακόμη και σε δελτία των ειδήσεων, άνθρωποι που «προβλέπουν το μέλλον», «λένε τη μοίρα», μαρτυρούν ότι… «συνάντησαν τα σατανά», «ότι μίλησαν με τον Θεό», κ.λπ. Μάλιστα στο διαδίκτυο περισσότεροι είναι οι επισκέπτες σελίδων με αστρολογικές προβλέψεις παρά με επιστημονικό ή πολιτιστικό περιεχόμενο, ή εκείνοι που αναζητούν φανταστικά ταξίδια σε άλλους πλανήτες ή σε φανταστικούς πολιτισμούς κάτω από τη γη, καθώς σύμφωνα με ορισμένες εκδοχές της κουλτούρας του νεομυστικισμού ο πλανήτης γη είναι…κούφιος και κατοικείται από τεχνολογικά προηγμένα όντα!

Την τελευταία 15ετία σε ΗΠΑ και Ευρώπη έχει γεμίσει ο τόπος αγγέλους! Μιλάμε για αγγελομανία! Κατάλογοι ολόκληροι από βιβλία, εικονίτσες, αγαλματάκια, αγιογραφίες, προσευχές... Τους βλέπουμε και στην τηλεόραση και μάλιστα στις ειδήσεις! Το BBC, π.χ., έκανε ένα ντοκιμαντέρ ειδικά για αγγελικές εμφανίσεις, με προσωπικές μαρτυρίες από όλο τον κόσμο.

Στην Ελλάδα συγγραφείς ανάλογων πονημάτων που ερμηνεύουν τους αρχαίους Έλληνες ως επισκέπτες από άλλους πλανήτες, αρχαία σύμβολα όπως τον δίσκο της Φαιστού ως κώδικες διαστημοπλοίου κ.ά. έχουν σχεδόν καθημερινή πρόσβαση σε τηλεοπτικές εκπομπές και οι εκδόσεις τους πραγματοποιούν σημαντικές εμπορικές επιτυχίες. Το συγγραφικό τους ρεπερτόριο γίνεται ελκυστικό για τη νεολαία, καθώς μπλέκουν τις μυστικιστικές θεωρίες των ναζιστών με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, την Ακρόπολη, το βουνό της Πεντέλης και άλλα σημεία κοντά στην πόλη της Αθήνας αλλά και κάτω από αυτή (οι θεωρίες για τις περίφημες στοές της Αθήνας).

Φυσικά παρόμοια «φαινόμενα» έχουμε παντού. Π.χ οι ΗΠΑ, η χώρα στην οποία η έρευνα και η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας προχωρά με γιγαντιαία βήματα είναι ταυτόχρονα η χώρα με την πιο αντιεπιστημονική, ανορθολογική και αντιουμανιστική ατμόσφαιρα σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο. Είναι πραγματικά κωμικοτραγικό στη χώρα που αποκωδικοποιήθηκε ο γενετικός κώδικας να τελεί υπό διωγμό η διδασκαλία του Δαρβίνου, επτά στα δέκα άτομα να πιστεύουν στην ύπαρξη δαιμονίων που παρεμβαίνουν στη ζωή των ανθρώπων και από αυτούς το 68% να ορκίζεται ότι έχει συναντήσει τον Σατανά και το 44% να πιστεύει ότι οι βιβλικοί μύθοι της Γένεσης και του Κατακλυσμού αντιπροσωπεύουν την πραγματική ιστορία του σύμπαντος.

Στη χώρα που έστειλε τον πρώτο άνθρωπο στο φεγγάρι, να οργιάζουν οι σέχτες που ετοιμάζονται για εισβολή των Αρειανών στη Γη ή που αυτοκτονούν ομαδικά όταν πλησιάζει στη Γη ένας κομήτης στον οποίο αποδίδουν ιδιότητες Μεσσία. Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρύτερα, στη Γαλλία «του φωτός», για παράδειγμα, υπάρχουν περίπου 40.000 επαγγελματίες αστρολόγοι που δηλώνουν τα εισοδήματα τους στην εφορία και δεν είναι λίγα τα ισχυρά πολιτικά πρόσωπα που προσφεύγουν στις υπηρεσίες τους.

Παράλληλα κινηματογραφικές ταινίες που προβάλλουν μια virtual μυθολογία τύπου «Ο άρχοντας των δακτυλιδιών» σπάνε ταμεία και τα ομότιτλα βιβλία έχουν κατακτήσει ένα μεγάλο νεαρό αναγνωστικό κοινό. Αυτό το κοινό δεν είναι χαμηλού εκπαιδευτικού επιπέδου. Δεν μιλάμε για κοινωνικές ομάδες που παραδοσιακά λόγω της αγραμματοσύνης οι ερπύστριες της μεταφυσικής περνούν σχεδόν ανεμπόδιστες. Πρόκειται για απόφοιτους μεταδευτεροβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και πτυχιούχους πανεπιστημίων, καλούς χειριστές υπολογιστή, χρήστες του διαδικτύου. Κατά συνέπεια δε μπορούμε να πούμε ότι έχουμε έλλειψη εκπαίδευσης, όπως συνέβαινε στον Μεσαίωνα που ανάλογα φαινόμενα ανθούσαν στην αγραμματοσύνη των ανθρώπων.

Τι συμβαίνει και δορυφοριοποιούμαστε στο φαντασιακό; Τι τρέχει και "ξαναμαγεύεται" ο κόσμος;

Η ανθρωπότητα καταφεύγει, σε καιρούς δύσκολους, στη δοξασία και στη μεταφυσική για να παρηγορήσει τους φόβους της. Είναι φανερό ότι "σε χρόνια δίσεκτα και χρόνια οργισμένα", όπως τα σημερινά, νεκρανασταίνεται από το σκοτεινό παρελθόν της αμάθειας, της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων, το πνεύμα ενός κόσμου απ' όπου έχει λείψει το πνεύμα. Όσο φοβόμαστε ή αποφεύγουμε με την πολιτική δράση να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλάζουμε κόσμο…

Πηγή: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.ac ... eID=514805

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΝΟΧΛΟΥΜΕ!




















Είμαστε εδώ και ενοχλούμε! Θα είμαστε για καιρό εδώ και θα ενοχλούμε!
(Πηγή: Theasis.gr)