25/5/08

ΑΛΑΙΝ ΝΤΕ ΜΠΕΝΟΥΑ

Απόσπασμα απο: " Η Γενεαλογια της Ηθικής του Νίτσε"

Για να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του, λέει ό Νίτσε. πρέπει πρώτα να τον αναζητήσει. Πρέπει λοιπόν να επιστρέψει στις ρίζες, στό «απώτερο παρελθόν». Διότι «το μέλλον ανήκει σ' εκείνον ό όποίος θα έχει την πιο μακριά μνήμη».

Το μεγάλο έγκλημα των ηθικολόγων στα μάτια του Νίτσε, είναι ότι έδωσαν στον πόνο μια δηλητηριασμένη εξήγηση: Εάν κανείς υποφέρει, είναι γιατί έκαμε ένα λάθος, μια αμαρτία. Παράλληλα, οι ιερείς «στιγμάτισαν όλα τα αισθήματα της ηδονής, βλέποντας σ' αυτά την αμαρτία και την γοητεία» «έδωσαν τα ονόματα τα πιο ιερά ατά αισθήματα αδυναμίας» , «παραχάραξαν την Αγάπη για να την κάμουν Εγκατάλειψη και 'Αλτρουισμό «είδαν στην μεγαλοσύνη μία άρνηση» , «θεώρησαν την ζωή σαν τιμωρία, την ευτυχία σαν πειρασμό, το πάθος σαν κάτι το διαβολικό, την εμπιστοσύνη σαν ανίερη» (ίδιο έργο).


Η ΦΟΒΕΡΟΤΕΡΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ


Για τον Νίτσε, βρισκόμαστε μπροστά σε μία ασθένεια: «την τρομερότερη ασθένεια πού ενδήμησε ποτέ μέσα στους ανθρώπους", 'Η καταγωγή της ασθένειας αυτής είναι ή εμφάνιση, σε μια καθορισμένη έθνογεωγραφική περίμετρο, ενός ηθικού τύπου, φορέως μιας νοοτροπίας και μιας προθέσεως, του όποιου ή τελειότερη ενσάρκωση είναι ό 'Ιερεύς.

Για τον 'Ιερέα, οποιοδήποτε γεγονός είναι μία ηθική ένδειξη. 'Ο κόσμος δεν είναι πλέον γεμάτος γεγονότα αντικειμενικά ουδέτερα, τα οποία αξιολογούνται από τις συγκυρίες. Είναι γεμάτος μόνον από τιμωρίες και ανταμοιβές. Οποιοδήποτε ευτυχές γεγονός είναι ένδειξη μιας ανταμοιβής «γραμμένης" στήν αιώνια τάξη πραγμάτων. 'Οποιοδήποτε άτυχές γεγονός είναι ένδειξη μιας τιμωρίας, πού τιμωρεί ένα «ηθικό λάθος» σημερινό, περασμένο, η και μελλοντικό.

Η προσπάθεια επέτυχε; Είναι γιατί ή θεότης άκουσε τις εκκλήσεις πού της έκαμαν. Απέτυχε; Είναι γιατί οι προσευχές δεν ήσαν αρκετά ευλαβείς, ή γιατί ό ενδιαφερόμενος ήταν άσεβής (δεν ήταν αγνός). Ξεκινά κανείς μία επίμεμπτη πράξη και παρ' όλα αυτά κερδίζει; Είναι γιατί συγχωρήθηκε. 'Απέτυχε και πιάστηκε; Τιμωρήθηκε. Έτσι, για κάθε συγκυρία της ζωής, με κατάλληλο χειρισμό της διαλεκτικής και της λογοκοπίας, εγκαλώντας αδιερεύνητα και ανεξέλεγκτα δόγματα, ό 'Ιερεύς εξηγεί ακάματα το γιατί και το πώς των καταστάσεων πού ό ίδιος φαντάζεται.


ΜΙΑ ΠΕΙΘΑΡΧΕΙΑ ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ


'Όταν κακομεταχειρίζεται κανείς το σώμα, γράφει ό Νίτσε (στην «Θέληση της δυνάμεως»), δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος για τα αισθήματα ένοχης, δηλαδή μία αρρωστημένη κατάσταση πού χρειάζεται μία εξήγηση. Αυτήν την εξήγηση, ό Ιερεύς την παρέχει με μία θέρμη σχεδόν μονομανιακή, έποφελoύμενoς της ασθένειας και τού υποβόσκοντος μαζοχισμού.
Η κακοδιαθεσία την οποία δημιούργησε ή αμφιβολία είναι το τίμημα πού ό άνθρωπος πρέπει να πλήρωση για την προσβολή πού έκαμε. Συνειδητά ή όχι, προς την θεότητα. Και ή προσβολή πρέπει να εξιλεωθεί μέσω του Ιερέως, ό οποίος ανακαλύπτει την φύση της, αναλύει τις αιτίες της και προτείνει ένα φάρμακο.

Ο 'Ιερεύς παρουσιάζεται έτσι ως μεσάζων μεταξύ τού δημιουργού-λυτρωτή και τού αμαρτωλού όντος, μεταξύ του ανθρώπου πού κάνει λάθη και τού Θεού πού είναι τέλειος.
Χάρις στην μεσίτευση του, στην ικανότητά του (γιατί ξέρει το κακό όπως ό γιατρός ξέρει την ασθένεια και ό ψυχαναλυτής τα συμπλέγματα), ή θεότης θα ευαρεστηθεί να ξεπλύνει την ακαθαρσία, να σταματήσει την οργή της, να εξαφάνιση το λάθος, να πέραση τέλος το όνομα τού θνητού, από τον πίνακα των κολασίμων κατηγοριών από τετράδιο των ουράνιων αμοιβών και των ευλογημένων οραμάτων!

Ο άνθρωπος «ό οποίος υποφέρει από μία οποιαδήποτε αιτία, φυσιολογική ασφαλώς» αναρωτάται για τούς λόγους του πόνου του. Τότε συναντά κάποιον που γνωρίζει ακόμη αυτό που είναι κρυφό, τον μάγο του, τον ασκητικό ιερέα, ό οποίος του δίνει μία πρώτη ένδειξη για την αιτία του πόνου του.

Πρέπει να την αναζήτηση στον ίδιο τον εαυτό του, σε ένα λάθος που έκαμε στο παρελθόν. Πρέπει να εξηγήσει τον πόνο του σαν μια τιμωρία... ’κουσε, κατάλαβε ό δυστυχής, τώρα έχει γίνει σαν μία κότα, γύρω από την οποία έχει χαραχθεί μία γραμμή. Δεν μπορεί πλέον να βγει από τις κυκλικές αυτές γραμμές, από άρρωστος, έχει γίνει αμαρτωλός.
Η συναίσθησης του λάθους μας παρουσιάσθηκε ακατέργαστη κατά κάποιο τρόπο. Στα χέρια του 'Ιερέως, αυτού του καλλιτέχνη του συναισθήματος του λάθους, αυτό το συναίσθημα άρχισε να παίρνει μορφή! - και τι μορφή!

'Η αμαρτία! γιατί αυτό είναι το όνομα που δίνει ό Ιερεύς στην ζωική «κακή συνείδηση», ή αμαρτία έμεινε ως τώρα το βασικό γεγονός στην ιστορία της άρρωστης ψυχής και αντιπροσωπεύει για μας την πιο ολέθρια επιδεξιότητα της θρησκευτικής ερμηνείας.
Η έννοια της αμαρτίας ανήκει ειδικά στον 'Ιερέα. Στο λεξιλόγιο του παλαιού ευρωπαϊκού κόσμου, δεν υπάρχει λέξη για να την ερμηνεύσεις. Στην γλώσσα του Βιργιλίου και του Κικέρωνος, το «πεκάτουμ» θέλει να πει λάθος, έγκλημα, δηλαδή συγκεκριμένα πράγματα ενώ στην ελληνική γλώσσα ή ανάλογη λέξη ήταν «ύβρις»

'Η έννοια της αμαρτίας δεν είναι παρά μία 'Ιερατική παρέκκλιση, αναλογούσα σε μία ιδέα, την οποίαν ή Αρχαιότητα δεν είχε ποτέ συνειδητοποιήσει, ένα πολύ ειδικό λάθος, βασιζόμενο σε μυστήρια, σε δόγματα και σε αισθήματα ένοχής. 'Ένα λάθος πού έγινε έναντι της θεότητας μόνον και των δικών της απαιτήσεων και ιεροτήτων.
Για τον Νίτσε, ή αποθέωση του ηθικού τύπου πού ενσαρκώνεται από τον Ιερέα, είναι το «ασκητικό ιδεώδες». Ο φιλόσοφος επιμένει στον ρόλο του ασκητού, στον όποιον βλέπει «την αντίφαση φτιαγμένη άνθρωπο».

Υπάρχει σ' αυτόν ένα αχόρταγο ένστικτο, το όποιο θέλει να τα βάλει με την ζωή, την δική του και των άλλων. Δηλαδή δεν επιβεβαιώνεται παρά με το να αρνείται (ή θέση του δεν είναι παρά μία άρνηση) δεν δέχεται να υπάρχει, παρά για να ρίχνει το ανάθεμα επάνω σε ότι υπάρχει. Δεν έχει παρά μίσος για τον κόσμο, για τις φυσικές λειτουργίες, για το σφρίγος, την δύναμη, το κάλλος και την χαρά.

'Ο άνθρωπος με την κακή συνείδηση έπιασε μία θρησκευτική υπόθεση, για να ώθηση το ίδιο του το βασανιστήριο σε βαθμό σκληρότητας και οξύτητας τρομακτικό. Μία υποχρέωση προς τον Θεό. Η σκέψη αυτή, γίνεται γι' αυτόν ένα όργανο βασανισμού. Παίρνει από τον Θεό και τις τελευταίες αντιθέσεις πού μπορεί να φανταστεί μέσα από τα ίδια του τα ζωικά και αχαλίνωτα ένστικτα και μεταλλάσσει τα ίδια αυτά ένστικτα, σε λάθη έναντι του Θεού (έχθρότης, αντίδραση, επανάσταση έναντι του κυρίου, του πατέρα, του προγόνου και της αρχής του κόσμου.

Στέκεται ατό κέντρο της αντιθέσεως μεταξύ Θεού και Διαβόλου, αποβάλλει από τον εαυτό του όλες τις αρνήσεις, ότι τον ωθεί στην άρνηση του εαυτού του, στην άρνηση της φύσεως, του φυσιολογικού, την πραγματικότητα της ύπαρξης του, για να επιτύχει την βεβαιότητα ενός πράγματος πραγματικού, ζωντανού, αληθινού, Θεού, αγίου, Θεού δικαίου, Θεού δημίου, το υπερπέραν, το αιώνιο μαρτύριο, την κόλαση, το απροσμέτρητο μεγαλείο της τιμωρίας και του λάθους. Πρόκειται για ένα είδος τρέλας θελήσεως για ψυχική σκληρότητα, ανάλογη της όποιας δεν θα βρει κανείς.

Αυτός ό εκδικητής (και ζηλόφθονος) Θεός, γίνεται μόνιμος κατήγορος, γιατί είναι πάντοτε μοναδικός για εκδίκηση. ’λλωστε πως δεν θα ήταν; Έτσι, ό αδύνατος αυτοκαταδικάζεται ανέκκλητα την ίδια στιγμή πού θέλει να έξαφθή από ενθουσιασμό. Πρέπει πλέον να εξομοιώσει τον πόθο του με αυτήν την προοπτική της σωτηριολογίας, όπου ό θρίαμβος, το μαρτύριο, ή λύτρωση και ή εξαφάνιση του εγώ είναι αδιάλυτα ανακατεμένα

Πηγή: www.theasis.gr

13/5/08

ΤΙΜΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ

http://rassias.blogspot.com/

Εξαιρετικό ιστολόγιο προς τιμή ενός Ανθρώπου, ενός Έλληνα που η παρουσία του τα τελευταία χρόνια απετέλεσε εφαλτήριο ανάδειξης της ελληνικής αρχαίας ψυχής αναδεικνύοντας σκέψεις, λέξεις και έννοιες χαμένες στο χρόνο. Απετέλεσε την αιτία συσπείρωσης των ποιοτικών ανθρώπων, κατέδειξε τον υποβόσκοντα φασισμό που καραδοκεί καμουφλαρισμένος γύρω από παραδοσιακές ιερές εθνικές έννοιες και οριοθέτησε τα σημεία στα οποία "ναρκοθετήθηκε" η έννοια της Ελληνικής Εθνικής παράδοσης.

Χαίρε φίλε Βλάση!

9/5/08

ΓΡΑΜΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΥΚΛΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

"Αναφέρω με δύο λόγια τις μεγάλες έννοιες-αντιλήψεις της ιστορίας οι οποίες δεν σταμάτησαν να παραλληλίζονται ή να αντιτίθενται. Η γραμμική και η κυκλική ιστορία.

Αναφορικά λοιπόν με την γραμμική ιστορία να πω ότι εμφανίζεται στον χρόνο και στον χώρο της Ευρώπης με τον ιουδαιοχριστιανισμό. Θέτει την ιστορική πορεία σαν μία γραμμή, πού συνδέει μία κατάσταση προ-ιστορική (αρχέγονος παράδει­σος, κήπος της , Εδέμ) με μια κατάσταση μετα-ιστορική, (έγκαθίδρυση της βασιλείας τού Θεού επί της γης.

Σύμφωνα με αυτήν λοιπόν, άλλοτε ο άνθρωπος ζούσε σε πλήρη αρμονία με τον Δημιουργό. Άλλα μία μέρα έκαμε ένα λάθος (το προπατορικό, κληρονομικό αμάρτημα). Διώχθηκε τότε από τον παράδεισο και εισήλθε στην ιστορία μέσα σ' αυτήν την «κοιλάδα των δακρύων»,. όπου είναι αναγκασμένος να κερδίζει το ψωμί του με ιόν Ιδρώτα του προσώπου του . Αλλά, χάρις στο χαρμόσυνο Άγγελμα πού είναι ή έλευση τού Μεσσία (τού 'Ιησού στο χριστιανικό σύστημα) στην γη, μπορεί πλέον να κάνει την «σωστή εκλογή»και να εξασφαλίσει την σωτηρία (ατομικά) για την αιωνιότητα. Στο τέλος των χρόνων, μετά τον τελικό Αρμαγεδδών, οι καλοί και οι κακοί θα διαχωριστούν οριστικά οι μεν οπό τούς δε. Η μετα-ιστορική κατάσταση θα επαναφέρει την προ-ιστορική κατάσταση και θα είναι το τέλος της ιστορίας: ή Ιστορία θα κλείσει, θα απορροφηθεί, σαν μια παρένθεση.

Θα πρέπει να πει κανείς ως προς την γραμμική αντίληψη της ιστορίας, για να συνοψίσει, ότι προικίζει την ιστορία με ένα μονοδιάστατο χαρακτήρα, μια αναγκαιότητα (αναπόφευκτη διότι είναι αδιανόητο να μην εξελιχθεί η ιστορία με εξαίρεση τα ατυχήματα και τις συμπτώσεις σύμφωνα με την «αποκάλυψη» που είχε ο άνθρωπος από την Βίβλο. Η ιστορία έχει μια ροπή και στις δύο προτιμήσεις του όρου: έχει μια σημασία, πηγαίνει προς μία ορισμένη κατεύθυνση. Συνεπώς η ελευθερία του ανθρώπου είναι στενά περιορισμένη: ο άνθρωπος δεν είναι ελέυθερος να κάνει ότι θέλει στην ιστορία, δεν έχει άλλη εκλογή από του να δεχτεί την αποκάλυψη που του γίνεται δια μέσου της υψηλότερης εξουσίας που είναι δυνατόν να υπάρχει ανάλογα με το σύστημα πίστης.(π.χ. Θεός για το ιουδεοχριστιανικό σχήμα). Εξ άλλου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, βλέποντας ως ριζικά διαφοροποιημένα το ένα από το άλλο: το παρελθόν (στο εσωτερικό της ιστορίας) είναι αυτό που δεν θα ξαναέρθει ποτέ. Το μέλλον, αυτό που δεν ήρθε ακόμη ποτέ, και το παρόν είναι σημείο επάνω σε μια γραμμή, της οποίας ξέρει κανείς την αρχή και το τέλος, έστω και αν αγνοεί την διάρκεια. Υπάρχει δηλαδή μια μονοδιάσταση του ιστορικού χρόνου.

Αντίθετα με την γραμμική αντίληψη, η κυκλική αντίληψη της ιστορίας είναι αυτόχθων αντίληψη της Ευρώπης. Φαίνεται να είναι κοινή για όλη την προχριστιανική Ευρωπαϊκή αρχαιότητα. Έρχεται με την παρατήρηση του κόσμου όπως είναι. Θέαμα δηλαδή ενός ορισμένου αριθμού εναλλαγών(οι εποχές), αλυσιδωτών διαδοχών (οι γενεές), επαναλήψεων μέσα σε διαφοροποίηση και διαφοροποιήσεων μέσα σε μια επανάληψη (δεν λούζεται κανείς δύο φορές στο ίδιο νερό, ο ήλιος ανατέλλει κάθε πρωί αλλά συγχρόνως δεν είναι ποτέ ο ίδιος ήλιος). Στηρίζεται στην στη διαίσθηση μιας δυνατότητας αρμονίας, στηριγμένης στην κανονική περιοδικότητα των κύκλων και στην συμφωνία των αντιθέτων. Έτσι κάθε επικαιρότητα είναι όχι ένα σημείο, αλλά μια διασταύρωση. Κάθε παρούσα στιγμή αναβιώνει ολόκληρο το παρελθόν και περιέχει το δυναμικό ολόκληρου του μέλλοντος. Υπάρχει εδώ δηλαδή μια τρισδιάστατη μορφή του ιστορικού χρόνου. Το παρελθόν ως παρελθόν ξαναζεί σε οποιοδήποτε παρόν. Είναι μια από τις προοπτικές, χάρις στις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να κάνει σχέδια και να σφυρηλατεί το πεπρωμένο του.

Στο δικό τους αρχέγονο παρελθόν, για τους προχριστιανικούς λαούς, ο κόσμος είναι πριν από όλα αντιληπτός ως κίνηση. Δεν δημιουργήθηκε κάποια στιγμή και μια για πάντα, αλλα κτίζεται συνεχώς, μέσα σε μια αιώνια μεταμόρφωση. Συνεργαζόμενος σε αυτήν την μεταμόρφωση, ο άνθρωπος συμμετέχει στο θεϊκό έργο και γίνεται με την σειρά του δημιουργός. Όλη η προχριστιανική θρησκεία δεν στηρίζεται σε κάποια οντολογία, αλλά σε φιλοσοφία εξέλιξης την οποία βρίσκουμε τόσο στους προσωκρατικούς όσο και σε νεώτερους".

Αλαίν ντε Μπενουά, αποσπάσματα απο το βιβλίο του "Η θρησκεία της Ευρώπης"

Πηγή: www.yseeve.gr

3/5/08

ΟΙ "ΒΕΛΤΙΩΤΕΣ" ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ, Φ. Νίτσε

"Είναι γνωστό τι απαιτώ από το φιλόσοφο: να πάρει θέση πέρα από το καλό και το κακό - να έχει κάτω του την ψευδαίσθηση της ηθικής κρίσης. Τούτη η απαίτηση προκύπτει από μια ιδέα που πρώτος εγώ διατύπωσα: δεν υπάρχουν ηθικά γεγονότα. Η ηθική κρίση έχει κοινό με τη θρησκευτική κρίση το ότι πιστεύουν και οι δυο σε πραγματικότητες που δεν είναι πραγματικότητες. Η ηθική είναι απλώς μια ερμηνεία ορισμένων φαινόμενων - ή, ακριβέστερα, μια παρερμηνεία.
Οι ηθικές κρίσεις, όπως και οι θρησκευτικές, ανήκουν σ" ένα στάδιο άγνοιας, στο οποίο εξακολουθεί να απουσιάζει η ίδια η έννοια του πραγματικού και η διάκριση μεταξύ πραγματικού και φανταστικού έτσι, σ' αυτό το στάδιο, η «αλήθεια» προσδιορίζει όλα εκείνα τα πράγματα που ονομάζονται σήμερα «αποκυήματα της φαντασίας». Επομένως, οι ηθικές κρίσεις δεν πρέπει να παίρνονται ποτέ κατά γράμμα: αν εννοηθούν έτσι, περιέχουν μόνο παραλογισμούς.

Ως σημειωτική όμως παραμένουν ανεκτίμητες, αποκαλύπτουν, τουλάχιστον για κείνους που ξέρουν, τις πιο πολύτιμες πραγματικότητες των κουλτουρών και των εσωτερικοτήτων, που δεν ήξεραν αρκετά ώστε να «καταλάβουν» τον εαυτό τους.
Η ηθική είναι απλώς γλώσσα σημείων, συμπτωματολογία: πρέπει να τα ξέρει κανείς όλα αυτά για να μπορέσει να επωφεληθεί. Σ' όλες τις εποχές υπήρχε η επιθυμία «βελτίωσης» του ανθρώπου: αυτό λεγόταν πριν απ' όλα ηθική. Κάτω από την ίδια λέξη όμως κρύβονται οι πιο διαφορετικές τάσεις.

Τόσο η εξημέρωση του κτήνους άνθρωπος όσο και ο πολλαπλασιασμός ενός ορισμένου είδους ανθρώπου ονομάστηκαν «βελτίωση». Τέτοιοι ζωολογικοί όροι χρειάζονται για να εκφραστούν πραγματικότητες - σίγουρα πραγματικότητες, για τις οποίες ο τυπικός «βελτιωτής», ο ιερέας, ποτέ δεν ξέρει τίποτε ούτε θέλει να ξέρει τίποτε.

Το να αποκαλείται η εξημέρωση ενός ζώου «βελτίωση» του ηχεί στα αυτιά μας σχεδόν σαν αστείο. "Όποιος ξέρει τι συμβαίνει στα θηριοτροφεία αμφιβάλλει για το αν «βελτιώνονται» εκεί τα θηρία. Γίνονται ασθενικά, γίνονται λιγότερο επιβλαβή, καιοω του καταθλιπτικού αποτελέσματος του φόβου, μέσω του πόνου, των τραυμάτων και της πείνας, γίνονται αρρωστιάρικα θηρία. Το ίδιο ισχύει με τον εξημερωμένο άνθρωπο τον οποίο «βελτίωσε» ο ιερέας.

Στον πρώιμο Μεσαίωνα, όταν η εκκλησία ήταν πριν απ" όλα ένα θηριοτροφείο, τα πιο ωραία δείγματα του «ξανθού κτήνους» κυνηγιούνταν παντού- και οι ευγενείς Τεύτονες, λόγου χάρη, «βελτιώνονταν». Αλλά με τι έμοιαζε μετά ένας τέτοιος «βελτιωμένος» Τεύτονας που είχε παρασυρθεί σ' ένα μοναστήρι; Έμοιαζε με γελοιογραφία ανθρώπου, με ναυάγιο: είχε γίνει «μαρτωλός», είχε κλειστεί σ' ένα κλουβί περιτριγυρισμένος από κάθε λογής τρομακτικές έννοιες. Κι εκεί καθόταν, άρρωστος, άθλιος, κακόβουλος προς τον εαυτό του: γεμάτος μίσος προς τις πηγές της ζωής, γεμάτος υποψία για ότι ήταν ακόμη δυνατό και ευτυχισμένο. Κοντολογίς, είχε γίνει «χριστιανός».

Από φυσιολογική άποψη: στον αγώνα με τα θηρία, το να τα κάνεις άρρωστα μπορεί να είναι το μοναδικό μέσο για να τα κάνεις ανίσχυρα. Αυτό το κατάλαβε η εκκλησία: ρήμαξε τον άνθρωπο, τον εξασθένισε - αλλά έλεγε πως τον «βελτίωνε..."

Πηγή: http://www.theasis.gr/agora/viewtopic.php?t=253

1/5/08

Η ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ, Φ.Νίτσε

" Όπου, και μ' οποιαδήποτε μορφή, μειώνεται η θέληση για δύναμη, εκεί υπάρχει πάντα μια φυσιολογική οπισθοδρόμη­ση, μια παρακμή. Η θεότητα της παρακμής, περιτμημενη στις πιο αντρίκιες της αρετές και στα πιο αντρίκια της ένστικτα, γίνεται κατ 'ανάγκη ο Θεός εκείνων που βρίσκονταν σε μια κατάσταση φυσιολογικής οπισθοδρόμησης, ο Θεός των αδύναμων. Φυσικά, αυτοί δεν αποκαλούν τους εαυτούς τους αδύναμους, τους αποκαλούν "καλούς”:.. Καταλαβαίνει κανείς, χωρίς να χρειάζεται υπόδειξη, σε ποιες στιγμές της ιστορίας μπόρεσε για πρώτη φορά να υλοποιηθεί το δυιστικό φανταστικό πλάσιμο ενός καλού κι ενός κακού Θεού.

Το ίδιο ένστικτο που παρακινεί τους υποταγμένους να κατεβά­σουν το Θεό τους στο επίπεδο του "καλού καθ 'εαυτού", τους παρακινεί να αφαιρέσουν όλες τις καλές ιδιότητες από το Θεό των κατακτητών τους" παίρνουν εκδίκηση από τους αφέντες τους μετατρέποντας τον Θεό των τελευταίων σε διάβόλο. Ο καλός Θεός και ο διάβολος: δύο εξαμβλώματα της παρακμής. Πώς είναι δυνατό να ενδίδει κανείς σήμερα στην απλοϊκότητα των χριστιανών θεολόγων μέχρι σημείου να επιμένει μαζί τους ότι η εξέλιξη της έννοιας του Θεού από το "Θεό του Ισραήλ", το Θεό ενός λαού, στο χριστιανικό Θεό, την πεμπτουσία όλων των καλών, αντιπρο­σωπεύει πρόοδο;

Όταν οι προϋποθέσεις για μια ανοδική ζωή, όταν καθετί ισχυρό, γενναίο, κυριαρχικό και περήφανο εξαλείφονται από την έννοια του Θεού όταν αυτός εκφυλίζε­ται βήμα προς βήμα σε σύμβολο ενός δεκανικιού για την κούραση, μιας σανίδας σωτηρίας για όλους όσους “πνίγονται" όταν καταντά ο Θεός των πενήτων, των αμαρτωλών και των αρρώστων κατ’ εξοχήν - και το κατηγόρημα του "Σωτήρα" ή του "Λυτρωτή" μείνει στο τέλος ως μοναδικό χαρακτηριστι­κό του - πού οδηγεί μια τέτοια μεταμόρφωση; ένας παρό­μοιος υποβιβασμός του θείου; Αναμφίβολα η "βασιλεία του Θεού" έχει μεγαλώσει απ' αυτό. Άλλοτε είχε μόνο το λαό του, τον "εκλεκτό" του λαό. "Ύστερα έγινε, όπως κι ο λαός του, ταξιδιώτης και πήγε σε ξένες χώρες χωρίς να εγκαθί­σταται πουθενά - ώσπου στο τέλος έφτασε να αισθάνεται "σπίτι του" παντού, αυτός ο μεγάλος κοσμοπολίτης- ώσπου πήρε με το μέρος του "τη μεγάλη πλειοψηφία" και τη μισή γη.


Μολαταύτα, ο Θεός της "μεγάλης πλειοψηφίας", ο δημοκράτης μεταξύ των Θεών, δεν έγινε ένας περήφανος ειδωλολάτρης Θεός: έμεινε Εβραίος, έμεινε Θεός των γωνι­ών, όλων των σκοτεινών σοκακιών και τοποθεσιών, όλων των αρρωστημένων συνοικιών του κόσμου!.. Το παγκόσμιο του βασίλειο ήταν και είναι πάντα ένα βασίλειο του κάτω κόσμου, ένα νοσοκομείο, ένα υποχθόνιο βασίλειο, ένα βασίλειο - γκέτο... Κι αυτός ο ίδιος τόσο αναιμικός, τόσο αδύναμος, τόσο παρακμιακός.... Ακόμη και οι αναιμικότεροι των αναιμικών έγιναν αφέντες του: οι κύριοι μετα­φυσικοί μας, αυτοί οι λευκοπαθικοί -των - εννοιών. Άπλω­σαν τα δίχτυα τους γύρω του, κι αυτός, υπνωτισμένος απ' τις κινήσεις τους, κατάντησε αράχνη, ένας ακόμη μεταφυσικός. Τώρα με τη σειρά του άρχισε κι αυτός να υφαίνει ιστό γύρω από τον κόσμο - υπό το βλέμμα του Σπινόζα. Τώρα, μεταμόρφωσε τον εαυτό του σε κάτι ακόμη πιο λεπτό και αναιμικό" έγινε "ιδανικό", "καθαρό πνεύμα", το "απόλυ­το", το "πράγμα καθ' εαυτό".... Κατάπτωση ενός Θε­ό ύ : ο Θεός έγινε το "πράγμα καθ' εαυτό".

Η χριστιανική αντίληψη του Θεού - ο Θεός ως Θεός των αρρώστων, ο Θεός ω αράχνη, ο Θεός ως πνεύμα – είναι μια από τις πιο διεφθαρμένες αντιλήψεις του Θεού που εμφανί­στηκαν ποτέ στη γη. Ίσως να αντιπροσωπεύει το χαμηλότε­ρο δείκτη της καθοδικής εξέλιξης των θεϊκών τύπων. Ο Θεός εκφυλίστηκε σε αντίθεση της ζωής, αντί να είναι η εξύμνηση της και το Ναι της! Ο Θεός ως κήρυξη πολέμου εναντίον της ζωής, εναντίον της φύσης, εναντίον της θέλησης για ζωή! Ο Θεός - η συνταγή για κάθε συκοφαν­τία "αυτού του κόσμου", για κάθε ψέμα σχετικά με το "επέκεινα"! Ο Θεός -η θεοποίηση του μηδενός, η θέληση του μηδενός που εκφράζεται με άγια λόγια!..."