26/12/08

ΛΑΙΜΗΤΟΜΟΣ ΑΡΕΤΗ

ΞΕΦΥΛΛΙΣΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΕΡΣΟΡΑ ΣΑΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ



πηγή: www.rassias.gr

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών υποδέχεται το 2009 με αυξημένη την συνοχή και την δυναμική του, ιδίως μετά τον νέο τρόπο οργάνωσης – ανάπτυξης του κινήματός μας, ο οποίος τέθηκε σε ισχύ στις 27.9.2008 και δίνει την δυνατότητα της αυτενέργειας και αυθυπευθυνότητας σε κάθε μέλος μας που επιθυμεί για τον εαυτό του κάτι περισσότερο από την απλή οικονομική και ηθική υποστήριξη του αγώνα μας.

Οι τρεις κύριοι στόχοι των τελευταίων 1 ½ ετών, δηλαδή
1
.η υλοποίηση εντός της Αττικής του πρώτου πραγματικού και αξιοπρεπούς λατρευτικού χώρου (Ναού ή Ιερού Άλσους με βωμό) της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας μέσα στην δεκαετία 2007 – 2017,
2.
η πίεση του Ελληνικού Κράτους για νομοθέτηση του καθεστώτος «Θρησκευτικής Ένωσης» με παράλληλο αίτημα την ΘΕΣΜΙΚΗ αναγνώριση της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας
3.η πίεση του Ελληνικού Κράτους τόσο για διαχωρισμό του με την Εκκλησία όσο και για εθνικοποίηση ή για πραγματική και αυξημένη φορολόγηση της περιουσίας της τελευταίας αυτονόητο είναι ότι παραμένουνε οι κύριοι στόχοι μας και για την παρούσα χρονιά, στην οποία ελπίζουμε ότι θα εξακολουθήσουμε να σας έχουμε συμμαχητές, συμπολεμιστές, συντρόφους.

Αρκετοί από εσάς ζήτησαν οι ίδιοι να αυξηθεί η ετήσια οικονομική ενίσχυση των 60 ευρώ, η οποία, έχοντας παραμείνει «παγωμένη» εδώ και πάρα πολλά χρόνια, έχει γίνει πλέον
μάλλον συμβολική. Βεβαίως έχουν δίκιο, ωστόσο η οικονομική κρίση των ημερών πιθανόν να δημιουργεί στενότητα σε κάποια μέλη μας, συνεπώς προτιμήθηκε τουλάχιστον για το 2009 το ύψος της οικονομικής ενίσχυσης να παραμείνει στο ίδιο επίπεδο. Και για το 2009 λοιπόν το κίνημά μας περιορίζεται στο να περιμένει τα 60 ευρώ του καθενός μας, αν και, φυσικά, όσοι επιθυμούν και μπορούν δεν εμποδίζονται να συνεισφέρουν περισσότερα. Θέλουμε άλλωστε να πιστεύουμε ότι η υψηλή συνειδητότητα όλων μας είναι δεδομένη.

Όσοι λοιπόν πιστεύουμε ότι το ΥΣΕΕ πρέπει να μείνει στην πρώτη γραμμή του αγώνα, στην οποία από ιδρύσεώς του βρέθηκε λόγω της ποσότητας και ποιότητας του λόγου και του έργου του, ας καταθέσουμε μέχρι τα τέλη του Ιανουαρίου αυτό που η οικονομική μας κατάσταση επιτρέπει. Σας ευχαριστούμε όλους προκαταβολικά και σας στέλνουμε τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μας.

πηγή: www.yseeve.gr

"ΕΠΙΤΟΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ"

Από τον πρόλογο του βιβλίου:

Η Αρχαία Σπάρτη, η αρχαιοτέρα καταστατική Δημοκρατία στην Ελλάδα αλλά και σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, μία Πολιτεία που εκαλλιέργησε και ετίμησε την έννοια της Ελευθερίας όσο καμμία άλλη Ελληνική πόλη, παρουσιάζεται, δια της προβολής των 2 - 3 μόνον αιώνων ασταθούς ολιγαρχικού πολιτεύματός της επάνω σ’ όλη την Ιστορία της, χύδην ως «ολιγαρχική» και έχει αδικηθεί πολλαπλώς, η δε πραγματική φύση της έχει εντόνως παρεξηγηθεί, σε σημείο που αρκετοί δημοκράτες να την θεωρούν ανοήτως ως παράδειγμα προς αποφυγή και, αντιθέτως, πάμπολλοι μισάνθρωποι και αντιδημοκράτες να την θεωρούν αυθαιρέτως πολιτικώς οικεία τους και άρα εκμεταλλεύσιμη......
......Αυτό που εδίδαξε στην Ανθρωπότητα και τον Ελληνισμό η Αιωνία Σπάρτη, είναι η απόλυτη Ευθύτης και Ελευθεροπρέπεια και μία πρωτοφανής και άπιαστη αρετή, μοιρασμένη ισοπόσως ανάμεσα στην Αγαθότητα και την (όχι μόνον πολεμική) Ανδρεία. Και ηττήθηκε η Σπάρτη, η οργανική και εύνομη Σπάρτη, η Σπάρτη που, όπως σημειώνει ο περιηγητής Παυσανίας, υπήρξε σε όλη την διάρκεια της ελευθέρας ζωής της η μοναδική Ελληνική πόλη που ποτέ δεν επροδόθη κατά την αρχαϊκή και κλασική αρχαιότητα (και όλως «παραδόξως» κανείς δεν μας το υπενθυμίζει αυτό), για τον ίδιο λόγο που ηττώνται διαχρονικώς στην Ιστορία της ανθρωπότητος όλοι οι αγαθοί, ανώτεροι και ευγενείς άνθρωποι. Επειδή η κυρίαρχη φαυλότης, χυδαιότης και κτηνωδία υπερέχει πάντοτε σε αριθμούς, και επειδή είναι φυσικό η πορεία των πραγμάτων προς τα κάτω να είναι ταχυτέρα και ευκολωτέρα της αντιστρόφου της.

Η Ιστορία που συγγράφουν τα δουλικά του Παγκοσμίου Καθεστώτος, θα είναι πάντα η Ιστορία των νικητών, δηλαδή μία Ιστορία που εσχεδίασαν με μεγάλη τέχνη οι πολύμορφοι εκπρόσωποι της κτηνωδίας για να εξυπηρετήσει την περαιτέρω κυριαρχία τους. Στους αιώνες των αιώνων, μέχρι να ξεπερασθεί τουλάχιστον αυτή η αθλία μορφή του ανθρωπίνου είδους και να περάσουμε σε κάτι ανώτερο που να τιμά τα χαρακτηριστικά του αληθινού Ανθρώπου, δηλαδή του Φιλοσόφου υπηρέτου των Μουσών και του Ορθού Λόγου, δεν θα υπάρχει χώρος στην Ιστορία των κολάκων του εκάστοτε επικρατεστέρου, για να τιμηθούν «ακανθώδη» αντικείμενα όπως η Σπάρτη, αλλά και ο Νεώτερος Κάτων, ο Ιουλιανός και ο Πέντα. Θα υπάρχει όμως άφθονος για να τιμηθούν ο Ιούλιος Καίσαρ, ο Ιουστινιανός και ο Καρλομάγνος.
Ο γράφων, για μία ακόμη φορά θα ενοχλήσει με διαφορετική ή ανεπιθύμητη προσέγγιση των θεμάτων. Επί του προκειμένου, η Αιωνία Σπάρτη θα τιμηθεί όχι όπως και όσο το επιθυμούν οι απειράριθμοι απατεώνες που την προσεγγίζουν είτε καταπατητικώς είτε κατασταλτικώς, αλλά όπως και όσο αξίζει στο πελώριο μέγεθός της. Ο γράφων, όπως πάντα έτσι και τώρα, δεν φοβάται μήπως τάχα «εκτεθεί» δείχνοντας «στρατευμένος» επειδή αρνείται ν’ αναμασά τα εντέχνως προκαθορισθέντα και να κρατά ίσες αποστάσεις κατά το γελοίο έθος της εποχής μας, μήπως και ξεκλέψει κάποια μικρή φέτα «εγκυρότητος». Από πού άραγε; Από τους προαναφερθέντες; Όχι βεβαίως. Αυτή η εγκυρότης χάρισμά τους.
Η Αιωνία Σπάρτη ΕΔΩ θα τιμηθεί. Και ας στενοχωρηθεί ο απέραντος κύκλος της αγυρτείας και του ψεύδους.
Φίλε αναγνώστη, φίλη αναγνώστρια, καλωσόρισες στον φωτεινό κόσμο όπου κοιμούνται οι νεκροί μας. Οι δικοί μας νεκροί. Οι δικοί μας ήρωες. Οι δικοί μας πρόγονοι.


πηγή: www.rassias.gr

18/11/08

ΠΟΣΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ;

Oμιλία του Βλ. Ρασσιά στο Συνέδριο "Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία", Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεμικού Μουσείου, 24. 1. 1999)

Αγαπητοί φίλοι



Βρίσκομαι εδώ σε αυτό το Συνέδριο, έχοντας εγείρει προκαταβολικά αντιρρήσεις. Η μία είναι πάνω στην διατύπωση ότι αποτελεί αυτό το.. "κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός του 1999", είναι δηλαδή στο πώς γίνεται κάτι που διοργανώνεται στην αρχή ενός έτους να χαρακτηρίζεται "κορυφαίο γεγονός" και, επίσης, στο ότι δεν στεκόμαστε μπροστά σε κανέναν νέο αιώνα όπως η.. "σωτηρία" αρίθμηση 1999 υπαινίσσεται, εκτός αν είμαστε με τους ηλίθιους εκείνους που τόλμησαν επί αγίου Ισιδώρου της Σεβίλλης να χωρίσουν την ανθρώπινη Ιστορία σε δύο αντίρροπες ροές, ορίζοντας, όπως και ο κάθε φασισμός. το δικό τους "έτος μηδέν" στην υποτιθέμενη γέννηση του Ραβί Τζεσούα τον οποίο ο διαφθορεύς των εθνών και πραγματικός ιδρυτής του Χριστιανισμού Σαούλ ή Σαύλος επέλεξε ως προσωπολατρικό κέντρο της συγκεκριμένης ιουδαϊκής αιρέσεως.


Οι άλλες αντιρρήσεις μου είναι πάνω σε αυτή την ίδια την ιδέα του διαλέγεσθαι σε μία κοινωνία όπως η σημερινή. Οφείλω να ομολογήσω, αγαπητοί φίλοι, ότι βρίσκομαι εδώ δίχως την παραμικρή αυταπάτη ότι τάχα αυτό το Συνέδριο, όπως και όλα τα παρόμοια που έγιναν και ίσως γίνουν, εξυπηρετεί στο ελάχιστο τον διάλογο ανάμεσα στην κυρίαρχη, δικτατορεύουσα κοσμοαντίληψη και την αρχαιοελληνική εκείνη (ανθρώπων αβάπτιστων, "παλαιών", ήτοι .. "παλιανθρώπων") που πριν από μιάμιση χιλιετία τσακίστηκε με φωτιά και σίδερο από την πρώτη για να μπορούν να καμαρώνουν σήμερα οι τοποτηρητές της ότι επιτυχημένα βλακώνουν και αδρανοποιούν τους εν ύπνω απογόνους των αληθινών Ελλήνων. Στις μεταξύ τους συζητήσεις, μακριά από τα βλακωμένα πλήθη που χειρίζονται, αυτοί οι τοποτηρητές λένε και ξαναλένε ότι κανένας διάλογος δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει ανάμεσα στους χριστιανούς και τους πραγματικούς Έλληνες, δηλαδή τους εθνικούς, αφού η κάθε πλευρά εκπροσωπεί έναν κόσμο που ακυρώνει τον άλλον και επίσης, λένε και ξαναλένε, ότι πολύ καλά έπραξαν, οι δικοί τους πνευματικοί πρόγονοι, εκείνοι που εξαπέλυσαν γενοκτονία και εθνοκτονία κατά των αληθινών Ελλήνων, δηλαδή κατά των εθνικών Ελλήνων, αλλά και κατά δισεκατομμυρίων άλλων εθνικών σε ολόκληρο τον κόσμο, ακόμη και έως πρόσφατα, και αν χρειαστεί ξανά να επαναληφθεί πάλι καλά θα πράξουν. Το γελοίο παραμύθι της τάχα "αγάπης", της τάχα "ανοχής" και του τάχα "διαλόγου", ας το αφήσουν κατά μέρος λοιπόν οι εγκληματίες, όπως τουλάχιστον ο ομοϊδεάτης τους ιεροεξεταστής Bernard Gui, ο οποίος διέθετε την στοιχειώδη τιμιότητα να δηλώσει ότι "ο καλός χριστιανός δεν κάνει διάλογο με τον άπιστο αλλά του καρφώνει το ξίφος στην κοιλιά όσο πιό βαθιά μπορεί". Γιατί, όντως, δεν υπάρχει διάλογος από την πλευρά τους. Αρκετοί από το προσκυνημένο νεο-ελληναριό, θες από πίστη θες από βλακεία, θα έκαιγαν τον ομιλούντα με μεγάλη τους χαρά ζωντανό μαζί με τα βιβλία του, αν απλώς το νομικό καθεστώς τους το επέτρεπε. Ας μη ματαιοπονούν λοιπόν, κανέναν μη ηλίθιο δεν μπορούν να πείσουν για τις τάχα "δημοκρατικές" τους διαθέσεις.


Και να που μπήκε στο παλκοσένικο και η δημοκρατικότητα, και κατ' επέκταση η ίδια η έννοια της Δημοκρατίας, της δόλιας Δημοκρατίας που οι χριστιανοί Πατέρες απεκάλεσαν Civitas Diaboli, δηλαδή διαβολικό πολίτευμα. Για ποιά Δημοκρατία μιλάνε αυτοί οι απόγονοι των βυζαντινών θεοκρατών, που ασύστολα διαπερνούν με το πνευματικό τους δηλητήριο έως και την τελευταία πτυχή της καθημερινής ζωής και του ψυχισμού των υπηκόων τους ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΣ κάθε είδους αντίλογο ; Και απαγορεύουν τον αντίλογο, πότε με φυσική εξόντωση των αντιλεγόντων, πότε με ψυχική και άλλοτε πάλι, όταν τα άλλα είναι μη εφικτά για την ώρα τουλάχιστον, με ταφή σε απύθμενα βάθη αποσιωπήσεως και αγνοήσεως. Όταν πριν από λίγες ημέρες, ένας εκ των χθεσινών ομιλητών, γνωστός πρόμαχος του συστήματος που άλλωστε τυγχάνει και εργοδότης του, έλεγε ανιστόρητα πράγματα από ραδιοφώνου σχετικά με την τάχα συνέχεια των ελληνικών εθίμων μέσα από τους αιώνες, η διεύθυνση του ραδιοσταθμού μού αρνήθηκε, προβάλλοντας μία ανόητη φυσικά δικαιολογία, να βγώ στον αέρα και να του απαντήσω και αυτό είναι ένα μόνο στιγμιότυπο από τις εκατοντάδες περιπτώσεις που έχω δει την υποτιθέμενη ισηγορία των πολιτών να στραπατσάρεται κάτω από την μπότα των βυζαντινιστών, των χριστιανών, των εβραιόψυχων και μισελλήνων.

Όπως καταλάβατε καλά, αγαπητοί φίλοι, βρίσκομαί εδώ για να, ανάμεσα σε άλλα, καταγγείλω ευθέως την απάτη του διαλόγου σε μία κοινωνία κατ?εξοχήν μονολογική, βυζαντινή, θεοκρατική, της οποίας ο νύν ύπατος πολιτικός άρχων προσπερνάει την ελληνική σημαία, τον εθνικό ύμνο, το στρατιωτικό άγημα και τρέχει να μπεί όλος πρεμούρα στη σημαιοστολιμένη με τον δικέφαλο των κατακτητών εκκλησία, μπας και τον μαλώσει ο ελλαδάρχης Αρχιεπίσκοπος. Αλλά και να μην ήταν τόσο "κραγμένα" μονολογική αυτή η κοινωνία, πάλι ισηγορία ΔΕΝ θα υπήρχε, όταν καλούμαστε στον ίδιο (ποιόν ίδιο;) χρόνο, οι δύο πλευρές, να αναπτύξουμε κι εξηγήσουμε τις θέσεις μας μπροστά στο νεοελληνικό κοινό που έχει ανατραφεί, διαμορφωθεί και προγραμματισθεί με πολύ-πολύ συγκεκριμένο τρόπο (μέσα από την όχι μόνο απέχουσα από την εθνική διάσταση του Ελληνισμού αλλά επιπλεον και θεοκρατική και αποκοιμιστική προπαγάνδα που ονομάζεται κατ'ευφημισμόν Ελληνική Εκπαίδευση). Όσο για τον περίφημο "διάλογο", τον ΨΕΥΤΟ-διάλογο, που προσποιούνται οι εχθροί του εθνικού Ελληνισμού, ελάχιστα μπορεί να παρθεί αυτός στα σοβαρά από τον όποιον ειλικρινώς επιθυμεί και σέβεται τον πραγματικό διάλογο. Τι μπορεί να συζητήσει κανείς, στό έπακρο έστω καλοπροαίρετος έως σημείου δηλαδή αφελείας, με τα κτήνη που επεκάλεσαν κι αποκαλούν "φαύλους δαίμονες" τους εθνικούς Θεούς μας, "ειδωλολατρεία" την εθνική Θρησκεία μας και "Πολιτεία του Διαβόλου" το θαυμαστό πολυαρχικό πολιτικό σύστημα των προγόνων μας ;


Αυτά τα ολίγα ως εισαγωγή. Αναγκαία ωστόσο για να ξέρουμε πού πατάμε και ποιός είναι ποιός. Αναγκαία για να πάψει επιτέλους το παραμύθιασμα και το, ακόμη χειρότερο, αυτοπαραμύθιασμα. Ζητώ συγγνώμη αγαπητοί φίλοι αν σας αιφνιδίασα δυσάρεστα αλλά επιτρέψτε μου να απέχω του εγκλήματος της περαιτέρω αποκοιμίσεώς σας. Όσοι δεν μπορείτε ν?αντέξετε το.. "θύραθεν" φώς των λεγομένων μου ας μη στενοχωρηθείτε ωστόσο. Αν θέλετε να χαϊδευθούν τ'αυτιά σας μπορείτε κάλλιστα ν'αγνοήσετε ΟΛΑ όσα είπα και θα πώ και να θυμηθείτε μόνο τα όσα χαρωπά και ενθαρρυντικά άλλων ομιλητών. Κανέναν άλλωστε δεν μπορούμε να τον βιάσουμε να γίνει ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από εκείνο που πραγματικά είναι. Όπως και κανείς δεν μπορεί να γίνει Έλληνας με το ζόρι, έστω κι αν αυτο τον διατάσσουν οι αυστηροί πνευματικοί του αφέντες που θέλουν σώνει και καλά, για το δικό τους άνομο συμφέρον, να συγκεράσουν τον αν-εθνικό Χριστιανισμό που τους βολεύει (στα "ιερά" λεγόμενα κείμενα του οποίου πουθενά δεν βρήκα ενδιαφέρουσα αναφορά στην έννοια "πατρίδα" πόσο μάλλον "μητρίδα" !!) με τον Ελληνισμό (που χαρακτηρίζεται από σαφέστατη κοσμογονία, ηρωογονία, θεογονία, στάση του ζήν και του σκέπτεσθαι και, κυρίως, σαφή εθνισμό). Ωσάν να απαιτούν την ανάμειξη ξύλου και σιδήρου για να παράγουν ξυλοσίδηρο.


Κάτι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτούς ή αυτά που πραγματώνουν αυτό το κάτι. Για να εξετάσουμε λοιπόν τον πραγματικό Ελληνισμό, θα εξετάσουμε τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του Έλληνος Ανθρώπου, του πραγματικού, εθνικού Έλληνος πριν την καταστροφική άφιξη της ξένης Θρησκείας και των ξένων ηθών (και αυτό το τελευταίο τραβάει μάλιστα κάποιους αιώνες πιό πρίν, στη Ρωμαιοκρατία).
Θα τα παραθέσω εδώ λοιπόν αυτά τα χαρακτηριστικά, εν συντομία, όσο τουλάχιστον μου επιτρέπεται από μία σύντομη εισήγηση, και μετά ας κάνετε εσείς, κατά την λογική σας και την συνείδησή σας, την αναγωγή και την σύγκριση. Για να δούμε επιτέλους αν έχει, σε τι βαθμό έχει, ή αν ΔΕΝ έχει καμμία απολύτως πολιτισμική σχέση ο σύγχρονος χριστιανός κάτοικος του ελλαδικού χώρου με τον πραγματικό Ελληνισμό, καθώς και για να συλλογισθούμε σοβαρά αν το παπατζιλίκι περί τάχα "συνεχείας" πρέπει να εξακολουθήσει να αχρηστεύει εκ των έσω το υπόδουλο Ελληνικό Έθνος προς δόξα και τιμή του τετραγράμματου δαίμονος των Ιουδαίων που οι ναρκωμένοι Νεοέλληνες τιμούν μέσα στις συναγωγές τους μαζί με τον ομοούσιο υιό του : "Αλληλούϊα", Αλλελού-Γιαχ.


Ο πραγματικός Έλληνας λοιπόν, είχε πολύ συγκεκριμένες ιδιότητες πολλές των οποίων μάλιστα ταιριάζουν και σε άλλες Παραδόσεις των Εθνικών, ιδίως της Ευρώπης, όπου ανέτως μπορούμε να μιλήσουμε για ευρωπαϊκή ΟΜΟΕΘΝΙΑ. Ως σύνολο, αυτές οι ιδιότητες ή χαρακτηριστικά δομούν την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στην ελευθεροπρέπεια και την δουλοφροσύνη, ανάμεσα στην ανθρώπινη ιδιότητα και την απλή ανθρωποσχημία (παρά το ότι αυτοί, όπως γυρίσαν και όλον τον κόσμο ανάποδα, το αντέστρεψαν και αυτό και έτσι εμείς οι Εθνικοί είμαστε "γκογίμ", δηλαδή "κτήνη").


Ο Έλληνας λοιπόν χαρακτηριζόταν, κατ'αρχάς, από την, με σαφήνεια ορισμένη, Ελληνική Παιδεία, καθως και από τη συνακόλουθη νοηματική διαύγεια, η οποία εξασφάλιζε με τη σειρά της μία πολύ συγκεκριμένη κατάσταση ιδεών και σχημάτων μέσα στο μυαλό του και επιπλέον την δυνατότητα κατανοήσεως υψηλών, αφηρημένων και βαθέων εννοιών, δίχως την οποία κατανόηση ήταν αδύνατον να σκεφθεί και να λειτουργήσει ως Έλλην. Λυπάμαι που σας απογοητεύω αγαπητοί φίλοι, αλλά τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει για τη συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών χριστιανών κατοίκων του ελλαδικού χώρου.


Ο Έλληνας χαρακτηριζόταν και από σαφέστατα πολυθεϊστική αντίληψη του Κόσμου. Χρησιμοποιώ δε εδώ τον όρο "πολυθεϊστική" εν πλήρει συνειδήσει καταχρηστικά, γνωρίζοντας ότι τόσο αυτός όσο και ο αντίθετός του δεν είναι παρά εφευρήματα του χριστιανικού αταβισμού και της θεολογικής μυωπίας. Και για εμάς τους εθνικούς οι Θεοί δεν είναι τίποτε περισσότερο από το συμπαντικό Έν, πεπληθυσμένο ωστόσο σε ενσυνείδητες δυνάμεις, ενέργειες και ιδέες. Η διαφορά μας με την παραλογο-λατρεία που αυτοαπεκλήθη "Μονοθεϊσμός" είναι στο πού τοποθετούμε το δημιουργικό Αίτιο του Κόσμου, μέσα σε ή έξω από αυτόν και αν εκείνο προϋπήρξε του Κόσμου ή ανεδύθη μέσα από αυτόν για να τον εξυπηρετήσει. Είναι επίσης το άν ο χρόνος κινείται γραμμικά με αρχή και τέλος ή αν κινείται αιώνια και σπειροειδώς. Είναι αν ισχύει αυταρχία ή δημοκρατία στους λεγόμενους "Ουρανούς", είναι εν τέλει αν αυταρχικά ή δημοκρατικά πολιτικά και κοινωνικά σχήματα πρέπει να πραγματωθούν και επί γής κατά μίμησιν της θείας τάξεως. Είναι δηλαδή αν θα ισχύει ή όχι η όλο σιγουριά διατύπωση του Ευσεβίου Καισαρείας ότι οι εθνικοί κατεστράφησαν όχι γιατί τους κατέσφαξαν οι χριστιανοί αλλά γιατί είχαν πολυθεϊα και πολυαρχία ενώ, κατά τον άρρωστο νού αυτού και των ομοίων του, πρέπει ένας μόνον Θεός να υπάρχει στους ουρανούς και, κατ' επέκτασιν, μοναρχία στην κοινωνία των ανθρώπων.


Ο Έλληνας, ο πραγματικός Έλληνας, χαρακτηριζόταν επίσης από Ελευθεροπρέπεια και Παρρησία, που ούτε και αυτές υπάρχουν στους χριστιανούς κατοίκους του ελλαδικού χώρου, και πώς άλλωστε, όταν μόνοι τους, εν πλήρει εθελοδουλεία, ανέχονται να τους αποκαλούν "δούλους", έστω και με την σαθρή δικαιολογία ότι μόνο θεόδουλοι είναι και τίποτε περισσότερο. Αντίθετα όμως από τα νύν ισχύοντα, τον καιρό των πραγματικών Ελλήνων, η ιδιότητα του ελευθέρου δεν ήταν σύμφυτη με την ανθρωποσχημία αλλά ώφειλε να επιβεβαιώνεται διαρκώς στην καθημερινή πράξη, στον καθημερινό Τρόπο, και ο ελεύθερος άνθρωπος για να παραμείνει τέτοιος, ώφειλε με τη σειρά του να έχει Παρρησία, να διαθέτει δηλαδή συγκεκριμένη θέση και γνώμη που να υπερασπίζεται δημοσίως ακόμη και διακινδυνεύοντας την προσωπική του ασφάλεια.


Ο Έλληνας χαρακτηριζόταν επίσης και από ανοχή προς τις ετεροδοξίες και από το διαλέγεσθαι με λογική μόνον επιχειρηματολογία. Οι φανατισμοί, οι μισαλλοδοξίες και τα παραληρήματα της Ανατολής, που σήμερα δυστυχώς αλωνίζουν σε όλα τα επίπεδα, για τον Έλληνα Άνθρωπο ήσαν τουλάχιστον απαράδεκτα. Το ίδιο απαράδεκτος ήταν και ο ισοπεδωτισμός που ονειρεύθηκε ο Ιουδαϊσμός, εισήγαγε ο Χριστιανισμός και αναπαρήγαγαν έκτοτε αμέτρητα θρησκευτικά, κοινωνικά και πολιτικά μορφώματα και κινήματα. Αντιθέτως, στους πραγματικούς, τους εθνικούς Έλληνες, ίσχυε η αντιισοπεδωτική θέση. Ώφειλαν όλοι, αν ήθελαν να χαίρουν εκτιμήσεως, να μάθουν να αγορεύουν ενώπιον πλήθους ανθρώπων και να αναπτύσσουν συγκροτημένο λόγο, με λογική και μόνον λογική διάταξη και επιχειρηματολογία. Σήμερα, οι ίδιοι που μέσα στις συναγωγές τους είναι άλαλοι και παθητικοί δικαιούνται σώνει και καλά, στο όνομα μάλιστα ενός εκτρώματος της Δημοκρατίας μας, της γνωστής Άμέσου Δημοκρατίας μας που απεκάλεσαν οι όμοιοί τους "πολίτευμα του Διαβόλου", να εκφράζουν άποψη και να διαμορφώνουν κι από πάνω τρελλές πραγματικότητες τις οποίες υποχρεούμεθα να υποστούμε αγόγγυστα εμείς, ως αισχρή μειοψηφία. Δεν θα με εξέπλησσε μάλιστα, αν είχαμε μείνει εκτός Ευρώπης όπως πολλοί βυζαντινιστές ποθούν, να βλέπαμε μελλοντικά ακόμη και.. δημοψήφισμα για ν' αποφασίσει "δημοκρατικά" η αποβλακωμένη και αμέτοχη μάζα αν θα πρέπει να καίγονται ζωντανοί οι εθνικοί ή όποιος άλλος ενοχλεί τους πολλαπλώς κρατούντες. Σάς φαίνεται "τραβηγμένο" ; Θα σας στενοχωρήσω με το να σάς ενημερώσω ότι πρόσφατα σε ημερήσια εφημερίδα, ένας πονηρός επιστολογράφος πρότεινε δημοψήφισμα για ν'αποφασίσει ο λαός (ποιός λαός, αυτός που ενημερώνεται από την Τηλεόραση και βλέπει αδιαμαρτύρητα καθ' εκάστην την οθόνη να πλημμυρίζει από ράσο;) αν πρέπει επιτέλους να γίνει ή όχι ο διαχωρισμός Νεοελληνικού Κράτους και Ορθοδόξου Εκκλησίας. Για τέτοιο θράσος μιλάμε.


Ο πραγματικός Έλληνας χαρακτηριζόταν και από ευγένεια, ευνομία και ευσέβεια, όπως και από τη στάση του διαρκώς μάχεσθαι και από την θέληση για αρίστευση. Η σημερινή μας κοινωνία της αγροικίας, της οργανωμένης ανοργανωσιάς και της φαυλότητος, της εμπορευματοποιήσεως των πάντων, της μικρότητος, της υποκρισίας, της ρουφιανιάς, της ανανδρείας, της φυγοπονίας και της πιό χυδαίας ιδιωτεύσεως χρειάζεται απύθμενο θράσος για να συγκρίνει τα άθλια δεδομένα της με εκείνα των Ελλήνων. Και, εύχομαι να μη με ρωτήσει κανείς για την ευσέβεια που ανέφερα, γιατί τότε με λύπη μου θα διαπιστώσω ότι κάποιοι συγχέουν, συν τοίς άλλοις, την λέξη αυτή με την χειρότερη δυστυχία που μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο όπως ώριζε ο Εμπεδοκλής, με την "σκοτεινή" δηλαδή "ιδέα για τους Θεούς", ήτοι την θλιβερή θεοφοβία. Ποιά "ευσέβεια" δικαιούνται να επικαλούνται εκείνοι, των οποίων, όπως πολυ σωστά έγραψε ο Ιουλιανός ο των Ελλήνων Παραστάτης, η μόνη θεολογία είναι το να.. σφυρίζουν προς τα αγάλματα και να κάνουν τον σταυρό τοιυς ;


Ο Έλληνας άνθρωπος, αγαπητοί φίλοι, χαρακτηριζόταν και από γενναιότητα, από αφοβία (πέθαινε πολύ εύκολα και άνετα αν η αξιοπρέπεια το διέτασσε), καθωδηγείτο από το πρότυπο του ήρωος και ουχί του μάρτυρος, και ζούσε Κατά Φύσιν. Αυτό το "κατά φύσιν ζήν" που προϋποθέτει οικειότητα προς το σώμα, προς την φύση, πρός τα φυσικά μέτρα και μεγέθη, υψηλή οικολογική συνείδηση και αρκετά άλλα, αποτελεί άπιαστο ιδανικό, αν όχι ανεπιθύμητο κι από πάνω, για τον σύγχρονο κάτοικο αυτού του τόπου, ο οποίος παρόλο που, ευτυχώς, δεν αυξήθηκε πληθυσμιακά τα τελευταία 30 έτη, κατέστρεψε καίρια το φυσικό περιβάλλον και τσιμέντωσε ολόκληρο το λεκανοπέδιο που κάποτε στοίχειωνε η σοφία και σύνεση της Γλαυκώπιδος Θεάς,


Ο πραγματικός, εθνικός Έλληνας, χαρακτηριζόταν και από Λογική, Μέτρο, Λιτότητα και Αφιλοχρηματία. Η ίδια η πόλις δεν επέτρεπε τον υπέρμετρο πλουτισμό και από ένα σημείο και μετά η περιουσία των πλουσίων χρησίμευε για τον καλύτερο στρατιωτικό εξοπλισμό της πόλεως ή για την πολιτιστική ανάπτυξη των πτωχών πολιτών. Ο ευφυέστατος θεσμός της "Αντιδόσεως", με την οποία αν ο εύπορος αρνείτο να προβεί σε χορηγία κινδύνευε να ανταλλάξει περιουσίες με τον οποιονδήποτε ήταν πρόθυμος να προσφέρει στην πόλη τα απαιτούμενα για την χορηγία χρήματα, έκανε την αφιλοχρηματία υποχρεωτικό καθεστώς, εξουδετερώνοντας το ότι ο άργυρος παραλάσσει τας φρένας των ανθρώπων. Φέρτε στο νού σας τώρα, αγαπητοί φίλοι, τον σημερινό χριστιανό κάτοικο του ελλαδικού χώρου και ενημερώστε με κι εμένα τι άλλο σκέπτεται εκτός από χρήματα και "εμβλήματα" ή "φετίχ" επιδείξεως πλουτισμού.

Ο εθνικός Έλληνας χαρακτηριζόταν και από την απόλυτη αυτοθέσμιση των πολτικών και κοινωνικών του πραγμάτων, όπως και από την συμμετοχή στα κοινα και την καταδίκη της ιδιωτεύσεως και της απαθείας ως εξαιρετικά ατιμωτικές καταστάσεις για τον ελεύθερο πολίτη. Ας μην κάνουμε συγκρίσεις σε αυτά τα σημεία με το σήμερα γιατί ακόμη και η απόπειρα συγκρίσεως μολύνει τα πατρογονικά μας θεσπίσματα. Σήμερα, ο Ρωμιός κοιτάζει την λεγόμενη.. "δουλειά του" και διδάσκει τα παιδιά του να κάνουν το ίδιο, αρκεί να είναι γεμάτος ο ντορβάς, ό, τι κι αν αυτό απαιτήσει: αναξιοπρέπεια, σούρσιμο με την κοιλιά, γλύψιμο και κάθε είδους εξευτελισμό.


Ο εθνικός Έλληνας, φίλοι, διέθετε και προσωπική και εθνική αυτογνωσία. Γνώριζε μέσα από την ίδια την Θρησκεία, Ηρωογονία και Παιδεία του το ποιός ακριβώς είναι, το πού είναι εντεταγμένος, καθώς και από πού έρχεται και πού κινείται, τόσο ως άτομο όσο και ως μέλος μιας φράτρας, μιας φυλής, μιας πόλεως, ενός έθνους. Οι τρείς βασικές αρχές της πλήρους συνειδητότητος, δηλαδή η Αυτογνωσία (ποιός είμαι ;), η Αυτοπειθαρχία (τι θέλω να γίνω ;) και η Αυτοδιεύθυνση (προς τα πού θέλω να κατευθυνθώ ;) στον Έλληνα Άνθρωπο όχι μόνο ίσχυαν αλλά και υπήρχαν σαφείς απαντήσεις σε κάθε ένα από τα τρία αυτά ερωτήματα. Ρωτείστε και έναν σύγχρονο Ρωμιό, ή όποιο άλλο θύμα της κοσμοκρατούσης ψυχικής νόσου της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ, και, αν πάρετε λογικές απαντήσεις πέρα από όσες αφορούν οικονομικούς πόθους ή εκτόνωση των δύο χαμηλότερων και ζωωδών ενστίκτων της επιβιώσεως και της αντλήσεως φυσικής ηδονής, παρακαλώ ενημερώστε με κι εμένα τον "ειδωλολάτρη" και "θύραθεν πεφωτισμένο" για να χαρώ.


Τέλος, και συγνώμην αν σάς κούρασα, ο πραγματικός Έλληνας χαρακτηριζόταν από Πολυμέρεια και Φιλοπονία. Αντίθετα από τη σημερινή κυριαρχία της μονολιθικότητος, της εξιδεικεύσεως και της κλειστότητος των οπτικών οριζόντων, ο εθνικός Έλληνας τίμησε στο έπακρο τις δυνατότητές του, έπαιξε με όλα όσα μπορούσε να χειρισθεί και άφοβος ιδρωκόπησε κοιτάζοντας την αιωνιότητα, σίγουρος ότι θα ζήσει και μετά τον βιολογικό του θάνατο μέσα από τα αθάνατα έργα του. Σήμερα, ο Ρωμιός "αντιπροτείνει" τη μονολιθικότητα, την ορθοδοξομανία, την βυζαντινή κλειστότητα και την μανία καταδιώξεως από.. "δαιμόνους" και φανταστικούς, ως επί το πλείστον, έξωθεν εχθρούς την ίδια στιγμή που μοιράζεται χαρωπά την κλίνη του με τους πραγματικούς εχθρούς όχι μόνον της εθνικής του υποστάσεως αλλά και αυτής της ιδίας της ψυχικής του υγείας.


Αυτά τα ολίγα, αγαπητοί φίλοι, τουλάχιστον για να μην ασελγούμε άλλο πάνω στην αρχαία, ή μάλλον την εθνική μας, Ελληνική Παράδοση και να μην αφοδεύουμε τα βυζαντινά κόπρανά μας πάνω στις αδικαίωτες και κατ'εξακολούθησιν καθυβρισθείσες και καθυβριζόμενες ψυχές των προγόνων μας αληθινών Ελλήνων. Μέσα σε αυτή την τρισάθλια βυζαντινή κοινωνία της αγραμματοσύνης, της αγνοίας, της βλακείας, της κλειστότητος, της μισαλλοδοξίας και της δεισιδαιμονίας, δύο μόνον είναι τα αγωνιστικά αιτήματα του συγχρόνου Έλληνος που θέλει ν' ακολουθήσει τον πνευματικό και βιοτικό δρόμο εκείνων των αβάπτιστων, υπέροχων και ελευθέρων ανθρώπων.

Το ανθρώπινο δικαίωμα να υπάρχει ως τέτοιος από τη μία και, από την άλλη, η έμπρακτη αίτηση συγχωρέσεως της δικτατορευούσης κοσμοαντιλήψεως για τα αμέτρητα εγκλήματά της, το τελευταίο απλώς για χάρη εκείνων των ψυχών που μόλις ανέφερα. Ελευθερία να υπάρχουμε λοιπόν, και ηθική δικαίωση των αδικοχαμένων ομοίων μας. Αυτά ζητάμε όλα κι όλα. Είναι οι ψευτοταπεινόφρονες διατεθειμένοι να τα δώσουν, τουλάχιστον σαν φθηνό αντίτιμο τού να λέγονται και αυτοί στο εξής δικαιωματικά Έλληνες ; Θα το ευχόμουν, αλλά πολύ αμφιβάλλω για τις προθέσεις τους και κυρίως για τις αντοχές τους.


"Επιβιώνουν τα προτεινόμενα των Ελλήνων στο τρισάθλιο σήμερα :" με κάτι τέτοιο υποτίθεται ότι ασχολείται το συγκεκριμένο Συνέδριο, παρά το ότι δεν υπήρξε η απαιτούμενη τόλμη για να διατυπωθεί έτσι σε ό,τι αφορά τον χαρακτηρισμό του σήμερα. Δεν ξέρω τι απάντηση θα'θελαν ν'ακούσουν από τα χείλη μου οι αγαπητοί διοργανωτές και ακροατές του, πάντως αυτή είναι, και μάλιστα με κάθε παρρησία και σιγουριά, ΟΧΙ, ΔΕΝ επιβιώνουν. Αντιθέτως, υπόδουλοι και συνεχώς απειλούμενοι, βγάζουμε απλώς κάποιοι λιγοστοί εξαιρετικά γενναίοι άνθρωποι το άπλετο φώς της ψυχούλας μας και το καταθέτουμε στο τραπέζι των Ιδεών, με την αχνή ελπίδα ότι η Ανάγκη που κινεί ανθρώπους και Θεούς κάποτε θα τις χρησιμοποιήσει επ΄οφελεία του ανθρωπίνου είδους και κυρίως επ'ωφελεία των υπολειμμάτων του έθνους των Ελλήνων.


Εκθέτουμε αγνά την μεγάλη αγωνία της ελληνικής ψυχής μας σαν μία κατάλευκη φρέσκια τούρτα σε ένα ζεστό αυγουστιάτικο μεσημέρι. Και από πάνω της πλακώνουν ως εύσαρκες μύγες οι εθνοκάπηλοι, οι αποκρυφιστές, οι φασίστες, οι χριστιανοί, οι βυζαντινόδουλοι, οι μυστικιστές, οι πάσης φύσεως "ρόμπες", οι συνωμοσιολόγοι, οι εβραιόψυχοι, οι ουφολόγοι και οι σειριόπληκτοι, οι μεταπράτες, οι απατεώνες, οι μάγοι και οι μαγισσούλες, οι ξεπουλημένοι, οι μασκαράδες, οι θεοσοφιστές, οι αριοσοφιστές και οι καμπαλιστές, και φτύνουν και αφοδεύουν και μαγαρίζουν. Και εμείς ξαναεκθέτουμε την επομένη μία καινούργια κατάλευκη και φρέσκια τούρτα ελπίζοντας στην απίθανη περίπτωση που θα εξαντληθούν πρώτα οι μύγες παρά οι δικές μας τούρτες. Αυτό και τίποτε περισσότερο, αγαπητοί φίλοι, είναι το πολυδιαφημισμένο όψιμο τάχα "ενδιαφέρον" για την Αρχαία Ελλάδα από κύκλους και άτομα που ΔΕΝ υπήρχαν ή ΔΕΝ φαίνονταν πουθενά, προτού βγώ ανοικτά το 1991 να κραυγάσω, να ουρλιάξω, ότι οι Έλληνες Εθνικοί υπάρχουμε, προκαλώντας μέγα αιφνιδιασμό στα στημένα πράγματα και τις ανόσιες διαπλοκές. Τώρα βεβαίως όλοι τάχα "ενδιαφέρονται" και πουλάνε Ελλάδα, ακόμη και οι δεδηλωμένοι ανθέλληνες με τα αμέτρητα θρησκευτικά και πολιτικά παρακλάδια τους. Ωσάν πάνω από μία πάλλευκη φρέσκια τούρτα ένα ζεστό αυγουστιάτικο μεσημέρι.


Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε.


Τιμή και Μνήμη για Θεούς και Προγόνους.

Πηγή: www.rassias.gr

9/11/08

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΒΛΑΣΗ ΡΑΣΣΙΑ ΣΤΟ KOLONAKI-PRESS.COM

"...Ήδη από την κατάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Λατίνους άρχισε η πρώτη μεγάλη αμφισβήτηση των μέχρι τούδε χριστιανοκεντρικών πρακτικών καθώς και της συστηματικής απώθησης κάθε αναφερομένου ως «ελληνικού» ως συνδεόμενου με τον «επάρατο εθνικό». Με την αυτοκρατορία της Νικαίας και μετέπειτα την δυναστεία των Παλαιολόγων άρχισε η επανεισαγωγή των όρων «Έλλην και Ελληνικόν» για πρωτη φορά μετά από εκατοντάδες χρόνια ενώ η πνευματική κορύφωση έφερε τον περίφημο Κωνσταντινουπολίτη λόγιο Πλήθωνα Γεμιστό ως τον πρώτο εθνικό πλατωνικό φιλόσοφο του Μεσαίωνα εγκατεστημένο στην μήτρα του ελληνικού εθνισμού τον Μυστρά, τοποθεσία διόλου τυχαία καθώς μέχρι και τον 10οαιώνα μΧ στην Λακωνία και την Αρκαδία υπήρχαν πολυάριθμοι Έλληνες εθνικοί που εξοντώθηκαν από ακραία στοιχεία του βυζαντινού θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Ο Μυστράς πάντως του 14ου αιώνος υπήρξε μία μεγάλη πρόοδος Ελληνικής αυτογνωσίας που πόρρω απείχε από τις εποχές που αυτοκράτορες όπως ο Νικηφόρος Φωκάς με οργή εδέχοντο την χλεύη και σαρκασμό των αντίζηλων δυτικών γερμανικών φύλων χαρακτηριζόμενοι -ειρωνικά- ως αυτοκράτορες των Ελλήνων αντί του ορθού των Ρωμαίων.

Η Οθωμανική κατάκτηση δεν επέτρεψε τίποτε περισσότερο πέραν από θολές αντιφατικές αναμνήσεις καθώς και το δημόσιο κάψιμο του σημαντικώτερου έργου του Πλήθωνος από τον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Οι πρώτες δειλές υπέρ της παλαιάς θρησκείας τοποθετήσεις επισυμβαίνουν με τον Διαφωτισμό αλλά βρίσκουν μεγάλη αντίδραση τόσο σε κύκλους της Εκκλησίας όσο και στους Ρωμαιοπροσανατολισμένους Φαναριώτες.

Αιώνες μετά αυτό το «νοητικό κίνημα» δείχνει να φουντώνει. Περιλαμβάνει ετερόκλητα στοιχεία μέσα του από πρώην αναρχικούς των Εξαρχείων, πολυδιαβασμένους ρομαντικούς της ελληνικής αρχαιότητος, ανήσυχα μαθηματικά πνεύματα μέχρι και σκληρούς ακροδεξιούς που ονειρεύονται την αντίστοιχη Valhalla του Himler εν Ελλάδι. Εμείς επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε τις θέσεις της πιο ενεργούς και διακεκηρυγμένα μη φασιστικής θρησκευτικής οργανώσεως των Ελλήνων Εθνικών το 'Υπατο Συμβούλιο Ελλήνων Εθνικών ή ΥΣΕΕ» που απήντησε σε μεγάλο μέρος των ερωτήσεών μας με τον γραμματέα του Βλάσση Ρασσία. Άλλωστε το φαινόμενο αυτό των «παγανιστών» δεν είναι καν ακραιφνώς ελληνικό υπάρχει σε πολλές χώρες, αλλά στην κατά τα άλλα «καθυστερημένη Ελλάδα» γνωρίζει ξεχωριστή άνθηση..

Ο χρόνος θα δείξει σε όλους μας αν αυτές οι κινήσεις είναι μία ανάγκη αυτού του τόπου ή ονειροπολήματα σφόδρα αρχαιολατρών. Σας υπενθυμίζουμε όμως κάτι, πουθενά δεν γεννιέται ή δεν αναγεννάται τίποτε αν δεν υπάρχει ανάγκη προς τούτο." (Βασίλης Φασούλας)


http://www.kolonaki-press.com/krimmeni-koinonia.html

7/11/08

"Οι Δυναμικές Προεκτάσεις της Αρχαίας Ελλάδος στο Σήμερα"

Ομιλία του Γραμματέα του ΥΣΕΕ Βλάση Ρασσιά στο ΥΣΕΕ Βορείου Ελλάδος:

1/11/08

O Μιχάλης Καλόπουλος στο ΥΣΕΕ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ο γνωστός συγγραφέας Μιχάλης Καλόπουλος θα μας ξεναγήσει στα άδυτα της Βίβλου. Η μαγεία, η δεισιδαιμονία και η υπερφυσική πρακτική που χαρακτηρίζει το μονοθεϊστικό βιβλίο της επικρατούσας κοσμοαντίληψης αποτελεί την βάση για τα ψυχολογικά δεινά του σύγχρονου Έλληνα που προσπαθεί δειλά δειλά να απαγκιστρωθεί με όπλο τη γνώση



Πηγή: www.yseeve.gr

23/10/08

Ο Ευγενικός και ο συνηθισμένος άνθρωπος

Οι συνηθισμένες φύσεις θεωρούν όλα τα ευγενή και μεγαλόψυχα αισθήματα ασύμφορα, και, γι΄αυτό, πρώτα απ' όλα τα θεωρούν απίθανα. Κλείνουν το μάτι όταν ακούνε τέτοια πράγματα και μοιάζουν σαν να θέλουν να πουν: "σίγουρα κάποιο όφελος κρύβεται εδώ" δεν μπορεί να δει κανείς τι κρύβεται πίσω απ' το καθετί". Υποψιάζονται τον ευγενικό άνθρωπο σαν να επιδίωκε αυτός λαθραία να εξυπηρετήσει το συμφέρον του. Όταν πείθονται όμως, με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, για την απουσία ιδιοτελών προθέσεων και κερδών, βλέπουν τον ευγενικό άνθρωπο σαν κανένα τρελό τον περιφρονούν όταν χαίρεται και γελούν με τη λάμψη των ματιών του. "Πώς μπορεί κανείς να χαίρεται με το ότι βρίσκεται σε μειονεκτική θέση; Πώς μπορεί κάποιος που έχει ανοιχτά μάτια να θέλει να βρίσκεται σε μειονεκτική θέση; Σίγουρα, το ευγενικό συναίσθημα πρέπει να σχετίζεται με κάποια αρρώστια του λογικού". Έτσι σκέφτονται και καγχάζουν όπως καγχάζουν και με την χαρά που αντλεί ένας τρελός από την ιδεοληψία του...

Αυτό που διακρίνει τη συνηθισμένη φύση είναι ότι ποτέ δεν ξεχνάει το συμφέρον της, και ότι αυτή η σκέψη για το σκοπό και το συμφέρον είναι πιο ισχυρή κι από τα ισχυρότερα ένστικτα. Σοφία και περηφάνια των φύσεων αυτών είναι να μην επιτρέπουν στα παραπάνω ένστικτα να τις παρασύρουν να κάνουν ασύμφορες πράξεις. Σε σύγκριση μ' αυτές, η ανώτερη φύση, εκείνοι που είναι ευγενικοί, εκείνοι που δείχνουν μεγαλοψυχία και αυτοθυσία υποκύπτουν στα ένστικτα τους, κι όταν βρίσκονται στις καλύτερες στιγμές τους το λογικό τους σταματάει να λειτουργεί. Ένα ζώο που με κίνδυνο της ζωής του προστατεύει τα μικρά του ή που ακολουθεί το θηλυκό ακόμη και στο θάνατο κατά τη διάρκεια της περιόδου του οργασμού, δεν σκέφτεται τον κίνδυνο και τον θάνατο. Tο λογικό του σταματάει γιατί η ηδονή που του δίνουν τα μικρά ή το θηλυκό και ο φόβος μήπως τη στερηθεί το κυριεύουν ολοκληρωτικά...

Ενοχλείται κανείς μ εκείνους που υποκύπτουν στο πάθος της λαιμαργίας αλλά καταλαβαίνει τουλάχιστον την έλξη που γίνεται εδώ τύραννος δεν καταλαβαίνει όμως λόγου χάρη πώς μπορεί κάποιος να ριψοκινδυνεύει την υγεία του και την υπόληψη του για χάρη του πάθους για γνώση. Το γούστο των ανώτερων φύσεων στρέφεται σε εξαιρέσεις, σε πράγματα που αφήνουν ψυχρούς τους περισσότερους ανθρώπους και που δεν φαίνονται καθόλου ελκυστικά. Η ανώτερη φύση έχει ένα ξεχωριστό μέτρο της αξίας. Επιπλέον, συνήθως πιστεύει ότι η ιδιοσυγκρασία του γούστου της δεν είναι ένα ξεχωριστό μέτρο της αξίας. Αντίθετα, η ανώτερη φύση θεωρεί τις αξίες και τις μη αξίες της έγκυρες κατά γενικό κανόνα κι έτσι γίνεται ακατανόητη και μη πρακτική. Μια ανώτερη φύση πολύ σπάνια διατηρεί το απαραίτητο λογικό για να καταλάβει και να μεταχειριστεί τους συνηθισμένους ανθρώπους σαν τέτοιους. Κατά κανόνα δέχεται πως το δικό της πάθος υπάρχει αλλά μένει κρυμμένο σ'όλους τους ανθρώπους, και μάλιστα τούτη η πεποίθηση γίνεται φλογερή και εύγλωττη πίστη. Όταν όμως οι εξαιρετικοί αυτοί άνθρωποι δεν βλέπουν τον εαυτό τους σαν εξαίρεση, πώς είναι δυνατόν ποτέ να καταλάβουν τις συνηθισμένες φύσεις και να κάνουν μια αμερόληπτη εκτίμηση του κανόνα; Έτσι λοιπόν μιλούν κι αυτοί για την τρέλα, για το ασύμφορο και για τις φαντασιώσεις της ανθρωπότητας, γεμάτοι έκπληξη για την τόσο τρελή πορεία αυτού του κόσμου και για το ότι δεν αναγνωρίζει αυτό που του "είναι απαραίτητο". Αυτή είναι η αιώνια αδικία των ευγενικών.

Friederich Nietzsce

Πηγή: www.theasis.gr

21/10/08

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ του Αλαίν ντε Μπενουά

Το γεγονός ότι οι επίλεκτοι είναι μία αναγκαιότητα σε κάθε κοινωνία με στοιχειώδη οργάνωση, είναι αυταπόδεικτο και εύκολα αντιληπτό. Το αποδεικνύει η ιστορική εμπειρία. Δεν γνωρίζουμε κανένα παράδειγμα ανεπτυγμένης κοινωνίας που δεν ανέδειξε τους επιφανείς της...


Η ιδέα των επιφανών, αντίθετα από ό,τι πολλοί πιστεύουν, δεν είναι μία ηθική ιδέα, αλλά ένα απλό κοινωνικό δεδομένο. Οι όροι «επιφανής» (ή «επίλεκτος») και «αριστοκράτης» δεν είναι συνώνυμοι. Σε κάθε αριστοκρατία υπάρχουν και επιφανείς, ωστόσο όλοι οι επιφανείς δεν είναι αριστοκρατικοί. Το να είναι κανείς επιφανής ή επίλεκτος, σημαίνει απλώς το να αναδεικνύεται ως ένας από τους «καλύτερους». Όμως «καλύτερους» σχετικά με τι;


... Η έννοια τους «επιφανούς» ή «επιλέκτου» αναφέρεται στον μικρό αριθμό εκείνων που στο εσωτερικό κάθε συλλογικότητας, είτε κοινωνικής, είτε επαγγελματικής, είτε οποιασδήποτε άλλης, ενδιαφέρονται να έχουν και έχουν τις καλύτερες επιδόσεις σε ό,τι αφορά τις ειδικές απαιτήσεις αυτής της συλλογικότητας... Εδώ ο αστικός ορισμός του «επιλέκτου», ο οποίος εστιάζει μόνον στους επιχειρηματικούς παράγοντες της ευφυϊας, και μάλιστα της ευφυϊας στην οποία αναφέρονται οι ψυχομετρητές, φαίνεται ελάχιστα έγκυρος.

Οι κάτοχοι του «συντελεστή ευφυϊας» δεν σκέπτονται αναγκαστικά και υποχρεωτικά με τον ορθότερο τρόπο, ούτε και έχουν τα περισσότερα και ισχυρότερα προτερήματα του χαρακτήρα. Αμέτρητοι είναι μέσα στην Ιστορία οι αυτοχειροτόνητοι επίλεκτοι που πρόδωσαν τις αξίες που υποτίθεται ότι ενσάρκωναν. Ήδη από το 1885 ο Νίτσε τόνιζε: «Το πνεύμα μόνο του δεν αυτοχειροτονείται ευγενές. Αντίθετα χρειάζεται κάποιον παράγοντα που να μπορεί να το καταστήσει ευγενές».

Το συμπέρασμα είναι λοιπόν ότι η εποχή μας δεν χρειάζεται καινούργιους αυτοχειροτόνητους επίλεκτους. Οι τωρινοί καιροί ζητούν πραγματικούς επίλεκτους, που να είναι περισσότερο χαρακτήρες παρά ευφυϊες, που να χαρακτηρίζονται περισσότερο από γερές σπονδυλικές στήλες παρά από γερά μυαλά.

... Εκείνο που χαρακτηρίζει τους επιφανείς είναι η ισορροπία που υπάρχει ανάμεσα στα δικαιώματα που απονέμουν στους εαυτούς τους και στα καθήκοντα που αναθέτουν στους εαυτούς τους... Οι επιφανείς δίνουν στον εαυτό τους τα περισσότερα δικαιώματα γιατί αναθέτουν στον εαυτό τους τα περισσότερα καθήκοντα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η μεγαλύτερη αρετή του επιφανούς είναι το ότι τα παίρνει «όλα επάνω του». Πιστεύει ότι όλα τον αφορούν και συγχρόνως γνωρίζει ότι δεν υπάρχει κανείς πάνω από αυτόν, στον οποίο να μπορεί να μεταβιβάσει τις ευθύνες του...

Για τον Φρειδερίκο Νίτσε, η ηθική των επιφανών ήταν μια ηθική θετικότητας, αντίθετα από την «ηθική των δούλων», όπως την περιέγραφε, στην οποία δεν έβλεπε παρά μία ηθική αιώνιας αμφισβήτησης, κοινωνικού σχίσματος και ιδίως μνησικακίας. «Ποιος είναι ευγενής;» ρωτούσε το 1885 και απαντούσε αμέσως μετά με μία απαρίθμηση χαρακτηριστικών: «τα χαρακτηριστικά του ευγενούς είναι η φροντίδα των λεπτομερειών, η όψη της σιγουριάς που χρησιμοποιεί η αυτοκυριαρχία για να αμυνθεί απέναντι στην αδιακρισία των άλλων, η ηρεμία των κινήσεων και του βλέμματος, η άρνηση των ευτελών τιμών και κολακειών, η πεποίθηση ότι η ψυχική επικοινωνία δεν είναι εύκολη, η βεβαιότητα ότι οι υποχρεώσεις του είναι κυρίως προς τους ίσους του, η αίσθηση ότι πάντοτε έχει κανείς κάτι να μοιράσει στους άλλους, η απόλαυση των καλών τρόπων και των ωραίων μορφών, η δυσπιστία προς όλες τις εκδηλώσεις υποτιθέμενης αφέλειας, η πεποίθηση ότι η ίδια η ευγένεια αποτελεί Αρετή, η δυνατότητα λησμοσύνης περισσότερο παρά συγχώρεσης, η αγάπη για την πραγματική απλότητα, η απέχθεια για τις επιπόλαιες γενικεύσεις, η ικανότητα να διατηρεί και να αντέχει τις μακρές εχθρότητες, η αηδία για την δημαγωγία, για την κουτοπονηριά και την χυδαία οικειότητα, η ικανοποίηση από το τέλειο έργο, η συνήθεια συλλογής πολυτίμων πραγμάτων, η ολοκληρωμένη συμμετοχή στην ζωή ταυτόχρονα με την διατήρηση των απαραίτητων αποστάσεων, η πεποίθηση ότι το να ξέρει κανείς να ζει και να πεθαίνει είναι ένα και το αυτό».

«Το πάθος του ευγενούς είναι ειδικής φύσης» προσθέτει ο Νίτσε. «Είναι η χρησιμοποίηση ενός σπάνιου μέτρου, σχεδόν παράλογου για τους άλλους, είναι η αίσθηση θερμότητας σε πράγματα που για τους άλλους είναι ψυχρά, είναι η αποθέωση αξιών για τις οποίες δεν έχει ακόμα εφευρεθεί ένα μέτρο, είναι η θυσία σε βωμούς Αγνώστων Θεών, είναι η μεγαλοφροσύνη και η αυτοϊκανοποίηση που ξεχειλίζει και μοιράζει τα δώρα της στους ανθρώπους και στα πράγματα»

Η ηθική των ευγενών είναι μία ηθική που λογοδοτεί στον ίδιο της τον εαυτό. Δεν είναι μια ηθική «γραπτού δικαίου» με κώδικες και δεκαλόγους. Είναι η έκφραση μιας άμεσης και προνομιακής σχέσης ανάμεσα στον εαυτό και την υπέρβασή του, ανάμεσα σε εκείνον που ζει και σε εκείνο που δίνει έννοια και περιεχόμενο στην ζωή. Μία κοινωνία ευγενών δεν είναι κοινωνία αμαρτίας, αλλά κοινωνία αιδούς. Δεν χάνεται κανείς προσβάλλοντας τον Θεό, αλλά ατιμαζόμενος. Μια τέτοια ηθική στηρίζεται εξολοκλήρου στην τιμή. Το κριτήριο είναι να μπορεί κανείς να αντικρίζει τον εαυτό του με υπερηφάνεια, αλλά δίχως εγωϊσμό.


Πηγή: www.ysee.gr

6/10/08

Έως πότε ο ομφαλός της γης θα υπερασπίζεται από χρωμοσώματα;

Ειδικά σε ό,τι αφορά το γνωστό εξ Ιταλίας πρόσφατο "ανθελληνικό" δημοσίευμα, εμείς οι νεο -Έλληνες, που μας περιγράψανε ούτε λίγο ούτε πολύ σαν… " σπορά αλβανοσλάβων", συνεχίζοντας το τραγικό λάθος που κάναμε πολύ παλαιότερα στην περίπτωση Φαλμεράγιερ που κι εκείνον υποτίθεται πως τον "αποστομώσαμε" με υποκειμενισμούς και ιδεολογήματα, αντί μιας και δια παντός με αντικειμενικά αρχαιολογικά επιχειρήματα, ερχόμαστε σαν ανιστόρητοι βλάκες να υπερασπιστούμε την καθαρότητα αίματος του Ελληνικού έθνους. Αγνοώντας πως δεν υπήρξε ποτέ και π ο υ θ ε ν α στην πανανθρώπινη ιστορία "καθαρότητα αίματος" που να κράτησε πάνω από κάποιες απελπιστικά βραχυχρόνιες εποχές. Γιατί θέλουμε δε θέλουμε, ο χρόνος είναι μακρόχρονα απαγορευτικός για κάθε τι το στατικό ενώ η φυλετική επιμειξία είναι αναπόφευκτη. Εκτός από ξεφωνημένους παραχαράκτες της Ιστορίας για χάρη εθνικιστικών σκοπιμοτήτων, ή μάστορες της κατασκευής γνωμών μέσα στα ανθρώπινα κεφάλι (όπως ήταν π.χ. οι χιτλερικοί), μόνο ηλίθιοι θα μπορούσανε δικαιωματικά να μιλάνε ακόμα για το καθαρόαιμο της τάδε ή δείνα φυλής. Στην τελευταία περίπτωση, κάθε σχόλιο μάλλον είναι περιττό. Για να δώσουμε απαντήσεις σε ηλίθιους δεν είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούμε ηλιθιότητα, ποσό μάλλον ηλιθιότητα ομοειδή.

Θα τολμήσουμε άραγε ποτέ μας εμείς οι νεο-Έλληνες να καταλάβουμε πρώτα, και στη συνεχεία να το διακηρύξουμε δυνατά και ξεκάθαρα μέχρι την τελευταία άκρη αυτού του πλανήτη πως Έλληνας δε σημαίνει υπήκοος κάποιου κράτους που ονομάζεται Ελληνικό, ούτε σημαίνει… Χριστιανός Ορθόδοξος; Πως ο Έλληνας με κεφαλαίο Ε, είναι μια πανάρχαια, πολιτισμική πάνω από όλα δύναμη, που μέσα της συνένωσε την σοφία μιας πλατιάς ποικιλίας προχριστιανικών Πολιτισμών σε μια μονόδρομη πόρευση προς την Αποθέωση του Ανθρώπου και του Πνεύματος που κουβαλάει μέσα του; Πως εκείνο που συνένωσε τους "ιστορικούς/ κλασσικούς" Έλληνες σε Έθνος (με την έννοια της τήρησης ενός και του αυτού Έθους, δηλαδή ενός ενιαίου κώδικα καθημερινών συνηθειών) ήτανε ο,τιδηποτε άλλο εκτός από το "αίμα";

Ο "ιστορικός/ κλασσικός" Έλληνας, υπήρξε το αυθεντικό προϊόν της φυλετικής και πολιτισμικής συγχώνευσης των πανάρχαιων Ελλήνων (που συναντάμε στον "Τίμαιο", ή που τους εντοπίζει ο αιγυπτιολόγος Φλήντερς Πήτρυ να κατοικούνε πριν από τους Αιγυπτίους στο Δέλτα του Νείλου τον εξηκοστό ! αιώνα πριν την απαρχή της χριστιανικής χρονολογίας) με τους Πελασγούς, με τους Ετεοκρήτες, με τους περαστικούς Ετρούσκους, με τους Αχαιούς και τους Μινωοκρήτες, συν τις δωρικές φυλές. Από τις αρχές της πρώτης χιλιετηρίδας πριν από την απαρχή της χριστιανικής χρονολογίας, μέχρι τον πέμπτο με έκτο αιώνα της μεταχριστιανικής εποχής, όταν δηλαδή οι Βυζαντινοί καταστρέψανε συστηματικά ό,τι αρχαιοελληνικό βρισκόταν ακόμα εν ζωή, ή μέχρι ακόμα αργότερα, μέχρι δηλαδή τον δέκατο αιώνα που ακόμα η θρησκεία των Ολύμπιων Θεών συνέχιζε να λατρεύεται στην Λακωνία (1), η έννοια «Έλληνες» περιέγραφε εκείνους που κατείχαν την Ελληνική Παιδεία και συμμερίζονταν τις Ελληνικές αντιλήψεις περί του Θείου, περί του Ανθρώπου και περί του Σύμπαντος. Ο Ισοκράτης στον "Πανηγυρικό" του Λόγο θα γράψει χαρακτηριστικά: "Το των Ελλήνων όνομα πεποϊηκε μηκέιι του γένους αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας."

Αντί να απαντάμε το λοιπόν με υστερίες στις υστερίες σαν φτηνιάρηδες και ανιστόρητοι εθνικιστάκοι, και με ανυπόστατα ιδεολογήματα σε ανυπόστατους αλλά δόλιους ισχυρισμούς, ας τολμήσουμε επιτελούς εμείς οι νεο-Έλληνες να ξαναθέσουμε επί τάπητος το ζήτημα της ελληνικότητας και να την επαναορίσουμε θαρρετά ως εκείνο ακριβώς που ήταν αλλά και θα είναι στην αιωνιότητα: μια σαρωτική δηλαδή πολιτισμική δύναμη, απόλυτα ανεξάρτητη από τις μιζέριες περί... καθαρότητας αίματος, ή από γενεαλογίες, ιθαγένειες και υπηκοότητες. Μια κουλτούρα και στάση ζωής που όπως πολύ εύστοχα το περιέγραψε ο Φρήντριχ Νίτσε, είναι άξια τους σεβασμού όλων για τον λόγο πως κατ' επανάληψη είχε την αντοχή να περιμαζέψει και να εκσφενδονίσει ξανά το δόρυ από το σημείο που οι άλλοι, εξαντλημένοι το 'χανε ρίξει καταγής.(2)

Προγονοί μας είναι οι αρχαίοι Έλληνες αλλά στην μακραίωνη ιστορία μας έχουμε σμίξει ΚΑΙ με Φοίνικες, με Θράκες, με Πέρσες, μ' Αιγύπτιους, με Ρωμαίους, με Γότθους, με Γαλάτες, με Φράγκους, μ' Ενετούς, με Σλάβους, μ' Αρβανίτες, με Τούρκους, με Βούλγαρους, με Βαυαρούς, και ο κατάλογος δεν εξαντλείται. Αυτό το σμίξιμο, φυσιολογικό και αναπόφευκτο για το σύνολο των λαών που δεν είναι κυνηγοί κεφαλών, ή τριπλοκλειδωμενοι πίσω από αδιάβατα σύνορα, (ζούνε άραγε τέτοιοι λαοί για περισσότερο από κάποιες δεκαετίες;) δε μπορεί με κανένα τρόπο να θεωρηθεί σαν αφετηρία για αμφισβητήσεις της Ελληνικότητας. Γιατί είμαστε Έλληνες μόνο και μόνο από το γεγονός πώς εμείς είμαστε οι μόνοι που κρατάμε ζωντανή την ομορφότερη και πλουσιότερη γλώσσα της Ιστορίας, έστω και με την χιλιολαβωμένη μορφή της που έχει καταφέρει να διασωθεί μέχρι τις ημέρες μας. Είμαστε Έλληνες γιατί κάτι αναστατώνεται μέσα μας όταν αντικρίζουμε τους αρχαιολογικούς μας χώρους, έστω κι αν η αμορφωσιά κάνει δυστυχώς την πλειοψηφία από εμας να παραδεχόμαστε πως αυτό γίνεται από ένστικτο περισσότερο, παρά από συγκεκριμένες γνώσεις. Ένστικτο παρόμοιο με του αγράμματου Πελοποννήσιου τσοπάνη επί τουρκοκρατίας, που αναποδογύριζε "τα χαραγμένα μάρμαρα" κάθε φορά που 'βλεπε "φραγκοντυμένους" να ζυγώνουν για πλιατσικολόγημα τους τόπους που οι γεροντότεροι λέγαν πως ήταν η "κληρονομιά από τους προπαππούδες των προπαππούδων"..

Αν πάντως πραγματικά εμείς οι νεο-Έλληνες νιώθουμε να απειλείται η... εγκυρότητα της ελληνικότητας μας, από τους διάφορους καλοθελητές και μισθοφόρους της τεχνοβαρβαρικής αυτοκρατορίας που υποτίθεται πως αποτελεί τον "προηγμένο κόσμο" της εποχής μας, τότε οφείλουμε να δώσουμε τις οποίες μάχες υπεράσπισής της, σε μια τελείως διαφορετική αρένα; Σ' εκείνη που πάντοτε ο Έλληνας βγήκε θριαμβευτής από όλες τις μονομαχίες της μακραίωνης Ιστορίας του. Στην ξεκάθαρα πολιτισμική αρένα, που προκλητικά στέκει αμόλυντη από την ωχρά σπειροχαίτη των "οικονομικών μεγεθών", των "ζωνών πολιτικών επιρροών", και άλλων τραγικά εφήμερων και καταγέλαστων πραγμάτων.

Διαθέτουμε όμως άραγε το ανάστημα και τα κότσια για να κατέβουμε σε έναν τέτοιο στίβο, αναντίρρητα αντάξιοι των μακρινών μας προγόνων, που η μεγαλειώδης ανάμνηση τους όλο και περισσότερο εκτοπίζεται από είτε ανατολίτικα, είτε εξαμερικανισμένα σκουπίδια μέσα στο αφυδατωμένο μας DΝΑ;

Μπορούμε άραγε να αποφασίσουμε επιτέλους το ξόδεμα σημαντικών χρηματικών ποσών για ενίσχυση πολιτιστικών σωματείων αντί για τα χρηματοβόρα ποδοσφαιρικά, εκείνους τους σύγχρονους "μονομάχους" για την βδομαδιάτικη εκτόνωση της επιθετικότητας του όχλου;

Μπορούμε άραγε ν' αποφασίσουμε και να χρηματοδοτήσουμε πλουσιοπάροχα το χτίσιμο βιβλιοθηκών και Φιλοσοφικών Αθήναιων σε όλη τη χώρα, αντί να συνεχίζουμε να προσθέτουμε αναρίθμητες νεόκτιστες εκκλησίες στις ήδη πλεονάζουσες που υπάρχουνε ανά την επικράτεια;

Μπορούμε άραγε να απαγκιστρώσουμε κάποτε το θλιβερά χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο του μέσου νεο-Έλληνα από τα σκυλάδικα, τους Λε Πα, το χοντροκομμένο κιτς και τα τσιφτετέλια και να του ανοίξουμε τα μάτια;

Μπορούμε άραγε να ξεπεράσουμε την αμορφωσιά και το μεσαιωνικό σκοτάδι που εν έτει 1991 τολμάει να αφορίζει ανθρώπους της τέχνης και να αρνιέται ταφή (!) σε άνθρωπο που απλώς έπαιξε κομπάρσος σε "ανεπιθύμητη" ταινία;

Μπορούμε άραγε να προσφέρουμε κάποια ωραία ημέρα στα παιδιά μας μια πραγματικά Ελληνική Παιδεία, αντί εκείνης της πρόχειρα ευπρεπισμένης χοντροπροπαγάνδας υπέρ του Γιαχωβά και αντί της, μέσα από το σχολείο, απροκάλυπτης προσπάθειας για συνεχή αναπαραγωγή αυριανών "καλών υπηκόων" ενός απαράδεκτα απολυταρχικού στην συμπεριφορά του Κράτους;

Να κάποια ερωτηματικά, που όχι μόνο βέβαια ακολουθούνται από εκατοντάδες άλλα, μα και που αναπόφευκτα μας οδηγούνε με μαθηματική ακρίβεια σε μια από την ρίζα επανεξέταση ολόκληρου του πολιτιστικού υπόβαθρου των νεο-Ελλήνων. Ενός πολιτιστικού υπόβαθρου που έχει ανδρωθεί μέσα σε μιά σκληρή, δογματική και αδιάλλακτη διαρχία Κράτους κι Εκκλησίας, μέσα σε έναν καραγκιοζέ και κουτσαβάκικο εθνικισμό αλλά την ίδια στιγμή και μέσα σε μιαν εξοργιστική δουλοφροσύνή και ξενομανία, μέσα σε αντί-ιστορικά κατασκευάσματα τύπου "ελληνοχριστιανικός πολιτισμός" και τέλος μέσα από το πιο στυγνό δικτατορικό μονοπώλιο των κοινωνικών και πολιτιστικών πραγμάτων του τόπου μας από την Κυρίαρχη Άποψη.

Στο μέτρο πάντως που αλλάξει κάποτε ο νεο-Ελληνικός νους, αυτή η επανεξέταση θα αποφέρει καρπούς. Τότε σαν Έλληνες θα έχουμε την σπάνια τύχη να κρατάμε στα χέρια μας ως όπλα ενάντια στους όποιους κρετίνους ή βαλτούς που μας ...ελέγχουν το αίμα (..), ένα αναμφισβήτητο ιστορικό αξίωμα και δυο πολιτιστικές εκπληξούλες.

Πρώτον: δεν υπάρχει κανένα απολύτως έθνος στην Ιστορία ολόκληρη που να επέζησε γενετικά "καθαρό". Στο πολιτισμικό τομέα δε, εκείνο που η λέξη ΕΛΛΗΝ αντιπροσωπεύει, θα εξακολουθήσει να αποτελεί (συγγνώμη κύριε Τζαννή Τζαννετάκη (3) αλλά ο γραφών έχει πολύ διαφορετική γνώμη..) τον «Ομφαλό του Κόσμου», τουλάχιστον για όσο καιρό ακόμα η Μάννα Γη Θα φιλοξενεί στην επιφάνεια της την τωρινή μορφή των ανθρώπων.

Δεύτερον (και πιο σημαντικό): ποτέ στην Αρχαία Ελλάδα δεν υπήρξε συγκεντρωτικό "ελληνικό" Κράτος, μέχρι την βίαιη ενοποίηση των Ελλήνων από ένα απ' τα πλέον καθυστερημένα πολιτιστικά κομμάτια τους, τους Μακεδόνες. Πάντοτε η Πόλις και ο Πολίτης σταθήκανε άσπονδοι και ορκισμένοι εχθροί του Κράτους και του Υπήκοου.(4) Επίσης δεν υπήρξε καν στην κανονική Ελληνική η λέξη «Θρησκεία» (5), αφού δεν υπήρξε στην Αρχαία Ελλάδα, ούτε ενιαία λατρεία, ούτε δόγμα, ούτε ιερατείο, αλλά η επικοινωνία με το Θείο ήταν υπόθεση του κάθε ανθρώπου, της κάθε οικογένειας ("Οίκου"), της κάθε Πόλης.

Αυθεντικοί κληρονόμοι των Αρχαίων Ελλήνων, οφείλουμε να πετάξουμε με την πρώτη ευκαιρία κατάμουτρα στους ηλίθιους η στους πράκτορες ξένων συμφερόντων, τις πιο πάνω αλήθειες. Για "να τους κοπεί" μια για πάντα "ο βήχας", να χάσουνε τα θλιβερά σημεία αναφοράς τους και να καταλάβουν πως η αντιπαράθεση δε γίνεται με χρωμοσώματα, ομάδες αίματος και συγκρίσεις εθνολογικών εμφανισιακών χαρακτηριστικών. Αν επιμένουν σε κάτι τέτοιο, τότε ας πάνε να ερευνήσουν τη δική τους "καθαρότητα αίματος". Εμένα και αρκετών ακόμα, η λέξη αυτή, όπως και μια σειρά άλλες που σχετίζονται με εκ της ανυπαρξίας κατασκευές νέων "εθνοτήτων" και συνακόλουθων "προβλημάτων", με αφήνουν τρομερά αδιάφορο, αν όχι γεμάτο οίκτο για την απέραντη κενότητα τους.


Πηγή: www.theasis.gr

2/10/08

Μια αφίσα χίλιες λέξεις

Κάποιοι φαίνεται ότι αντιστέκονται ακόμη. Η αφίσα κυκλοφορεί σε όλο το κέντρο της Θεσσαλονίκης και συνελήφθη από το κινητό μου...




























Και ένα ζουμ κοντινό:


29/9/08

Εγκαίνια της νέας αίθουσας του ΥΣΕΕ Βορείου Ελλάδος και ομιλία του Βλάση Ρασσιά

Στις 11 Οκτωβρίου ώρα 20:30 θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της νέας αίθουσας του ΥΣΕΕ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ, ενώ στη συνέχεια θα ακολουθήσει η πρώτη εισήγηση - ομιλία της περιόδου με τον Βλάση Ρασσιά να αναλύει τις "Δυναμικές προεκτάσεις της αρχαίας Ελλάδας στο σήμερα"
www.yseeve.gr

Κλικ στην αφίσα

Πηγή: Aγορά ysee

20/9/08

Ερωτήσεις που "καίνε"

Ένας Έλληνας που τολμά και "βραχυκυκλώνει" το κράτος με απλές ερωτήσεις. Αυτές που τολμά και θέτει ανοιχτά πλέον σήμερα ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας. Πόσοι τον άκουσαν τότε άραγε; Μήπως έκανε την αρχή;
Ένα μεγάλο εύγε φίλε συνέλληνα!!!


Κλικ στην εικόνα

17/9/08

Οι “ανορθόδοξοι Έλληνες»

Περιοδικό “AHENS Voice» Του Δημήτρη Φύσσα

Ένα επιλεγμένο Who is Who


Έχοντας δεδομένη την εξίσωση έλληνες=χριστιανοί ορθόδοξοι (Χ.Ο.) η διαμάχη εντοπίζεται στο ποιος είναι ο «αυθεντικός» εκφραστής των δύο ταυτόσημων υποτίθεται εννοιών.

Κι όμως η εξίσωση αυτή Πάσχει. Οι Έλληνες δεν είναι κατ’ ανάγκη χριστιανοί ορθόδοξοι Δεν αναφέρομαι βέβαια στο αρχαία χρόνια όπου βεβαίως δεν υπήρχε καν χριστιανισμός - αν και θα άξιζε να υπενθυμίσω ότι ο ελληνισμός προϋπάρχει της Ορθοδοξίας και πι­θανότατα θα συνεχίσει να ύπαρχο και υστέρα από αυτή. Δεν αναφέρομαι ούτε στους πολλούς εκείνους που μόνο κατ’ όνομα είναι ΧΟ. Αλλα μέσα τους έχουν φτιάξει τους προσωπικούς τους θεούς ή είναι αγνωστικιστές. Ούτε στους τέκτονες που συνήθως είναι και Χ0, ούτε στους παλαιοημερολογίτες, που είναι όλοι ΧΟ. Αναφέρομαι σε Ελληνες του 19ου. του 20ου και του 21ου αιώνα, σε Ελληνες με κεφαλαίο Ε που ωστόσο δεν είναι ΧΟ ή που ήταν ΧΟ.

Άλλα η ίδια η επίσημη Εκκλησία φρόντισε να τους αποξενώσει με τις κατάλληλες διώξεις. Πρόκειται για άντρες και γυναί­κες που συμβαίνει να είναι άθεοι, Ιουδαίοι, καθολικοί, μουσουλμάνοι, βουδιστές, εθνικοί, διαμαρτυρόμενοι και μάρτυρες του ιεχωβά. Αλλά και αναθεματισμένοι και αφορισμένοι από την άλλη δημόσια πρόσωπα που προσέφεραν και προσφέρουν πολλά στη κοινωνία στη πατρίδα στον λαό και στο έθνος...

Είναι βέβαια πάρα πολλοί, γι’ αυτό δυσκολεύτηκα να επιλέξω ποιους θα καταγράψω και έβαλα μόνα κάποιους ως αντιπροσώπους πολύ περισσοτέ­ρων. Έστω και έτσι όμως φαίνεται πόσο επιπόλαια και στενή είναι η ταύτιση του ελληνισμού με την Ορθοδοξία. Γιατί όλοι αυτοί είναι τόσο καλοί Έλληνες όσο και το «ποίμνιο» των ορθοδόξων «ποιμένων». Τουλάχιστον.

Λέων Αυδής. Ο Κερκυραίος δικηγόρος πρώην βουλευτής και δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων, ήταν στέλεχος του ΚΚΕ αλλα μη βιαστεί να πεί κανείς «κουμουνηστής είναι, άθεος είναι.» Λάθος. Αρκετοί κομουνιστές είναι προφανώς μη χριστιανοί μερικοί άλλοι όμως είναι θεοφοβούμενοι (παράδειγμα η Λιάνα Κανέλη, βουλευτίνα του ίδιου κόμματος)

Βενιζέλος Ελευθέριος. Ο μείζων Κρητικός πολιτικός ο δημιουργός της «Μεγάλης Ελλάδας των πέντε θαλασσών και πέντε ηπείρων» Επτά φορές πρωθυπουργός της χώρας θεωρήθηκε αναθεματισμένος από την επίσημη ορθόδοξη εκκλησία γεγονός που έλαβε χώρα στη διάρκεια του διχασμού το Νοέμβριο του 1916 όταν η πολιτική μάχη έφερε και τα ανάλογα θρησκευτικά πάθη.

Καλογερόπουλος Νίκος. Ο Νίκος Καλογερόπουλος είναι ο σύγχρονος μας ηθοποιός και σκηνοθέτης (γεννήθηκε το 1952). ο πρωταγωνιστής της λαμπρής ταινίας του Νίκου Περόκη «Λούφα και£ Παραλλαγή», αλλά και άλλων κινηματογραφικών,
θεατρικών και τηλεοπτικών έργων, Ο Μεσήνιος Καλογερόπουλος έχει επιλέξει να επιστρέψει στην πάτρια ελληνική θρησκεία, έχει γίνει δηλαδή εθνικός ή. αν προτιμάτε δωδεκαθεϊστής (αυτό που αποκαλείται χλευαστικά «ειδωλολατρία»). Την άποψη του αυτή συχνά υπερασπίζεται δημόσια τονίζοντας την ελληνικότητά του

Βλάσης Ρασσιάς. Ο κατά τη γνώμη μου σημαντικότερος σύγχρονος Έλληνας εθνικός είναι γεννημένος το 1959. Λάκων και οικονομολόγος. Μαχητικός και πολυγραφότατος συγγραφέας, διανοούμενος και ακτιβιστής υπέρ της πάτριας ελληνικής θρησκείας του δωδεκάθεου, θεωρεί ότι η «υπεράσπιση της αρχαίας ελληνικής ψυχής» συμβαδίζει με την πολεμική κατά της επικρατούσας θρησκείας. Κυριότερα έργα του: «Υπέρ της των Ελλήνων νόσου» - (τρίτομο) και «Μια ιστορία αγάπης: «Η ιστορία της χριστιανικής επικρατήσεως». Τα άρθρα του δημοσιεύονται συνήθως στο αρχαιοφίλικό περιοδικό «Διιπετές».

Λασκαράτος Ανδρέας. Ο Κεφαλλονίτης συγγραφέας και λόγιος του 19ου αιώνα δεν δίστασε να καυτηριάσει βασικά με το έργο του «Το μυστήρια της Κεφαλλονιάς» (1856). τα κακώς κείμενα της Εκκλησίας: υποκρισία, αναλγησία. πλουτισμός, και θρησκοληψία, κοροϊδία του κοσμάκη, «θαύματα» κτλ. (Εννοείται ότι τα κακά αυτά πράγματα έχουν προ πολλού εξαλειφθεί στις μέρες μας). Χριστιανικότατα, υπέστη διπλό αφορισμό από το μητροπολίτη πρώτα της γενέτειρας του και υστέρα της Ζακύνθου. Οι ποινές αυτές απέφεραν περαιτέρω σπαρταριστά κείμενα του αφορισθέντος.

Μουσταφά Μουσταφά. Εκπρόσωπος της μειονότητας της ελληνικής Δυτικής Θράκης, ο μουσουλμάνος πρώην βουλευτής του ΚΚΕ (1981) και του Συνασπισμού (1989-1990) είναι γιατρός στην Κομοτηνή. γεννημένος το 1955 Πρόκειται για έναν από τους πλέον ανάλογους εκπροσώπους τω120.000 Ελλήνων μουσουλμάνων που εθνικά αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι, Πομάκοι ή Κάτσοιβελοι (Τουρκόγυφτοι). Όποιος αναρωτηθεί τι σχέση έχουν αυτοί με την Ελλάδα και δεν του αρκεί η απλή απάντηση - είναι Έλληνες πολίτες, ψηφίζουν, υπηρετούν τη θητεία τους. Φορολογούνται ζουν και πεθαίνουν στη Ελλάδα.

Ροσούλης Μανώλης. Ο πασίγνωστος σύγχρονος μας στιχουργός, τραγουδιστής, εκδότης και σχολιαστής των δημόσιων πραγμάτων είναι σήμερα με επιλογή του ινδουιστής (αν και παπαδοπαίδι) έχει μάλιστα προσθέσει και το ινδουιστικό όνομα Ντεβα Γιαρινίτο. που σημαίνει «Ερωτευμένος με τη θεικότητα» το οποίο του έδωσε ο Οσο Ραζνίς ο δάσκαλος του. Από τα πολλά τραγούδια του που έχουμε όλοι τραγουδήσει επισημαίνω το εμφανώς ελληνολατρικό «Αχ Ελλάδα, «σ’ αγαπώ», με το οποίο ο Ραοούλης είχε λάβει μέρος στο φεστιβάλ τραγουδιού της Κέρκυρας επί Χατζηδάκη, Ο Ρασούλης - Πορινίτο δηλώνει «Κρητικός με ελληνική εθνικότητα», ότι και αν σημαίνει αυτό.

Ροΐδης Εμμανουήλ. Ο εξυπνότερος Έλληνας του19ου αιώνα (πέθανε το 1904 σχεδόν εβδομηντάρης)


πηγή: www.theasis.gr

29/7/08

ΠΕΡΙΣΚΕΨΗ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ

Τα ελεύθερα πνεύματα, οι άνθρωποι που ζουν μόνο για τη γνώση, θα ανακαλύψουν σύντομα ότι έχουν πετύχει τον εξωτερικό σκοπό της ζωής τους, την οριστική τους τοποθέτηση απέναντι στην κοινωνία και στο κράτος και θα ικανοποιηθούν ευχαρίστως μ' ένα μικρό γραφείο ή με μια περιουσία, που μόλις τους εξασφαλίζει τα προς το ζειν γιατί θα οργανώσουν τη ζωή τους με τέτοιο τρόπο, ώστε μια μεγάλη αλλαγή των εξωτερικών συνθηκών, ακόμη και μια ανατροπή των πολιτικών δομών, να μην ανατρέπει μαζί και τη ζωή τους. Για όλα αυτά τα πράγματα θα ξοδεύουν όσο το δυνατόν λιγότερη ενέργεια, έτσι ώστε να μπορούν να βουτήξουν, μ' ολόκληρη τη συσσωρευμένη ενέργεια τους, σα να παίρνουν μια βαθιά ανάσα, στο στοιχείο της γνώσης. Έτσι μπορούν να ελπίζουν ότι θα βουτήξουν βαθιά και ότι θα ρίξουν μια ματιά στο βυθό.

Ενα τέτοιο πνεύμα θα' ναι ευχαριστημένο αν πάρει μόνο τη γωνία από μια εμπειρία. Δεν αγαπάει τα πράγματα σ' όλο τους το πλάτος και στη μακρηγορία των πτυχών τους: γιατί δεν θέλει να μπλεχτεί μαζί τους.
Κι αυτό επίσης γνωρίζει τις εργάσιμες μέρες της ανελευθερίας, της εξάρτησης, της δουλείας. Αλλά από καιρού σε καιρό πρέπει να έχει μια Κυριακή ελευθερίας, αλλιώς δεν θα αντέξει τη ζωή.
Είναι πιθανό ότι ακόμη και η αγάπη του για τους ανθρώπους θά ναι προσεκτική και κάπως ασθματική, γιατί θέλει να μπλεχτεί με τον κόσμο των συμπαθειών και της τυφλότητας μόνο τόσο όσο χρειάζεται για τον σκοπό της γνώσης. Πρέπει να' χει εμπιστοσύνη ότι η μεγαλοφυΐα της δικαιοσύνης θα πει κάτι υπέρ του μαθητή και προστατευόμενου της, αν εμφανιστούν φωνές που θα τον κατηγορήσουν ότι είναι φτωχός σε αγάπη.
Στον τρόπο ζωής και σκέψης του υπάρχει ένας εκλεπτυσμένος ηρωισμός, που απαξιώνει να προσφέρει τον εαυτό του στη λατρεία των μαζών, όπως κάνει ο πιο άξεστος αδελφός του, και συνηθίζει να περπατάει ήσυχα μέσα στον κόσμο και έξω από τον κόσμο. Σ' όποιους λαβύρινθους κι αν περιπλανιέται, όποιοι βράχοι κι αν βασανίζουν κάποιες φορές το ρεύμα του - αν βγει στο φως, παίρνει το δρόμο του φωτεινός, ελαφρύς και σχεδόν αθόρυβος, κι αφήνει το φως του ήλιου να παίζει ως κάτω στο βυθό του.

Εμπρός

Κι έτσι, εμπρός στο δρόμο της σοφίας, με τολμηρό βήμα και πλήρη εμπιστοσύνη! Όποιος κι αν είσαι, χρησιμοποίησε τον εαυτό σου ως πηγή της εμπειρίας! Πέτα την ανικανοποίηση με τη φύση σου, συγχώρεσε τον εαυτό σου, γιατί στο κάτω κάτω έχεις μέσα σου μια σκάλα με εκατό σκαλιά, πάνω στα οποία μπορείς να ανεβείς ως τη γνώση. Η εποχή στην οποία με θλίψη νιώθεις να είσαι ριγμένος, σε θεωρεί μακάριο, λόγω αυτής της ευτυχίας• σε καλεί να μοιραστείς εμπειρίες, που ίσως υποχρεωθούν να στερηθούν άνθρωποι μεταγενέστερων εποχών.

Επίσης, πρέπει να είσαι εξοικειωμένος με την ιστορία και με το προσεκτικό παιχνίδι με τους δυο δίσκους: «από τη μια μεριά -από την άλλη μεριά».
Περπατά προς τα πίσω, πατώντας στα χνάρια των ποδιών με τα οποία έκανε η ανθρωπότητα τη μεγάλη και θλιμμένη πορεία της μέσα στην έρημο του παρελθόντος: έτσι θα μάθεις με τον πιο σίγουρο τρόπο πού δεν μπορεί ή δεν πρέπει να ξαναπάει κάθε μεταγενέστερη ανθρωπότητα. Κι ενώ θα θέλεις μ" όλη σου τη δύναμη να ανακαλύψεις από τα πριν πώς θα δεθούν οι κόμποι του μέλλοντος, η ζωή σου θα πάρει την αξία ενός εργαλείου και μέσου για γνώση. Είναι στο χέρι σου να κατορθώσεις να απορροφηθούν μέσα στο σκοπό σου, δίχως να μείνει υπόλοιπο, όλα τα βιώματα σου: εγχειρήματα, λαθεμένοι δρόμοι, λάθη, παραπλανήσεις, πάθη, την αγάπη σου και την ελπίδα σου. Αυτός ο σκοπός είναι να γίνεις ο ίδιος μια αναγκαία αλυσίδα από δακτυλίους κουλτούρας και απ' αυτήν την αναγκαιότητα να συναγάγεις την αναγκαιότητα στην πορεία της γενικής κουλτούρας.

'Όταν γίνει η ματιά σου αρκετά δυνατή για να βλέπει το βυθό στο σκοτεινό πηγάδι της φύσης σου και της γνώσης σου, θα μπορέσεις ίσως να δεις στον καθρέφτη του τους μακρινούς αστερισμούς των μελλοντικών κουλτουρών. Πιστεύεις ότι μια τέτοια ζωή μ' έναν τέτοιο σκοπό είναι πολύ κουραστική, πολύ άμοιρη από καθετί ευάρεστο; Τότε δεν έχεις μάθει ακόμα ότι κανένα μέλι δεν είναι γλυκύτερο από το μέλι της γνώσης και ότι τα κρεμάμενα σύννεφα της θλιβερής δυστυχίας πρέπει να σου χρησιμεύουν σα μαστάρια, από τα οποία θα αρμέγεις το γάλα για να δροσίζεσαι. Μόνο όταν γεράσεις θα καταλάβεις καλά πώς άκουγες τη φωνή της φύσης, αυτής της φύσης που κυβερνά όλο τον κόσμο μέσω της ηδονής. Η ίδια ζωή που φτάνει στο απόγειο της στα γηρατειά, φτάνει στο απόγειο της και στη σοφία, σ' εκείνο το γλυκό ηλιόφωτο μιας μόνιμης πνευματικής χαράς• και τα δύο, και τα γηρατειά και τη σοφία, θα τα συναντήσεις σ' ένα ραχοβούνι της ζωής: έτσι το ήθελε η φύση. Τότε είναι καιρός να πλησιάσει η ομίχλη του θανάτου και δεν υπάρχει κανένας λόγος να θυμώσεις γι' αυτό. Προς το φως - η τελευταία σου κίνηση' μια χαρούμενη κραυγή γνώσης - ο τελευταίος σου ήχος.

Φ. Νίτσε: "Ανθρώπινο πολύ Ανθρώπινο"

Πηγή: http://www.theasis.gr/agora/viewtopic.php?t=253&start=10