" Όπου, και μ' οποιαδήποτε μορφή, μειώνεται η θέληση για δύναμη, εκεί υπάρχει πάντα μια φυσιολογική οπισθοδρόμηση, μια παρακμή. Η θεότητα της παρακμής, περιτμημενη στις πιο αντρίκιες της αρετές και στα πιο αντρίκια της ένστικτα, γίνεται κατ 'ανάγκη ο Θεός εκείνων που βρίσκονταν σε μια κατάσταση φυσιολογικής οπισθοδρόμησης, ο Θεός των αδύναμων. Φυσικά, αυτοί δεν αποκαλούν τους εαυτούς τους αδύναμους, τους αποκαλούν "καλούς”:.. Καταλαβαίνει κανείς, χωρίς να χρειάζεται υπόδειξη, σε ποιες στιγμές της ιστορίας μπόρεσε για πρώτη φορά να υλοποιηθεί το δυιστικό φανταστικό πλάσιμο ενός καλού κι ενός κακού Θεού. Το ίδιο ένστικτο που παρακινεί τους υποταγμένους να κατεβάσουν το Θεό τους στο επίπεδο του "καλού καθ 'εαυτού", τους παρακινεί να αφαιρέσουν όλες τις καλές ιδιότητες από το Θεό των κατακτητών τους" παίρνουν εκδίκηση από τους αφέντες τους μετατρέποντας τον Θεό των τελευταίων σε διάβόλο. Ο καλός Θεός και ο διάβολος: δύο εξαμβλώματα της παρακμής. Πώς είναι δυνατό να ενδίδει κανείς σήμερα στην απλοϊκότητα των χριστιανών θεολόγων μέχρι σημείου να επιμένει μαζί τους ότι η εξέλιξη της έννοιας του Θεού από το "Θεό του Ισραήλ", το Θεό ενός λαού, στο χριστιανικό Θεό, την πεμπτουσία όλων των καλών, αντιπροσωπεύει πρόοδο;
Όταν οι προϋποθέσεις για μια ανοδική ζωή, όταν καθετί ισχυρό, γενναίο, κυριαρχικό και περήφανο εξαλείφονται από την έννοια του Θεού όταν αυτός εκφυλίζεται βήμα προς βήμα σε σύμβολο ενός δεκανικιού για την κούραση, μιας σανίδας σωτηρίας για όλους όσους “πνίγονται" όταν καταντά ο Θεός των πενήτων, των αμαρτωλών και των αρρώστων κατ’ εξοχήν - και το κατηγόρημα του "Σωτήρα" ή του "Λυτρωτή" μείνει στο τέλος ως μοναδικό χαρακτηριστικό του - πού οδηγεί μια τέτοια μεταμόρφωση; ένας παρόμοιος υποβιβασμός του θείου; Αναμφίβολα η "βασιλεία του Θεού" έχει μεγαλώσει απ' αυτό. Άλλοτε είχε μόνο το λαό του, τον "εκλεκτό" του λαό. "Ύστερα έγινε, όπως κι ο λαός του, ταξιδιώτης και πήγε σε ξένες χώρες χωρίς να εγκαθίσταται πουθενά - ώσπου στο τέλος έφτασε να αισθάνεται "σπίτι του" παντού, αυτός ο μεγάλος κοσμοπολίτης- ώσπου πήρε με το μέρος του "τη μεγάλη πλειοψηφία" και τη μισή γη.
Μολαταύτα, ο Θεός της "μεγάλης πλειοψηφίας", ο δημοκράτης μεταξύ των Θεών, δεν έγινε ένας περήφανος ειδωλολάτρης Θεός: έμεινε Εβραίος, έμεινε Θεός των γωνιών, όλων των σκοτεινών σοκακιών και τοποθεσιών, όλων των αρρωστημένων συνοικιών του κόσμου!.. Το παγκόσμιο του βασίλειο ήταν και είναι πάντα ένα βασίλειο του κάτω κόσμου, ένα νοσοκομείο, ένα υποχθόνιο βασίλειο, ένα βασίλειο - γκέτο... Κι αυτός ο ίδιος τόσο αναιμικός, τόσο αδύναμος, τόσο παρακμιακός.... Ακόμη και οι αναιμικότεροι των αναιμικών έγιναν αφέντες του: οι κύριοι μεταφυσικοί μας, αυτοί οι λευκοπαθικοί -των - εννοιών. Άπλωσαν τα δίχτυα τους γύρω του, κι αυτός, υπνωτισμένος απ' τις κινήσεις τους, κατάντησε αράχνη, ένας ακόμη μεταφυσικός. Τώρα με τη σειρά του άρχισε κι αυτός να υφαίνει ιστό γύρω από τον κόσμο - υπό το βλέμμα του Σπινόζα. Τώρα, μεταμόρφωσε τον εαυτό του σε κάτι ακόμη πιο λεπτό και αναιμικό" έγινε "ιδανικό", "καθαρό πνεύμα", το "απόλυτο", το "πράγμα καθ' εαυτό".... Κατάπτωση ενός Θεό ύ : ο Θεός έγινε το "πράγμα καθ' εαυτό".
Η χριστιανική αντίληψη του Θεού - ο Θεός ως Θεός των αρρώστων, ο Θεός ω αράχνη, ο Θεός ως πνεύμα – είναι μια από τις πιο διεφθαρμένες αντιλήψεις του Θεού που εμφανίστηκαν ποτέ στη γη. Ίσως να αντιπροσωπεύει το χαμηλότερο δείκτη της καθοδικής εξέλιξης των θεϊκών τύπων. Ο Θεός εκφυλίστηκε σε αντίθεση της ζωής, αντί να είναι η εξύμνηση της και το Ναι της! Ο Θεός ως κήρυξη πολέμου εναντίον της ζωής, εναντίον της φύσης, εναντίον της θέλησης για ζωή! Ο Θεός - η συνταγή για κάθε συκοφαντία "αυτού του κόσμου", για κάθε ψέμα σχετικά με το "επέκεινα"! Ο Θεός -η θεοποίηση του μηδενός, η θέληση του μηδενός που εκφράζεται με άγια λόγια!..."
